«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί»

Ἀπόστολος: Πράξ. α´ 1 – 8

Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. α´ 1 – 17

«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί»

    Μ’ αυτό το νικητήριο παιάνα διαδηλώνει η Εκκλησία μας τη χαρά της για το θρίαμβο και τη νίκη του Χριστού κατεπάνω στο θάνατο. Χαίρουν και αγάλλονται οι πιστοί. Πανηγυρίζουν οι χοροί των Αγγέλων. Σκιρτούν ευφροσύνη «ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Γιορτάζει ολόκληρη η φύση: «Σήμερον πάσα κτίσις αγάλλεται και χαίρει ότι Χριστός ανέστη και άδης εσκυλεύθη».

    Τα δάκρυα της Μεγάλης Παρασκευής μετατράπηκαν σε ανείπωτη χαρά. Ο πένθιμος διάκοσμος των Εκκλησιών μας, έδωσε τη θέση του στον πανηγυρικό στολισμό. Η πονεμένη σιωπή του πάθους αντικαταστάθηκε από τους κρότους και τις επευφημίες της χαράς. Δεν έχει πια θέση στη ζωή η θλίψη και η κατήφεια. Ζωή και χαρά εκ του τάφου ανέτειλε. Ας εξέλθουμε λοιπόν κι εμείς από τη θλίψη των παθών στη χαρά της ελπίδος κι ας ψάλλουμε μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Ως όντως ιερά και πανέορτος αύτη η σωτήριος νυξ και φωταυγής, της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως ούσα προάγγελος, ενώ το άχρονον φως, εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν» (Τροπάριο ζ’ ωδής του Αναστασίμου κανόνος).

     Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι νίκη κατά του Άδη. Στα σκοτεινά βασίλειά του έδωσε τη μάχη με το θάνατο ο Κύριος και νίκησε. «Ουδέποτε μνήμα, θανάτου πορθητήν εδέξατο» (Άγιος Πρόκλος Κωνσταντινουπόλως).     Μόνο ο Ιησούς, αν και κατέβηκε στον Άδη ως νεκρός, αν και σκεπάστηκε με την πλάκα του τάφου, αν και «παραδόθηκε» στην εξουσία του θανάτου, δε νεκρώθηκε, δεν νικήθηκε, δεν καταβροχθίστηκε από τον λαίμαργο Άδη, αλλά με το θάνατο του ενέκρωσε, νίκησε και δέσμευσε, κατά κράτος, το θάνατο. Ο θάνατος του Ιησού Χριστού έγινε θάνατος του θανάτου. Μαζί του συνανέστησε και όλους τους «εν πίστει κοιμηθέντας» και τους πέρασε στην ατελεύτητη ζωή της βασιλείας Του.

   Με την Ανάσταση Του αποκατέστησε τον πεπτωκότα άνθρωπο στο πρωτόκτιστο κάλλος. Την πεσμένη φύση ανέστησε και θεράπευσε τα πάθη της ψυχής με το πυρ της θεότητος. «Ζωήν αιώνιον έδωκεν ημίν ο Θεός» (Α΄ Ιω. ε΄ 11). Η έγερση του έγινε η απαρχή της αναστάσεως όλων των ανθρώπων. «Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, η απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Α΄ Κορ. ιε΄17-20).

