Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Συνέντευξη με τον γέροντα Βασίλειο Γοντικάκη


Τι είναι τελικά αυτή η αιώνια ζωή; Είναι κάτι ή μήπως είναι Κάποιος, κι αυτός είναι ο Χριστός;
π. Βασίλειος: Είναι Κάποιος, κι είναι ο Χριστός, κι είναι κατανοητός κι είναι μία διαρκής πορεία γεμάτη από εκπλήξεις.
Εσείς τον ανταμώσατε τον Χριστό, του μιλήσατε;
π. Βασίλειος: Μα ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή μέχρι τέλους και η ίδια η πορεία είναι ο ίδιος ο Χριστός και η πορεία είναι ατελεύτητη, Πάσχα αιώνιο. Ζώντας κάποιος μέσα στην Εκκλησία ζει μέσα στον φυσιολογικό χώρο όπου αυξάνεται μόνος του. Οπως εγώ λέγω, το έμβρυο το οποίο βρίσκεται μέσα στη μήτρα της μητέρας του είναι στον φυσιολογικό χώρο που του παρέχει ζωή και η Εκκλησία είναι η μεγάλη Θεανθρώπινη μήτρα που μας ετοιμάζει σιγά-σιγά για την αιωνιότητα, για την πλησμονή της χαράς για την οποία έπλασε ο Θεός τον κόσμο.

Και τι θα γίνει με αυτούς που δεν είναι μέσα στην Εκκλησία, πάει τελειώνουν, χάνονται;
π. Βασίλειος: Κατ' αρχήν ποίοι είναι και ποίοι δεν είναι μέσα στην Εκκλησία είναι θέμα άλλου να το κρίνει. Κι αυτό που λέγει ο Κύριος «μηδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον» βρίσκει μια στιγμή την πίστη τη μεγάλη σ' έναν ο οποίος είναι έξω από τα πλαίσια της Εκκλησίας, αλλά έχει
Να εννοήσω και τους αβάπτιστους, εκείνους οι οποίοι δεν δέχονται τον Χριστό ως Θεό και Σωτήρα. Τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι;
π. Βασίλειος: Πολλές φορές αυτοί που παρουσιάζονται ως βαπτισμένοι και δεχόμενοι τον Χριστό, είναι πολύ πιο μακριά από τους άλλους οι οποίοι φαίνονται αδιάφοροι. Τη στιγμή που είναι άνθρωποι κι έχουν την πνοή του Θεού μέσα τους βρίσκονται εν πορεία και ζητούν το ένα ή και όλοι βρίσκονται μέσα καλύπτονται κάτω από την ευρύχωρη αγάπη του Θεού.
Αυτό που γίνεται στην Εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα είναι ένα σκάνδαλο εκπλήξεως, πρώτα στον παράδεισο πηγαίνει ένας ληστής. Ενας μαθητής τον πουλά, κι ένας άλλος τον αρνείται. Στη συνέχεια, έχομε σαν παράδειγμα τον τελώνη, την αιμορροούσα, μια γυναίκα απλή η οποία είχε χάσει όλη της τη δύναμη, είχε δώσει όλη την περιουσία της στους γιατρούς «και ουδέν ωφεληθείσα, μάλλον εις το χείρον ελθούσα», τής έμεινε μόνο μία ελπίδα να πάει και να ακουμπήσει το κράσπεδο του Χριστού και σώθηκε και σταμάτησε ο Χριστός και είπε «ήψατο μου τις», δηλαδή κάποιος με άγγιξε. Βλέπουμε ότι παίρνει άλλη θέση το μεγαλείο του ανθρώπου και με άλλα μέτρα κρίνονται.
Να πω και κάτι άλλο: Μου λένε εδώ πέρα, Γέροντα να μας δώσεις το βιογραφικό σου, να πω εγώ τα κατορθώματά μου, αυτές είναι ανοησίες. Θέλω να πω το εξής, όταν στο δρόμο πλησιάζει η αιμορροούσα και γίνεται το κεντρικό πρόσωπο και σταματάει την πορεία και το σχολιάζει ο Χριστός και λέγει ότι «έγνω δύναμιν εξελθούσα απ' εμού» ποίο το βιογραφικό της αιμορροούσης, μία ταλαιπωρία που έφτασε στην απόγνωση. Οπότε το να παρουσιαστώ εγώ ότι ξέρω αυτά κι αυτά, αυτές είναι ψευτιές. Η αλήθεια είναι να φτάσεις στην απόγνωση και να μην έχεις καμιά ελπίδα παρά μόνο στον Χριστό.
Η απόγνωση μπορεί να είναι και προνόμιο;
π. Βασίλειος: Η απόγνωση, η αποτυχία και ο θάνατος είναι το μόνο προνόμιο, «εάν γαρ αποθάνει αυτός μόνος μένει, αν αποθάνει φέρει πολύ καρπό», άρα πολύ συχνά η επιτυχία είναι αποτυχία, είναι η φυλάκιση, ενώ πρέπει να οδεύομε προς την αποτυχία, την απόγνωση, τον θάνατο, τον ζωηφόρο θάνατο και τότε αρχίζει μια άλλη ζωή. Και χωρίς θάνατο δεν μπαίνομε στην αιώνια ζωή και χωρίς την αιώνια ζωή δεν έχει κανένα νόημα τούτη η ζωή, ε, αυτό είναι.
Μιλήσατε για θάνατο. Ο έσχατος εχθρός όλων μας είναι ο θάνατος. Τον φοβάστε;
π. Βασίλειος: Ο έσχατος εχθρός είναι ο θάνατος όταν δεν υπάρχει Αυτός ο οποίος είναι αγάπη και ο Οποίος δημιουργεί τα πάντα από αγάπη και στο τέλος κρίνει τα πάντα από αγάπη, όλα είναι θάνατος. Κι αυτό που λέμε ζωή και επιτυχία και χαρά είναι θάνατος. Οταν υπάρχει ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος, τότε η ζωή παίρνει νόημα γιατί ο θάνατος τεθανάτωται, πέθανε ο θάνατος. Κι αυτό το πράγμα για να το νιώσει κανείς πρέπει να κάνει υπομονή και να το νιώσει πολλές φορές, αλλά στο τέλος έρχεται μια στιγμή που είναι αιωνιότης, σε μια στιγμή σαν την αιμορροούσα που είναι η ολοσώματη θεραπεία.
Γέροντα, αυτή η αιωνιότητα με προβληματίζει κάπως. Δεν θα ήθελα να ήμουν μόνος μου στον παράδεισο, να ζω μία ατέλεστη κατάσταση κι αυτοί που αγαπώ να είναι απ' έξω.
π. Βασίλειος: Ο παράδεισος είναι το σύνολο, η μοναξιά είναι η κόλαση.
Εχω ακούσει αρκετά περί Ορθοδοξολογίας, προσπαθώ να ανακαλύψω την Ορθοδοξία. Μήπως ξέρετε τι είναι αυτή η Ορθοδοξία και πού βρίσκεται;
π. Βασίλειος: Να κάνει κανείς υπομονή μέσα στην Εκκλησία, μέσα στο σύμπαν το μεταμορφωμένο και συγκρατημένο από την αγάπη του Θεού, και να κάνει υπομονή και να τα δέχεται όλα και θα καταλήξει στο τέλος να πει «γενηθήτω το θέλημά Σου», όχι το δικό μου θέλημα.
Γιατί το Αγιο Ορος είναι άβατο στις γυναίκες; Οι γυναίκες δεν είναι μέλη της Εκκλησίας ισότιμα, ομότροφα και ομότροπα με τους άνδρες;
π. Βασίλειος: Υπάρχουν πολλές απαντήσεις, εγώ λέγω ότι μια γυναίκα κατ' εικόνα της Παναγίας είναι η ίδια ολόκληρο Αγιο Ορος, οπότε δεν έχει ανάγκη να έλθει στο Αγιο Ορος γιατί βρίσκεται μέσα στο Αγιο Ορος.
Φοβάστε τις γυναίκες στο Αγιο Ορος;
π. Βασίλειος: Δεν μπορεί η γυναίκα να έλθει στο Αγιο Ορος για να είναι διαρκώς στο Αγιο Ορος και να γίνει ένα υπόδειγμα, όπως είναι υπόδειγμα η Παναγία η οποία δεν ξεπερνά μόνο τις γυναίκες και τους άνδρες, αλλά ξεπερνά τη χάρη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ και γίνεται ανώτερη, κι εκεί πηγαίνει ο άνθρωπος διά της ταπεινώσεως. Η απαγόρευση και το άβατο το Αγίου Ορους είναι ο ανοιχτός δρόμος ο οποίος οδηγεί στο αληθινό Αγιο Ορος, οπότε δια της στερήσεως φτάνομε στο πλήρωμα, κι αυτό συμβαίνει συνέχεια στη ζωή κι όταν κανείς δεν το καταλάβει τότε είναι έξω από τη ζωή.
Σήμερα τι επικρατεί ανάμεσα στους επαγγελματίες του εκκλησιαστικού βίου, ο ευσεβισμός ή η ευσέβεια;
π. Βασίλειος: Δεν θέλω να κρίνω κανέναν, πρέπει να κρίνει κανείς τον εαυτό του και να εκπλήσσεται από την αγάπη του Θεού. Μερικοί που μιλούν για την Ορθοδοξία φανερώνουν όχι τι είναι Ορθοδοξία, αλλά τι δεν είναι.
Φανερώνουν το κακέκτυπο της Ορθοδοξίας το προς αποφυγήν. Κάποιοι απλοί άνθρωποι, κάποιες γυναίκες, κάποιες γιαγιάδες, κάποιοι περιφρονημένοι άνθρωποι έχουν την ανάπαυση του πνεύματος, κάνουν υπομονή και λένε εκ βαθέων δόξα τω Θεώ κι αυτές οι ψυχές είναι μαζί με τους αγίους, μαζί με την Παναγία και ξεπερνούν και τους διάκους και τους παπάδες και τους πατριάρχες και μου αρέσει αυτό το πράγμα.
συνέντευξη του γέροντα Βασιλείου Γοντικάκη 
στον κ.Θεόδωρο Καλμούκ

