Κυριακή του Πάσχα – Ο Ζωοδότης Κύριος

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ. α´ 1 – 8

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ἰωάν. α´ 1 – 17

Ο ΖΩΟΔΟΤΗΣ ΚΥΡΙΟΣ

1. Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα! ­Ἡμέρα λα­μπρὴ καὶ ­πανευφρόσυνη, κα­τὰ τὴν ὁποία ἑορτάζουμε «αὐτήν τήν ζωηφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυ­ρίου, καί Θεοῦ, καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ γεγονὸς ποὺ ἀνατρέπει τὴν ἀν­θρώπινη λογική. Τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων, ποὺ φανερώνει τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀναγινώσκεται στὴν ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία εἶναι τὸ θαυμάσιο προοίμιο τοῦ «κατὰ Ἰωάννην» Εὐαγγελίου, ποὺ ἀρχίζει μὲ τὰ μοναδικὰ ἐκεῖνα λόγια:

   «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λό­γος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θε­ὸς ἦν ὁ Λόγος...». Ὁ ὑψιπέτης ἀετὸς τῆς θεολογίας ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὑπῆρχε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας, διότι γεννήθηκε ἀχρόνως ἀπὸ τὸν Πατέρα. Πάντοτε ἀχώριστος ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ πάν­το­τε ἑνω­μένος μαζί Του, ὁ Λόγος ἦταν καὶ εἶναι τέλειος Θεός. 

   Ὅλα τὰ δημιουργήματα δημιουργήθη­καν δι’ Αὐτοῦ σὲ συ­ν­ερ­γα­σί­α μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· καὶ χωρὶς Αὐ­τὸν δὲν ἔγινε τὸ παραμικρὸ ἀπ’ ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει. «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων»· εἶχε μέσα Του τὴ ζωή, καί, ὡς πηγὴ τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι, δημιούργησε καὶ ­συντηρεῖ κάθε ζωή. Ἐπιπλέον γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι λογικὰ ὄντα, ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρ­χὴ καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς, ποὺ φωτίζει τὸ νοῦ τους καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὴν ἀλήθεια. 

   Τὸ φῶς, βέβαια, φωτίζει μέσα στὸ σκο­­τάδι, ἀλλὰ οἱ σκοτεινοὶ ἄνθρωποι, ὅ­­­­σοι δηλαδὴ ζοῦν μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πλάνη, δὲν τὸ ἀντι­­λή­φθη­καν καὶ δὲν τὸ ἐγκολπώθηκαν, οὔτε μπόρεσαν νὰ τὸ ἐξουδετερώσουν καὶ νὰ τὸ κατανικήσουν. 

   Ὡστόσο, κάποτε ἐμ­φα­νίστηκε ἕνας ἄν­­θρωπος ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό, μὲ τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Αὐτὸς ἦλθε μὲ κύρια ἀποστολὴ νὰ δώ­­σει τὴ μαρτυρία του γιὰ τὸν Χριστό. Ἦλθε δη­λα­δὴ νὰ ὁμολογήσει ὅτι Αὐτὸς εἶναι τὸ φῶς, γιὰ νὰ πιστέψουν ὅλοι μὲ τὸ ­κή­­ρυγ­μά του στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Δὲν ἦταν ἐκεῖνος, ὁ Ἰωάννης, τὸ φῶς, ἀλλὰ ἦλθε ἀπε­σταλ­μένος ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ­δώσει μαρτυρία γιὰ τὸ φῶς, ποὺ εἶναι ὁ Ἰη­σοῦς Χριστός. Ὁ Χριστὸς ἦταν καὶ πάντοτε εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο. 

   Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς Ἐκ­κλησίας γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, ὁ «συνάναρχος Λόγος Πατρὶ καὶ Πνεύματι», ὁ Δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος, ἡ πηγὴ καὶ ὁ χορηγὸς τῆς ζωῆς. Ἦταν λοιπὸν ποτὲ δυνατὸν νὰ μείνει ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ θανάτου ὁ Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς;... Ὄχι, βέβαια! Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μὲ τὸν θάνατό Του ἐπάτησε τὸν ­θάνατο, συνέτριψε τὸν Ἅδη καὶ χάρισε ζωὴ καὶ σωτηρία στὸ ἀνθρώπινο γένος.­ «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται», βρον­τοφωνάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Κι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ζοῦμε κάτω ἀπὸ τὸ κράτος τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, σ’ Ἐκεῖνον προσβλέπουμε γιὰ νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς ἀληθινῆς καὶ αἰώνιας ζωῆς. Αὐτὸ ὅ­­­­μως ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ στάση μας ἀπέν­αντί Του.

2. Πνευματικὴ ἀναγέννηση

Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης σημειώνει μὲ ἔμφαση ὅτι Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ Δημιουρ­γὸς τοῦ κόσμου, ὅταν­ ­σαρκώθηκε κι ἔ­­­γινε ἄνθρωπος, ὁ κόσμος τῶν ἀν­θρώ­πων δὲν Τὸν γνώρισε. Στὸ ­σπίτι Του ἦλθε, ἀλ­λ’ οἱ δικοί Του δὲν Τὸν ­παραδέχθηκαν. 

   «Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐ­τοῖς ἐξουσίαν τέ­κνα Θεοῦ γενέσθαι»· σὲ ὅ­­­σους ὅμως Τὸν δέχθηκαν καὶ Τὸν ἐγ­κολπώθηκαν ὡς Σωτήρα τους, καὶ πίστεψαν ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώσει τοὺς ἀν­θρώ­πους, τοὺς ἔδωσε τὸ προνόμιο καὶ τὴ χάρη νὰ γίνουν τέκνα τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ ἑπομένως στὴν πραγματικότητα δὲν γεννήθηκαν μὲ τρόπο σαρκικὸ ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀλλὰ γεννήθηκαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. 

   Πρόκειται γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θε­οῦ, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος κι ἔμεινε ἀνάμεσά μας· κι ἐμεῖς, συνεχίζει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, χορτάσαμε νὰ βλέπουμε μὲ τὰ μάτια μας τὴν ὑπέρλαμπρη θεϊκή Του δόξα. Δόξα ποὺ τὴν ἔχει ὡς μονογενὴς Υἱὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα· Υἱὸς γε­­μάτος χάρη καὶ ἀλή­­θεια. Ὅλοι ἐμεῖς δεχθήκαμε τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῶν δωρεῶν Του· μετὰ τὴ χάρη τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρ­τιῶν μας λάβαμε τὴ χάρη τῆς υἱοθεσίας καὶ τῆς μακαρίας ζωῆς. Καὶ ὁλοένα δεχόμαστε ἀλλεπάλληλες δωρεές: «χάριν ἀντὶ χάριτος». Διότι ὁ Νόμος δόθηκε διὰ μέσου ἀνθρώπου, τοῦ Μωυσῆ, ἐνῶ ἡ χάρη καὶ ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἀντικατέστησε τὶς σκιὲς καὶ τὰ σύμβολα τοῦ Νόμου, ἦλθαν διὰ μέσου τοῦ Ἰη­­σοῦ Χριστοῦ. 

   Ὁ Ἀναστὰς Κύριος εἶναι Αὐτὸς ποὺ μᾶς χαρίζει νέα, ἀναστημένη ζωή. Ἀρκεῖ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στὴ σταυροα­ναστάσιμη πορεία Του. ­Διότι, γιὰ νὰ ἀ­­ναστηθεῖ κάποιος, πρέπει πρῶτα νὰ πεθάνει. Κι ἐμεῖς ­ὀφείλουμε νὰ νεκρώσουμε τὸ ἐγωιστικό μας ­θέλημα, τὶς σαρκι­κὲς ἐπιθυμίες καὶ τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη ποὺ μᾶς κυριεύουν. Ἂν ἀκολουθήσουμε αὐτὴ τὴν πορεία τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστάντος, θὰ μποροῦμε νὰ ὁμολογήσουμε μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο: «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον, ἀναστάντι σοι· συνεσταυρούμην σοι χθές, αὐτός με συνδόξασον, Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου».

Ορθόδοξο περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”