    Ο Θεός «θάνατον ουκ εποίησεν» (Σοφ. Σολ. α΄13) αλλά έπλασε τον άνθρωπο για τη ζωή. Με το φθόνο του διαβόλου εισήλθε ο θάνατος στον κόσμο. Όταν απομακρύνθηκε ο άνθρωπος από το Θεό αποκόπηκε από τη ζωή με αποτέλεσμα να γίνει δέσμιος του διαβόλου και του θανάτου. Η εξουσία του θανάτου πάνω στον άνθρωπο καταργήθηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Ο Ιησούς επίκρανε, εσκύλευσε, ενέπαιξε, καθήρεσε, εδέσμευσε και ενέκρωσε το θάνατο. Κατά την έκφραση του ιερού Χρυσοστόμου «ο θάνατος ρίψας τα όπλα γυμνός προς τους πόδας του βασιλέως έδραμε». Ο Άδης κατάπιε τη σάρκα του Χριστού χωρίς να γνωρίζει και πέταξε από τα σπλάχνα του μαζί μ’ Αυτόν και όλους τους νεκρούς. Ο θάνατος δεν έχει πια δύναμη. Για τον πιστό γίνεται αρχή «άλλης βιωτής», αρχή της αναστάσεως. Με το θάνατο ο Θεός δεν τιμωρεί τν πεσμένη ανθρώπινη φύση, αλλά τη θεραπεία. Διαλύει το τραυματισμένο σκεύος, για να το καθαρίσει από το μολυσμένο και το επαναφέρει στο «αρχαίο κάλλος» δια της αναστάσεως. Γι’ αυτό το λόγο ο θάνατος δεν είναι κακό, αλλά ευεργεσία (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης). «Ύπνος αναδέδεικται των πιστευόντων ο θάνατος» ψάλλει η Εκκλησία μας. Για όσους πιστεύουν και ζουν ενωμένοι με το Χριστό, ο θάνατος είναι πρόσκαιρος ύπνος μέχρι της δευτέρας παρουσίας. Δεν είναι αφανισμός, αλλά καιρός αναμονής της τελικής κρίσεως του Θεού. Μετά απ’ αυτήν για τους πιστούς νύκτα θανάτου δεν θα υπάρχει πια,. Αλλά αιώνιο φως, δόξα και τιμή (Αποκ. κα΄ 24-27).

   Πόσο ανάγκη έχει ο σημερινός άνθρωπος από την αναστάσιμη χαρά! Εγκλωβισμένος μέσα σ’ έναν ανισόρροπο κόσμο έχει θεοποιήσει την ύλη κι έχει αποκτηνώσει το πρόσωπο. Πλανεμένος από αντίχριστους «μεσσίες» έχει χαθεί μέσα σε ένα λαβύρινθο θεωριών και ιδεολογιών. Στις πολυάνθρωπες πόλεις αισθάνεται να τον πνίγει το αίσθημα της μοναξιάς. Παρά τις πολλές ανέσεις δεν κατόρθωσε να ξεκουραστεί, αλλά φορτίζεται με περισσότερο άγχος κι αβεβαιότητα. Σήμερα κυρίως χρειάζεται ένα μήνυμα ελπίδος και χαράς, που θα του μεταμορφώσει τη ζωή, θα του χαρίσει ασφάλεια, θα τον απαλλάξει από την ένταση της ψυχής, θα του ισχυροποιήσει τη θέληση, θα του καθαρίσει το νου, θα του φωτίσει τη συνείδηση και θα του δώσει τη δυνατότητα να ζήσει μέσα σ’ αυτό τον κόσμο σαν άνθρωπος.

   Του Χριστού η Ανάσταση είναι για όλους μας πηγή ελπίδος και χαράς. Με τη δύναμη της Αναστάσεως δε θρηνούμε και δεν δειλιάζουμε, αλλά γεμάτοι ελπίδα αναφωνούμε: «Ανέστη Χριστός και την φθοράν της φύσεως εις αφθαρσίαν μετήγαγεν· Ανέστη Χριστός και τον Αδάμ, εις το αρχαίον αξίωμα της αθανασίας κατέστησεν» (Άγιος Επιφάνειος Κύπρου).

    Για να γευτούμε την αναστάσιμη ελπίδα και χαρά, ας πλησιάσουμε το άγιο ποτήριο, όπου βρίσκεται ο αναστημένος Κύριος κι ας μεταλάβουμε με πίστη και μετάνοια. «κοινωνία Θεού ζωή και φως, χωρισμός δε Θεού θάνατος» υπογραμμίζει ο άγιος Ειρηναίος. Η Εκκλησία καλεί όλους, δίκαιους και αμαρτωλούς: «Δέυτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός». «Εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών».

Γιώργος Σαββίδης