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: Να έχεις πάντοτε μπροστά στα μάτια σου το θάνατο.


Αγαπητοί, ποια ωφέλεια βρήκαμε σ' αυτή τη μάταια ζωή; Αλίμονο! Είναι μακάριος αυτός που βρήκε παρρησία κατά την ώρα του χωρισμού, όταν χωρίζεται η ψυχή από το σώμα της˙ διότι έρ­χονται οι Άγγελοι να πάρουν την ψυχή και να την χωρίσουν από το σώμα, για να την παρουσιάσουν στο φοβερό βήμα και στο φρικτό δι­καστήριο.

Μεγάλος φόβος, αδελφοί, θα μας κυριεύσει την ώρα του θανά­του, όταν η ψυχή χωρίζεται από το σώμα με φόβο και οδύνες. Διότι την ώρα του χωρισμού στέκονται μπροστά στην ψυχή τα έργα της, όσα έκανε τη νύχτα και τη μέρα, καλά και κακά, και οι Άγγελοι σπεύδουν βιαστικά να την βγάλουν έξω από το σώμα˙ αλλά η ψυχή παρατηρώντας τα έργα της δειλιάζει να βγει. Η ψυχή μάλιστα του αμαρτωλού με φόβο χωρίζεται από το σώμα και με τρόμο αναχωρεί για να παρουσιασθεί στον αθάνατο Βασιλιά˙ και καθώς αναγκάζεται να βγει από το σώμα, βλέποντας τα έργα της, λέει σ' αυτά με φόβο˙ «Δώστε μου προθεσμία μια ώρα, να βγω». Απαντούν σ' αυτή τα έργα της· «Εσύ μας έκανες· γι’ αυτό ας πάμε εμείς στον Θεό μαζί μ' εσένα».
Ας μισήσουμε, αδελφοί, αυτή τη μάταια ζωή, και ας ποθήσου­με μόνο τον Χριστό, τον άγιο. Δεν ξέρουμε, αδελφοί, σε ποια ώρα θα συμβεί ο θάνατός μας. Κανείς από μας δε γνωρίζει την ώρα η τη μέρα του χωρισμού. Ξαφνικά μάλιστα, καθώς εμείς βαδίζουμε και χαιρόμαστε αμέριμνα τις απολαύσεις στη γη, έρχεται το πρόσταγμα να πάρουν την ψυχή από το σώμα˙ και αναχωρεί ο αμαρτωλός άπ’ αυτό τον κόσμο τη μέρα που δεν το περιμένει, ενώ η ψυχή του είναι γεμάτη αμαρτίες και δεν έχει παρρησία. Γι’αυτό παρακαλώ, αδελ­φοί, ας γίνουμε ελεύθεροι και ας μη διατηρούμε τη δουλεία αυτής της ματαίας ζωής. Ας δώσουμε φτερά στην ψυχή μας, για να πετά­ει καθημερινά προς τον Θεό, μακριά από τις παγίδες και τα σκάνδα­λα. Ο Πονηρός κρύβει συνεχώς τις παγίδες του μπροστά στην ψυχή μας, ώστε, αφού πρώτα την σκανδαλίσει, να την παρασύρει με τις παγίδες του στην αιώνια κόλαση.
Βαδίζουμε ανάμεσα στα σκάνδαλα και στις παγίδες, αγαπητοί˙ ας προσευχόμαστε να μην πέσουμε σ' αυτές. Είναι γεμάτες γλυκύτη­τα οι παγίδες του θανάτου. Ας μη δεθεί η ψυχή μας στη γλυκύτητά τους. Η γλυκύτητα των παγίδων τού θανάτου είναι η μέριμνα για τα γήινα πράγματα και για τα χρήματα και τους λογισμούς και τις πονηρές πράξεις. Μη γλυκαθείς εσύ, αδελφέ, με τη γλυκύτητα της παγίδας του θανάτου. Μη χαλαρώσεις τον εαυτό σου, ούτε να παρα­δοθείς στη μελέτη των πονηρών λογισμών. Αν ο ρυπαρός λογισμός βρει είσοδο να μπει μέσα στην ψυχή σου, την κάνει να νιώσει γλυκύ­τητα με την πονηρή μελέτη, για να την θανατώσει, και γίνεται ο πονηρός λογισμός σαν μια παγίδα μέσα στην ψυχή, αν συμβεί να μη διωχθεί με την προσευχή και τα δάκρυα, με την εγκράτεια και την αγρυπνία. Γίνε συνεχώς ελεύθερος από όλα τα γήινα πράγματα, για να γλυτώσεις από τις παγίδες και τους λογισμούς και τις πονηρές πράξεις. Μη χαλαρώσεις τον εαυτό σου ούτε στιγμή στη μελέτη τού πονηρού λογισμού. Ας μην παρατείνει ο πονηρός λογισμός την πα­ραμονή του στην ψυχή σου, αδελφέ. Να καταφεύγεις πάντοτε στον Θεό με προσευχή και νηστεία και δάκρυα, για να γλυτώσεις από όλες τις παγίδες και τα σκάνδαλα και τα πάθη. 
Μη νομίσεις, αδελφέ, ότι πρόκειται να ζήσεις πολύ χρόνο επά­νω στη γη, και χαλαρώσεις τον εαυτό σου στη μελέτη των πονηρών λογισμών και πράξεων, και έρθει ξαφνικά η προσταγή του Κυρίου και σε βρει να αμαρτάνεις χωρίς να έχεις πια καιρό μετάνοιας, ούτε επίσης συγχώρηση. Και τι θα πεις κατά την ώρα του χωρισμού, αδελφέ; Διότι συμβαίνει να μη σου επιτρέπει η προσταγή τού Κυρίου να παραμείνεις ούτε στιγμή επάνω στη γη. Πολλοί είναι που νομί­ζουν ότι πρόκειται να ζήσουν πολύ χρόνο στη γη, αλλά ήρθε ξαφνι­κά ο θάνατος, έθαψε τη μάταια προσδοκία. Ήρθε ξαφνικά ο θάνατος και βρήκε τον άνθρωπο, τον αμαρτωλό και πλούσιο, που λογάριαζε να ζήσει πολλά χρόνια με άνεση στη γη, να μετρά με τα δάχτυλα τα κεφάλαια και τους τόκους, και να διαιρεί με τη σκέψη τα άφθονα πλούτη του και να τα αναλογεί σε πολλά χρόνια. Ήρθε ξαφνικά ο θάνατος και σε μια στιγμή εξαφάνισε συγχρόνως όλο τον υπολογι­σμό και τον πλούτο και τη μέριμνα τού μάταιου λογισμού. Ήρθε επίσης ο θάνατος και βρήκε τον δίκαιο και όσιο άνθρωπο να μαζεύει τον πλούτο των ουρανών με την προσευχή και τη νηστεία.
