ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Τί σημαίνουν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἔως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι; ἔως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;

«Και είπον τοις μαθηταίς σου ίνα αυτό έκβάλωσι, και ουκ ίσχυσαν», είπε ο πατέρας του άρρωστου παιδιού στον Κύριο. Παρακάλεσα τούς μαθητές σου να διώξουν το πονηρό αυτό πνεύμα, μα εκείνοι δεν μπόρεσαν.

Τρεις από τούς μαθητές του Κυρίου έλειπαν από το περιστατικό: ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, πού βρίσκονταν μαζί Του στο όρος Θαβώρ, όταν μεταμορφώθηκε μπροστά τους. Έπειτα κατέβηκαν μαζί Του πάλι, για να βρουν κάτω ένα πλήθος συγκεντρωμένο γύρω από τούς υπόλοιπους αποστόλους, καθώς και τον άρρωστο νέο. Ο δυστυχισμένος πατέρας, αφού δέ βρήκε το Χριστό, έφερε το γιό του στους μαθητές Του. Εκείνοι όμως δεν μπόρεσαν, δεν είχαν τη δύναμη να τον βοηθήσουν. Πρώτα για τη δική τους ολιγοπιστία, δεύτερο για την ολιγοπιστία του πατέρα και τρίτο για την καθολική απιστία των γραμματέων πού ήταν παρόντες.

 Αναφέρεται πώς γύρω από τούς μαθητές είχαν μαζευτεί και «γραμματείς συζητούντες αυτοίς» (Μάρκ. ΘΊ6). Η αδύναμη πίστη του πατέρα φαίνεται από τα λόγια πού είπε στο Χριστό. Δέ μίλησε όπως ο λεπρός, που είπε: «Κύριε, εάν θέλεις, δύνασαι με καθαρίσαι» (Ματθ. η' 2). Εκεί μίλησε ένας άνθρωπος με δυνατή πίστη. Ούτε και σαν τον Ιάειρο μίλησε, όταν κάλεσε το Χριστό ν’ αναστήσει την κόρη του: «Ελθών επίθες την χείρα σου επ’ αυτήν και ζήσεται» (Ματθ. θ'18). Κι εδώ αυτός πού μιλάει είναι άνθρωπος με δυνατή πίστη. Πολύ λιγότερο μίλησε σαν τον εκατόνταρχο της Καπερναούμ, πού ήταν άρρωστος ο δούλος του: «Κύριε... μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. η'8). Εδώ μίλησε η πολύ μεγάλη πίστη. Εκείνη όμως πού είχε τη μεγαλύτερη πίστη απ’ όλους δεν είπε τίποτα. Πλησίασε απλά το Χριστό και άγγιξε το κράσπεδο του ιματίου Του. Κι αυτή ήταν η αιμορροούσα.

Ο πατέρας του άρρωστου νέου δεν ενεργεί ούτε μιλάει σαν αυτούς, αλλά λέει στο Χριστό: «Αλλ’ ει τι δύνασαι, βοήθησον ημίν». Αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας.

Ταλαίπωρος άνθρωπος! Πρέπει να γνώριζε λίγα, πολύ λίγα για τη δύναμη του Χριστού και γι’ αυτό μίλησε έτσι σ’ Εκείνον πού μπορεί να κάνει τα πάντα. Η αδύναμη πίστη του εξασθένησε ακόμα περισσότερο τη δύναμη των αποστόλων. Σ’ αυτό συνέβαλαν κι οι κακόβουλές συκοφαντίες των γραμματέων εναντίον του Χριστού και των αποστόλων Του. Αλλ ’ει τι δύνασαι, βοήθησον ημίν. Αυτό φανερώνει μια μικρή σπίθα πίστης, πολύ πολύ μικρή, έτοιμη να σβήσει.

«Ο δε αποκριθείς αυτώ λέγει • ώ, γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς εσομαι; έως πότε ανέξομαι υμών;». Ό Κύριος έστρεψε την επίπληξη αυτή προς όλους γενικά. Προς όλους τούς άπιστους ή ολιγόπιστους του Ισραήλ, καθώς και σ’ όλους τούς παρισταμένους, όπως ο αδύναμος πατέρας, οι μαθητές του κι ιδιαίτερα οι γραμματείς. Ω, γενεά άπιστος!

 Αυτό σημαίνει: Ω γενεά πού υποτάχτηκε στον πονηρό, στο διάβολο, πού πιστεύει σταθερά στη δύναμη του πονηρού, πού υπηρετεί με δουλοπρέπεια τον πονηρό και αντιστέκεται στο αγαθό, πού απαρνιέται τον ίδιο το Θεό. Γενεά πού είναι ολιγόπιστη ή και εντελώς άπιστη στο καλό, πού δραπετεύει επαναστατικά από το αγαθό!