Να έχεις πάντοτε μπροστά στα μάτια σου το θάνατο, αδελφέ μου, και να μη φοβάσαι το χωρισμό από το σώμα σου. Έτσι να προσμένεις και συ πάντοτε, σαν συνετός και πνευματικός άνθρωπος, καθημερινά το θάνατο και την παρουσία σου στο βήμα τού Κυρίου. 
Ετοίμασε κάθε μέρα το λυχνάρι σου, σαν φρόνιμος και πρόθυμος άνθρωπος˙ πρόσεξέ το κάθε ώρα, με δάκρυα και προσευχές. Όσο χρονικό διάστημα, αδελφέ, είσαι ελεύθερος, βιάσου. Διότι έρχεται ο καιρός, γεμάτος δειλία και φόβο και θόρυβο, ο οποίος εξαιτίας της σύγχυσής του δεν επιτρέπει να συλλογίζεσαι αυτά που είναι ανώτερα. 
Προσέχετε, αγαπητοί μου, πως αναπτύσσονται όλα τα πονηρά και πως προοδεύουν κάθε μέρα τα κακά και πως προχωρεί η πονη­ρία. Αυτά περιμένουν τη σύγχυση που έρχεται, και τη μεγάλη θλί­ψη που πρόκειται να έρθει σε όλα τα πέρατα της γης. Από τις αμαρτίες μας και από τη χαυνότητά μας προχωρούν τα πονηρά. Ας γίνουμε άγρυπνοι κάθε μέρα, φιλόθεοι πολεμιστές˙ ας νικήσουμε στον πόλεμο τού Εχθρού, φιλόχριστοι˙ ας διδαχθούμε τις συνήθειες τού πολέμου˙ διότι είναι αόρατος. Συνήθειες αυτού τού πολέμου είναι πάντοτε η απαλλαγή από τα γήινα πράγματα. Αν έχεις μπρο­στά στα μάτια σου κάθε μέρα το θάνατο, δε θα αμαρτάνεις. Αν απαλλαγείς από τα γήινα πράγματα, δε θα νικηθείς στον πόλεμο. Αν μισήσεις τα γήινα, καταφρονώντας τα προσωρινά, θα μπορέσεις να πάρεις, σαν γενναίος πολεμιστής, το βραβείο της νίκης. Επειδή δηλαδή τα γήινα έλκουν τον άνθρωπο κάτω, προς τον εαυτό τους, γι' αυτό και τα πάθη σκοτίζουν στον πόλεμο τα μάτια της καρδίας.
Γι’ αυτό το λόγο μας πολεμά και μας νικά ο Πονηρός, επειδή είμα­στε γεμάτοι από γήινα και υπηρετούμε σαν δούλοι τα πάθη των γήι­νων μερίμνων διότι όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, αγαπούμε τα γήινα, αδελφοί, και ο νους μας είναι καρφωμένος στη γη εξαιτίας της χα­λαρότητάς μας. Η μέρα τελειώνει πια και ο χρόνος μας πλησίασε προς το βράδυ, αλλά εμείς, αγαπητοί, εξαιτίας της απιστίας μας νο­μίζουμε ότι είναι πρωί.
Ας φοβηθούμε, αγαπητοί. Είναι ενδέκατη ώρα της μέρας, και το μάκρος του δρόμου είναι μεγάλο. Ας φροντίσουμε να βρεθούμε στο σταθμό μας. Ας γίνουμε άγρυπνοι και ας φυλάξουμε τους εαυ­τούς μας από τον ύπνο, όπως οι άυπνοι. Δε γνωρίζουμε ποια ώρα θα έρθει ο Δεσπότης. Ας ελαφρύνουμε τους εαυτούς μας από το βά­ρος των γήινων πραγμάτων. «Μη μεριμνάτε εντελώς», είπε ο Κύ­ριος. Το να αγαπάμε όλους παραγγέλλει σ' εμάς ο Θεός, εμείς όμως μάλλον διώξαμε την αγάπη, και αυτή έφυγε από τη γη. Δε βρίσκεις επάνω στη γη την αγάπη τέλεια, σύμφωνα με το θέλημα τού Θεού. Από όλους διώχθηκε˙ από όλους μισήθηκε η αγάπη˙ πε­ρισσότερο βασιλεύει ο φθόνος˙ οι φιλονεικίες και οι συγχύσεις επάνω στη γη πληθύνουν οι αδικίες κάλυψαν όλους, χωρίς εξαίρεση˙ ο κα­θένας ζητά με πόθο τα γήινα και καταφρονεί τα ουράνια˙ ποθεί τα προσωρινά, και κανείς δεν αγαπά τα μέλλοντα.
Ποθείς να είσαι ουράνιος; Μη ζητάς αυτά που είναι επάνω στη γη, αλλά μίσησέ τα και δείξε αποστροφή και αγωνίσου, ως τέλειος, και πόθησε, ως τέλειος, τη βασιλεία των ουρανών. Μη συλλογίζεσαι λέγοντας˙ «Είναι πολύς ο χρόνος της ασκήσεως και βαρύς, και εγώ, είμαι αμελής και αδύνατος και δεν μπορώ να αγωνισθώ». Άκουσε με προσοχή τα λόγια της ωραίας και καλής συμβουλής˙ μάθε καλά τι σου λέω, φιλόχριστε αδελφέ. Αν θελήσεις να αναχωρήσεις σε άλλη μακρινή χώρα, δεν μπορείς να διανύσεις την απόσταση όλου του δρόμου σε μια ώρα, αλλά υπολογίζοντας το περπάτημα σου καθη­μερινά κάνεις στάση και αναχωρείς, και μετά από καιρό και κόπο φθάνεις στη χώρα που ζητάς.
Έτσι είναι η ουράνια βασιλεία και η τρυφή του παραδείσου. Ο καθένας φθάνει εκεί με νηστείες και εγ­κράτεια και αγρυπνίες και αγάπη. Αυτοί είναι οι δρόμοι που οδη­γούν στον ουρανό, προς τον Θεό. Μη φοβηθείς να βάλεις αρχή του κάλου δρόμου, που φέρνει στη ζωή. Να θέλεις μόνο να βαδίσεις στο δρόμο, και αν βρεθείς ολοπρόθυμος, αμέσως ο δρόμος γίνεται ίσιος μπροστά σου. Και βαδίζοντας με χαρά κάνεις στάσεις, τερπόμενος σ' αυτές· διότι δυναμώνουν τα βήματα της ψυχής σου στην κάθε στάση. Και για να μη βρεις δυσκολία στο δρόμο που οδηγεί στη ζωή, ο Κύ­ριος ο ίδιος έγινε δια μέσου του εαυτού του δρόμος της ζωής, για όσους θέλουν να αναχωρήσουν και να έρθουν με χαρά στον Πατέρα των φώτων.

Anthony Bloom: Ο θάνατος είναι μια γέννηση στην αιωνιότητα!


Η αγάπη θα επιβιώσει απ' όλα τα άλλα πράγματα.
Η πίστη θα παρέλθει και η ελπίδα θα παρέλθει όταν η πίστη αντικατασταθεί από το όραμα και η ελπίδα από τη βεβαιότητα, αλλά η αγάπη ποτέ δεν θα παρέλθει.
Όπως στεκόμαστε και προσευχόμαστε για τον κεκοιμημένο, όλα όσα λέμε είναι: «Κύριε, αυτό το πρόσωπο δεν έζησε επί ματαίω. Αυτό που άφησε στη γη είναι ένα παράδειγμα και μια αγάπη. Το παράδειγμα θα το ακολουθήσουμε. Η αγάπη ποτέ δεν θα πεθάνει».
Παραθέτω  τα λόγια του Λέων Μπλόυ:
«Το να πούμε σε ένα πρόσωπο "σε αγαπώ" ισοδυναμεί με το να του λέμε "ποτέ δεν θα πεθάνεις"».

Διακηρύσσοντας μπροστά στον Θεό την αθάνατη αγάπη μας για τον πεθαμένο είναι σαν να επιβεβαιώνουμε αυτό το πρόσωπο, όχι μόνο στο χρόνο αλλά και στην αιωνιότητα Όταν μάλιστα στεκόμαστε με αναμμένα κεριά στην Ακολουθία, διακηρύσσουμε πραγματικά την πίστη μας στην ανάσταση, αλλά και δηλώνουμε μπροστά στο πρόσωπο του Θεού ότι αυτό το πρόσωπο έφερε ένα φως στον κόσμο.
«Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς».
Αυτό το πρόσωπο δεν έχει ρίξει απλώς ένα δημιουργικό φως, ούτε μας έχει εντυπωσιάσει μόνο με την ιδιοφυΐα του, την ομορφιά ή τα ταλέντα του, αλλά άφησε να λάμψει το φως του Θεού, ή άκτιστη Θεία δόξα.
Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα πεθάνει πάνω στη γη.
Όσο συντετριμμένοι κι αν είμαστε, εξακολουθούμε να διακηρύσσουμε αυτά τα λόγια της πίστης «Ευλογητός ο Θεός ημών».
Μερικές φορές το τροπάριο της Αναστάσεως, «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος», ακούγεται ακόμη πιο τραγικά, τη στιγμή που μπροστά στα μάτια μας βρίσκεται το νεκρό σώμα ενός προσώπου που αγαπούμε.
Υπάρχει όμως και η φωνή της Εκκλησίας που μας απευθύνει λόγους παρακλήσεως και παρηγοριάς: «Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».
Όλος ο πόνος του θνήσκοντος προσώπου εκφράζεται σε ένα από τα τροπάρια της Ακολουθίας εις Ψυχορραγούντα, που διαβάζεται για να βοηθηθεί η ψυχή που δυσκολεύεται να αφήσει αυτήν τη ζωή.
«Ιδού νυν χωρίζεται, μετ' οδύνης η ψυχή, εκ του δεινού μου σώματος» λέγει η ψυχή.
Όμως εδώ βρίσκεται και η βεβαιότητά μας ότι ο θάνατος, που είναι χαμός και απώλεια, είναι και μια γέννηση στην αιωνιότητα: ότι είναι ένα ξεκίνημα και όχι ένα τέλος, ότι είναι μια μεγάλη και ιερή συνάντηση του Θεού με την « ψυχή ζώσα», η οποία μπορεί να εκπληρωθεί μόνο εν Θεώ.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Μοναχική Αναχώρησις και Μαρτυρία στο Άγιον Όρος των Δυσμών του Εικοστού Αιώνος