Έδώ ο Κύριος πρόσθεσε στη γενεά και τη λέξη διεστραμμένη. ’Ήθελε έτσι να δείξει από που προέρχεται η απιστία, πώς αιτία της δηλαδή είναι η διαφθορά ή, ακόμα πιο καθαρά, η αμαρτία. Αιτία είναι η διαφθορά. Η αμαρτία είναι συνέπεια. Η απιστία είναι ένωση με το διάβολο-η αμαρτία - η διαφθορά - είναι ο δρόμος πού οδηγεί στην ένωση αυτή.

Διαφθορά είναι η κατάσταση της απομάκρυνσης από το Θεό- απιστία είναι το σκοτάδι, η αδυναμία κι η φρίκη όπου βυθίζεται ο άνθρωπος όταν απομακρύνεται από το Θεό. Δέστε με πόση προσοχή διατυπώνει τις παρατηρήσεις Του ο Κύριος. Δεν αναφέρει κανέναν ονομαστικά, μιλάει γενικά. Δεν ενδιαφέρεται να κρίνει τούς ανθρώπους, αλλά να τούς ξυπνήσει. Ούτε και να προσβάλλει ή να ταπεινώσει προσωπικά κάποιον θέλει. Επιθυμεί μόνο να διεγείρει τις συνειδήσεις τους, να τούς βοηθήσει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.

Τί μεγάλο δίδαγμα είναι αυτό για την εποχή μας, για τη γενιά μας, πού είναι τόσο πρόθυμη να μιλάει και να προσβάλει! ’Αν μπορούσαν οι άνθρωποι σήμερα να περιορίζουν και να μετρούν τη χρήση της γλώσσας τους, αν μπορούσαν να σταματήσουν να προσβάλλουν ο ένας τον άλλον, θα εξαφανιζόταν το μισό κακό από τη γη. Τα μισά κακά πνεύματα θ’ αποβάλλονταν, δέ θα κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Προσέξτε με πόση σοφία μιλάει ο μεγάλος απόστολος Ιάκωβος, πού διδάχτηκε από το παράδειγμα του Διδασκάλου Του: «Πολλά γάρ πταίομεν άπαντες. Ει τις εν λόγω ου πταιει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα ιδε των ίππων τούς χαλινούς εις τα στόματα βάλλομεν προς το πείθεσθαι αυτούς ημίν, και όλον το σώμα αυτών μετάγομεν» (Ίάκ. γ'2-3).

Τί σημαίνουν τα λόγια του Χριστού, έως πότε προς υμάς εσομαι; έως πότε ανέξομαι υμών; Φανταστείτε έναν ευγενή και φωτισμένο άνθρωπο, να τον βάλουν να ζήσει μαζί με πρωτόγονους και άξεστους ανθρώπους. Ή φανταστείτε ένα βασιλιά ν’ αφήνει το θρόνο του και να κατεβαίνει σ’ ένα χώρο όπου κυκλοφορούν βρώμικοι αγύρτες. Και σκοπός του δεν είναι μόνο να ζήσει μαζί τους και να τούς μάθει πώς να ζουν, αλλά και να τούς διδάξει πώς να σκέφτονται, να νιώθουν και να λειτουργούν ως βασιλιάδες, ευγενείς και μεγαλόκαρδοι. 

Όποιος και να ’ταν ο επίγειος αυτός βασιλιάς, μετά από τρεις μέρες δέ θα έκραζε, έως πότε προς υμάς εσομαι; Θα είχε σταματήσει μέσα σέ τρεις μέρες η αγυρτεία, η ανοησία, η βρωμιά κι η δυσωδία; Ό Κύριος Ιησούς όμως, ο βασιλιάς των βασιλέων, άφησε ν’ ακουστούν τα λόγια αυτά μετά από τριάντα τρία χρόνια πού ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι η απόσταση πού χώριζε τούς συγχρόνους Του από τον ίδιο ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνην πού χωρίζει τούς επίγειους βασιλιάδες από τούς αγύρτες. Προφανώς δεν μετρούσε το χρόνο σέ μέρες και έτη, αλλά σέ έργα και θαύματα πού έκανε μπροστά σέ χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες, τον μετρούσε με τη διδασκαλία Του πού σκόρπισε και έσπειρε σέ χιλιάδες ψυχές. 

Και μετά από τόσα έργα και θαύματα, διδαχές και γεγονότα, πού θα μπορούσαν να γεμίσουν το χρόνο χιλίων ετών, διαπιστώνει ξαφνικά πώς οι μαθητές Του δεν μπορούσαν να θεραπεύσουν έναν επιληπτικό νεαρό και να εκβάλουν το πονηρό πνεύμα από έναν άνθρωπο. Κι ολ’ αυτά αφού τούς είχε διδάξει με το λόγο και το παράδειγμά Του πώς εκβάλλεται ολόκληρη λεγεώνα. Κι ακούει κι έναν αμαρτωλό ολιγόπιστο να του λέει: άλλ’ ει τι δύνασαι, βοήθησον ημίν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