Η μοναχική αναχώρησις

Οι Χριστιανοί που επέλεγαν τον δρόμο της χριστιανικής τελειότητος (παρθενίας, σωφροσύνης και ακτημοσύνης) μέσα στα πλαίσια της κοινοτικής ζωής της αρχαίας Εκκλησίας ωνομάστηκαν ασκητές, ενώ οι γυναίκες ασκήτριες ή παρθένες. Οι πρώτοι ασκητές που βγήκαν από τις πόλεις και τα χωριά της Αιγύπτου για να ζήσουν αρχικά στις παρυφές τους και αργότερα στην ακατοίκητη και απαράκλητη έρημο, ωνομάστηκαν αναχωρητές. Αν και ποτέ δεν έπαυσαν να υπάρχουν και οι εν τω κοσμω μεμονωμένοι ασκητές και ασκήτριες, (ιδιαίτερα κληρικοί και παρθένες), η ονομασία μοναχός καθιερώθηκε κυρίως για τους ασκητές της ερήμου, των αναχωρητικών λαυρών και των μαγάλων κοινοβίων. Η αναχώρησις, δηλ. η απομάκρυνσις από την ωργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία -με τις ανέσεις, τους πειρασμούς και τις δεσμεύσεις της- απετέλεσε ουσιώδες γνώρισμα του Ορθόδοξου μοναχισμού καθ' όλη την μακραίωνα ιστορία του. Ακόμη και στην περίπτωσι που η γεωγραφική απομάκρυνσις από τον κόσμο δεν ήταν μεγάλη, η διασφάλισις της πνευματικής αποστάσεως (ξενιτεία) και η αποφυγή των θορύβων και του περισπασμού (ησυχία) αποτέλεσαν βασικές προϋποθέσεις για την επίτευξι του σκοπού της μοναχικής ζωής, που είναι η εσωτερική κάθαρσις από τα πάθη και η δια της προσευχής και της τηρήσεως των εντολών ένωσις με τον θεό.
Η αναχώρησις στο Άγιον Όρος σήμερα
Ένα τέτοιο τόπο αναχωρήσεως και ησυχίας απετέλεσε για τον Ορθόδοξο Μοναχισμό το Άγιον Όρος από τα τέλη του ενάτου αιώνος μέχρι σήμερα. Θα μπορούσε δε κάλλιστα να υποστηριχθή ότι αυτό σήμερα αποτελεί και την μοναδική έρημο της Ορθοδοξίας, με την έννοια του γεωγραφικού χώρου του αφιερωμένου εξ ολοκλήρου στην μοναχική άσκησι, όπου αποκλείεται η εγκαταβίωσις λαϊκών και η είσοδος γυναικών και όπου ισχύει ειδικό καθεστώς μοναχικής αυτοδιοικήσεως βάσει πανάρχαιων κανόνων και τυπικών.

ΣΚΕΦΘΗΚΑ ΤΑΠΕΙΝΑ



ΣΚΕΦΘΗΚΑ ΤΑΠΕΙΝΑ ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ
ΘΑ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ.
ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΨΗΛΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΗ ΖΩΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ,ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΠΡΟ ΕΚΠΛΗΞΕΩΣ ΓΙΑΤΙ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΠΑΛΑΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗ.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε.
Θα μας ρωτήσει ...πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας,
όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας.
Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ' αυτό.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τα επώνυμα και ακριβά ρούχα που
έχουμε στις ντουλάπες μας.
Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε.
Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον
αποκτήσουμε.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας.
Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε.
Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε.
Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γείτονές μας.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματος μας.
Θα μας ρωτήσει για το περιεχόμενο της καρδιάς μας.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε πόσα μέρη του κόσμου ταξιδέψαμε και διασκεδάσαμε.
Θα μας ρωτήσει εάν επισκεφθήκαμε φτωχικές συνοικίες και αν
προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει αν είμαστε επώνυμοι και ισχυροί.
Θα μας ρωτήσει αν είμαστε ταπεινοί και εάν συγχωρούμε τον πλησίον.

Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟΣ
ΟΜΩΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΑ ΑΣ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΑΠΛΟ ΠΡΑΓΜΑ..
ΤΙ ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ;;;
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑΠΕΙΝΑ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ..
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΚΑΙ
ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ..

ΠΑΤΗΡ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
ΠΟΙΟΝ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΡΑΓΕ ;

Ο ΙΣΙΟΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΕΛΚΥΣΤΙΚΟΣ
ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΟΝΟΤΟΝΟΣ.
ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΣΤΡΟΦΑ ΚΑΙ ΑΝΗΦΟΡΙΚΑ
ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΙΣΙΟ ΚΑΙ ΠΛΑΤΥ ΤΟΝ ΒΑΔΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ
ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΡΗΓΟΡΑΔΑ ΚΑΙ ΒΙΑΣΥΝΗ.
ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΑ ΒΑΔΙΖΟΥΝ ΟΙ ΟΡΕΙΒΑΤΕΣ ΤΗΣ
ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑ ΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ
ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΟΥΣ.
Όμως και η ζωή μας δεν είναι κάτι παρόμοιο ;
Οι περισσότεροι θέλουν από μας τις ευκολίες και τις ανέσεις στην
ζωή αυτή.
Πόσοι όμως υπομένουν και περπατούν τον δύσκολο δρόμο ;
Και πέτρες θα συναντήσουν, και τρύπες θα βρουν μπροστά τους,
και ανηφόρες και κατηφόρες και πολλές πολλές άλλες δυσκολίες
θα συναντήσουν σ' αυτή τη ζωή.
Πόσοι όμως θα πάρουν αυτόν τον δρόμο που οδηγεί κατ' ευθείαν στην
αγκαλιά του αγαπημένου μας Κυρίου του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ;
Με αγάπη Χριστού...
ΠΑΤΗΡ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Η Παναγία και οι μυροφόρες, άγγελοι του Μυστηρίου της Αναστάσεως.



(Θεολογική προσέγγιση μέσα απο το λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.).
«Η Ανάσταση του Χριστού είναι η ανακαίνιση του ανθρώπου και ολόκληρης της κτίσης. Ανάπλαση και αναζωογόνηση, επαναφορά του πεσμένου Αδάμ στην αθάνατη ζωή. Όταν έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και του έδωκε τη ζωή κανένας άνθρωπος δεν υπήρχε την ώρα εκείνη για να τον δεί. Μια γυναίκα τον είδε, η Έυα, γιατί αυτή ήταν η πρώτη που πλάστηκε μετά από αυτόν. Τον Αναστημένο Χριστό τον δεύτερο Αδάμ την ώρα εκείνη που έβγαινε από ο τάφο δεν τον είδε κανείς. Οι στρατιώτες που τον φύλαγαν, γιατί φοβόντουσαν μήπως τον κλέψουν οι μαθητές του, εκείνη την ώρα της Αναστάσεως ταραγμένοι από ο φοβερό γεγονός έπεσαν κάτω σαν νεκροί.
Μετά την Ανάσταση πρώτη από όλους τον είδε μια γυναίκα. Οι Ευαγγελιστές δεν αναφέρουν ακριβώς ποια ήταν, αλλά εγώ θα το αποκάλυψω στην αγάπη σας. Πρώτη από όλους τους ανθρώπους δέχτηκε το ευαγγέλιο της Αναστάσεως η μητέρα του Χριστού η Θεοτόκος. Αυτή είδε πρίν από όλους το αναστημένο παιδί της. Απόλαυσε τη Θεία Του ομιλία, άγγιξε πρώτη και μόνη τα άχραντα χέρια και τα πόδια Του. Οι Ευαγγελιστές δεν τα λένε όλα αυτά φανερά γιατί δεν θέλουν να παρουσιάσουν σαν μάρτυρα της Αναστάσεως τη μητέρα του Χριστού για να μη δώσουν αφορμή για αμφιβολίες στους άπιστους.
Οι μυροφόρες γυναίκες τον είδαν αργότερα και ήταν πολλές. Ήρθαν στο τάφο όχι μια φορά μονάχα αλλά δύο και τρείς φορές συντροφιά, αλλά όχι οι ίδιες και όχι τον ίδιο χρόνο. Η Μαγδαληνή ήρθε και μόνη της και έμεινε περισσότερο στον άδειο τάφο. Η Παναγία όταν ήρθε πρώτη από όλες στον τάφο του Υιού και Θεού της είχε μαζί της και τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Αυτό το συμπεραίνω από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο για τι λέει ότι: «ήρθε η Μαγδαληνή Μαρία και η άλλη Μαρία», που ήταν οπωσδήποτε η Θεοτόκος. Την ώρα εκείνη έγινε ο μεγάλος σεισμός και ο άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό και κύλησε τη πέτρα από την πόρτα του μνημείου και καθόταν επάνω σε αυτήν. Το πρόσωπο του ήταν σαν αστραπή και το ένδυμα του λευκό σαν το χιόνι. Εγώ νομίζω ότι για την Θεοτόκο ανοίχθηκε ο τάφος. Ο άγγελος ήταν ο ίδιος ο Γαβριήλ που εμφανίστηκε στον Ευαγγελισμό. Αυτός τους είπε: «μη φοβάσθε, ζητείτε τον Ιησού τον Εσταυρωμένο; Αναστήθηκε, να ο τόπος που βρισκόταν». Μεγάλη χαρά πήρε η Παναγία, ενώ εντρυφούσε στη θέα του μυστηρίου. Παραδόθηκε ολόκληρη στο φώς, γνώρισε την αλήθεια και πίστεψε.
Η Παρθένος ξαναήρθε στον τάφο συνοδευόμενη από άλλες γυναίκες και σύμφωνα με τον Ματθαίο: «ο Ιησούς τις συνάντησε λέγοντας «Χαίρετε»». Και εμείς σήμερα γιορτάζουμε την Καινή Κυριακή της χαράς. Ο Θεός την ευλόγησε και την αγίασε με την Ανάσταση. Όταν ο Πατέρας τελείωσε τα έργα του ευλόγησε και αγίασε την έβδομη μέρα. Έπαυσε να πράττει τα αισθητά και επανέρχεται στην κατάπαυση και στο μυστήριο των υπερκοσμίων. Έτσι μας υπέδειξε το δρόμο της καταπαύσεως από τα αισθητά και μας δίδαξε να προσπαθήσουμε να μπούμε και εμείς στο μυστήριο της ανυψώσεως μας προς το Θεό. Επιθυμείτε να μάθετε ποια είναι αυτή η κατάπαυση της Κυριακής και πώς μπορούμε να μπούμε σ’ αυτήν; Προσέχετε όλοι όσοι έχετε αυτή την επιθυμία στο νόημα των λόγων που ακολουθούν, για να αντιληφθείτε την έννοια τους.
Αν ο καθένας μας αδελφοί, εγκαταλείποντας τις κάτω συνεχείς και πολύμοχθες φροντίδες, παρακάθεται με σιωπή στρέφοντας τ’ αυτιά του μονάχα στο λόγο του Πνεύματος, διάλεξε την αγαθή μερίδα που δεν πρόκειται να του αφαιρεθεί ποτέ. Αφήνοντας το λόγο να μπεί στο νού και εντρυφώντας πνευματικά με το λογικό της ψυχής στη διδασκαλία του Πνεύματος είναι απαραίτητο να απομακρύνεται κάθε γήινος και εμπαθής λογισμός. Έτσι στην καρδιά μπαίνει χωρίς εμπόδια το έργο της σωτηρίας. Τότε ο νούς δέχεται το αγαθό και στρέφεται όλος ο άνθρωπος με ψυχή και σώμα στον εαυτό του και γεύεται τα αγαθά της σωτηριώδους και αληθούς επιλογής και κρίσεως των πραγμάτων. Με την επίμονη προσοχή και αδιάλειπτη προσευχή τότε μπορείς να νιώσεις πώς μπήκες πραγματικά και εσύ στη Θεία κατάπαυση και επέτυχες την ευλογία της έβδομης ημέρας. Βλέπεις τότε ο ίδιος τον εαυτό σου πραγματικά και ανυψώνεσαι με αυτόν προς τη Θεοπτία, γιατί το τέλος της προσευχής είναι η αρπαγή προς τον Κύριο. Εκεί είναι η ημέρα της καταπαύσεως και συντελείται μέσα σου το μυστήριο της δεσποτικής Αναστάσεως. Γι’ αυτό η ημέρα αυτή ονομάζεται Κυριακή. Είναι η ημέρα της εισόδου των αξίων στη Θεία κατάπαυση και η αναστοιχείωση όλου του κόσμου.
Κυριακή ήταν, όταν για πρώτη φορά ήρθε μετά την Ανάσταση ο Χριστός στην σύναξη των Αποστόλων. Αυτή τη σύναξη εικονίζει διαρκώς η Εκκλησία του Χριστού με το να επιτελεί τις συναθροίσεις των Χριστιανών και να τους αγιάζει και να τους οδηγεί πρός την ευσέβεια. Κανένας , λοιπόν, να μην απουσιάζει από αυτές τις ιερές και Θεοπαράδοτες συνάξεις της Κυριακής, είτε από ραθυμία είτε από συνεχή ασχολία με τα γήινα. Και αν κάποτε πνιγμένος από τις φροντίδες σου απουσιάσεις μια φορά να ανταποδώσεις την επόμενη για να μη ασθενήσει η ψυχή σου μένοντας μακριά από το ιατρείο του Χριστού και τη θεραπεία. Ο Χριστός προσφέρει την ειρήνη μέσα στο λογικό της ψυχής. Αυξάνει τη πίστη, δίνει δύναμη και στηριγμό. Βοηθεί τους αγωνιζόμενους για να τους κατατάξει με τους εκλεκτούς του στη Βασιλεία των ουρανών.
Μακάρι αυτήν να επιτύχουμε όλοι μας στο όνομα Εκείνου που τώρα πέθανε για μας και αναστήθηκε και αργότερα θα έρθει μέσα στη δόξα, ο Βασιλεύς των αιώνων Ιησούς Χριστός.».

Τι είναι το κόλλυβο;

Υπάρχει μια περιεκτικότατη σε νόημα και περιεχόμενο απάντηση που καλύπτει την παραπάνω ερώτηση, ενώ μας λύνει και άλλες παρόμοιες απορίες. Είναι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Κόλλυβο, λοιπόν, είναι βρασμένο σιτάρι, το οποίο σιτάρι είναι σύμβολο του ανθρώπινου σώματος, επειδή το ανθρώπινο σώμα τρέφεται και αυξάνει με το σιτάρι.

Γι’ αυτό άλλωστε και ο Κύριος παρομοίασε το θεουπόστατο Σώμα Του με το σπυρί του σιταριού, έτσι λέγοντας στο δωδέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη αγίου Ευαγγελίου: «το σπυρί του σιταριού εάν πέφτοντας στη γη δεν πεθάνει, μένει μοναχό του (και δεν πολλαπλασιάζεται) εάν όμως πεθάνει, πολύ καρπό φέρνει».

Είπε εξάλλου και ο μακάριος Παύλος στην προς Κορινθίους Α' επιστολή, κεφάλαιο 16: «εκείνο πού εσύ σπέρνεις δεν ζωογονείται, εάν πρώτα δεν πεθάνει» και τούτο, γιατί θάβεται στη γη το νεκρό σώμα και σαπίζει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σπυρί του σιταριού.

Απ’ αυτή, λοιπόν, την παρομοίωση πήρε την αφορμή η Εκκλησία του Χριστού και τελεί τα αποκαλούμενα κόλλυβα, τόσο αυτά πού προσφέρονται στις εορτές των αγίων, όσο και αυτά πού προσφέρονται στα μνημόσυνα των κεκοιμημένων εν Χριστώ αδελφών μας, όπως λέγει ο Γαβριήλ ο (επίσκοπος) Φιλαδέλφειας στο Εγχειρίδιο. Και σύμφωνα με τον Βλαστάρη «εφθός σίτος», δηλαδή βρασμένο σιτάρι, είναι τα κόλλυβα και όχι άβραστο κυρίως βέβαια και πρωτίστως, για να μπορούμε να τα τρώμε. Και τα τρώμε τα κόλλυβα, εξαιτίας του θαύματος πού έκανε ο Άγιος Θεόδωρος ο Τηρών, αυτός που καθιέρωσε τα κόλλυβα, το πρώτο Σάββατο των Νηστειών, προστάζοντας (σε θείο όραμα) τον Αρχιερέα να βράσει σιτάρι και να το μοιράσει στους Χριστιανούς.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο βράζουμε το σιτάρι είναι, για να φανερώνεται με το βράσιμο η διάλυση και η φθορά των σωμάτων των κεκοιμημένων, των οποίων σύμβολα είναι τα κόλλυβα.

Και αν κάποιος επρόκειτο να ισχυρισθεί ότι τα κόλλυβα έπρεπε να είναι άβραστο σιτάρι και όχι βρασμένο -αφού, σύμφωνα με τον συλλογισμό τους, το βρασμένο σιτάρι δεν μπορεί ποτέ να βλαστήσει, ενώ τα σώματα των κοιμηθέντων, παρόλο που έχουν ήδη διαλυθεί, πρόκειται ωστόσο να αναστηθούν κατά τη συντέλεια επομένως, λέγουν, είναι αταίριαστο το σύμβολο μ’ αυτό πού συμβολικά παριστάνει, δηλαδή το βρασμένο σιτάρι με το νεκρό σώμα-, εάν, λοιπόν, λέμε, έτσι έλεγε κάποιος, σ’ αυτά εμείς αποκρινόμαστε, ότι μάλιστα αυτό (το βρασμένο σιτάρι) είναι σύμβολο πάρα πολύ ταιριαστό. Γιατί, όπως το βρασμένο σιτάρι δεν μπορεί, βέβαια, να βλαστήσει με φυσικό τρόπο, μπορεί όμως και παραμπορεί με υπερφυσικό, δηλαδή με την άπειρη δύναμη του Θεού, ο οποίος μπορεί να πραγματοποιήσει τα πάντα έτσι παρομοίως και τα νεκρά σώματα, τα όποια έχουν διαλυθεί στα μέρη από τα όποια συναρμόσθηκαν, δεν μπορούν, βέβαια, με φυσικό τρόπο να αναστηθούν και να ξαναζωντανέψουν, με υπερφυσικό όμως τρόπο, δηλαδή με την παντοδυναμία του Θεού, μπορούν και πάρα πολύ μάλιστα. γι αυτό όλοι οι θεολόγο ομολογούν ότι η Ανάσταση των νεκρών είναι έργο πού ξεπερνά όλους τους όρους της φύσεως.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

ΜΝΗΜΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ



                                     Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Μνήμη Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου

  
Στίς 7/ 20 Ἰανουαρίου τοῦ 2006 ἐκοιμήθη σέ βαθύ γῆρας ὁ ὁσιακῆς μνήμης Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης. Ἦταν ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Συνάξεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου, εἰς τόν ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένη ἡ μονή Διονυσίου, ὁ τόπος τῆς μετανοίας ἀλλά καί τῆς δημιουργίας τοῦ μακαριστοῦ. Εἶχε κοινοβιάσει στή Μονή τό 1941, ὑπό τήν ὑπακοή τοῦ ἀείμνηστου ἡγουμένου Γαβριήλ Διονυσιάτου.
  Ἐπρόκειτο γιά τήν ἐπιφανέστερη σύγχρονη μορφή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καθώς ὑπῆρξε ὁ λογιότερος Ἁγιορείτης μοναχός τῆς ἐποχῆς του. Στήν ἑλληνορθόδοξη διανόηση καθιερώθηκε τό 1956 μέ τό περίφημο ἔργο του «Μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς. Ἁγιορειτικός Μοναχισμός», τό ὁποῖο ἀπέσπασε τό ἔπαινο τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν καί ἐπανεκδόθηκε ἐπανειλημμένως καί μεταφράσθηκε στή γαλλική, ἀγγλική, ρουμανική γλώσσα καθώς καί στήν ἀραβική ἀπό τόν τότε πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἡλία. Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικό ὅτι τό βιβλίο αὐτό ἀποτέλεσε ἀντικείμενο ἔρευνας στήν διδακτορική διατριβή τοῦ λουθηρανοῦ πάστορα Claus Gnoth ὑπό τόν τίτλο «Ἀπάντηση τοῦ Ἄθω».
   Κατά γενική ὁμολογία, ἡ σκέψη τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου ἦταν ἐμπνευσμένη καί θεοδίδακτη. «Ἡ πραγματική θεολογία εἶναι καρπός τῆς ἀσκήσεως», ἔλεγε. «Χρειάζεται νά προηγηθεῖ κάθαρση ἀπό τά πάθη. Καί γιά τόν λόγο αὐτό εἶναι ἀπαραίτητος ὁ πνευματικός ἀγώνας καί ἡ ἀνάγκη φυλακῆς τῶν θυρίδων τῆς αἰσθήσεως, διά τῶν ὁποίων εἰσέρχεται στή ψυχή ὁ διάβολος: «Ἤ ὁρῶν μή ἔρα ἤ ἐρῶν μή ὅρα». Ἐκτός ἀπό τό πλούσιο συγγραφικό του ἔργο ὁ γέρων Θεόκλητος διακρίθηκε ἐπίσης γιά τήν καρποφόρο καί ἐπιτυχή διακονία του ὡς Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ὡς ἕνας ἀπό τούς συντελεστές τῆς ἐπάνδρωσης τῶν ἀθωνικῶν καθιδρυμάτων καί τῆς πνευματικῆς ἄνθησης τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1980 καί ἑξῆς.
  Ἀπό τό μεγάλο καί σημαντικό συγγραφικό ἔργο τοῦ μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου παραθέτουμε ἐνδεικτικά τόν παρακάτω κατάλογο.

1.      Μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς
2.      Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης
3.      Ἀθωνικά Ἄνθη (Ἄρθρα – Μελέτες)
4.      Ὀρθόδοξα Μελετήματα (Ἄρθρα – Μελέτες)
5.      Διάλογοι στόν Ἄθω. Ἡ θεολογία τῆς νοερᾶς προσευχῆς
6.      Ὁ ἅγιος Νεκτάριος Αἰγίνης
7.      Τά 400 κεφάλαια περί Ἀγάπης, ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ
8.      Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς
9.      Ὀρθοδοξία καί Πολιτική
10. Ἡ Παναγία ἡ Λιμνιά
11. Ἡ ἀγάπη σείει τή γῆ
12. Ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης, Πατέρας καί Διδάσκαλος τοῦ Γένους
13. Ὁ κοσμοκαλόγηρος Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
14. Ἡ Ἀφωρισμένη (πρόκειται γιά τή Σμαράγδα Καραγατσίδου πού πολέμησε τόν ἅγιο Νεκτάριο καί ἀφορίσθηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία)
15. Τά 100 Γνωστικά Κεφάλαια, ἁγίου Διαδόχου Φωτικῆς
16. Πρός τήν σεμνοτάτην ἐν μοναζούσαις Ξένην, ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ
17. Πρός πολιτευομένους
18. Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Ἰβηρίτης (1885-1973)
19. Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος τῆς Χίου
20. Ὁ Γέροντάς μου Γαβριήλ Διονυσιάτης
21. Μαρία ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ
22. Ἡ αἵρεσις τῶν Νεορθοδόξων
23. Ἡ Παναγία Γοργροεπήκοος τῶν Ταπιανῶν
24. Ὁ νικολαϊτικός ἐρωτισμός τῶν νεορθοδόξων
25. Ἀθωνικά Ἄνθη (γ΄ τόμος)
26. Κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τάς ἑαυτῶν αἰσχύνας
27. Χριστοκεντρικές ἐμπειρίες ἑνός Ἐρημίτου
28. Ἀθωνικά Ἄνθη (δ΄ τόμος).
  [Ὁ παρών κατάλογος βασίσθηκε σέ δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδας Ὀρθόδοξος Τύπος (3 Φεβρ. 2006) ὑπό τόν τίτλο: «Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης. Ἡ ἐπιφανεστέρα σύγχρονος μορφή τοῦ Ἄθω»].

   Τόν Αὔγουστο τοῦ 2005, λίγους μῆνες πρίν τήν ἐκδημία τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου, ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαῖος τοῦ ἀπέστειλε ἐπιστολή (τοῦ παραλήπτου εὑρισκομένου «ἐν τῇ κλίνῃ τῆς ἀσθενείας» τοῦ νοσοκομείου τῆς μονῆς Διονυσίου), ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ Ἐγκώμιο πρός τόν μακαριστό αὐτό Ἁγιορείτη λόγιο, τόν «ἐν συγγραφαῖς θεοσόφοις καί πολλά συμβαλούσαις πανθομολογουμένως εἰς τήν πνευματικήν ἀναγέννησιν τοῦ Ἁγιορειτικοῦ καί τῆς θαυμαστῆς ἀνθήσεως», ὅπως σημειώνεται χαρακτηριστικά. Τήν ἐπιστολή αὐτή παραθέτουμε στό τέλος τῆς παρούσας ἀνάρτησης.
       Σήμερα, ὀκτώ καί πλέον χρόνια ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔσβησε ἡ ἀκάματη γραφίδα τοῦ π. Θεοκλήτου, ὁ πάντα ἐπίκαιρος ἁγιορείτικος λόγος του συνεχίζει νά ἐμπνέει καί νά διδάσκει. Ὁ γράφων, πού ἀξιώθηκα ἀπό τά φοιτητικά του χρόνια νά γνωρίσω τόν μακαριστό Θεόκλητος, ἤδη ἀπό τίς βαρυσήμαντες ὁμιλίες πού ἔκανε στήν ἰδιαίτερη πατρίδα μας τήν Ἀθήνα, καί ἀργότερα ὡς μοναχός νά διαλεχθῶ μαζί του γιά θέματα ὀρθόδοξης πνευματικότητας καί βίωσης τῆς ἁγιορειτικῆς μοναχικῆς ζωῆς, διατηρῶ τίς καλύτερες ἀναμνήσεις καί ἐμπειρίες ἀπό τήν πνευματική ἐπαφή μαζί του. Τό δέ πολυσχιδές συγγραφικό καί ὁμιλητικό του ἔργο ἀποτελεῖ πάντα ἕναν φωτεινό ὁδοδείκτη στίς ἁγιορειτικές μας σπουδές.
     Ἐλπίζουμε ἡ προσεχής ὀφειλόμενη ἀποτίμηση τῆς προσφορᾶς τοῦ μακαριστοῦ λογίου, νά φωτίσει περισσότερο τόσο τή θεολογική του σκέψη ὅσο καί τήν ὁσιακή καί πλήρη ἐμπειριῶν μοναχική ζωή του, πού λάμπρυνε τόν ὀρθόδοξο μοναχισμό καί μάλιστα τόν ἁγιορειτικό, τοῦ ὁποίου ἀποτελοῦσε τόν καλύτερο πρεσβευτή. Ἄς εἶναι αἰωνία του ἡ μνήμη!