Απολυτίκιο Κυριακή της Πεντηκοστής

ΛΟΓΟΙ ΠΑΤΕΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Πέμπτη, 05 Ιούνιος 2014 06:45

Α. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Εἶναι μεγάλα, ἀγαπητοί, καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική τά χαρίσματα πού μᾶς δώρησε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἄς χαιρόμαστε ὅλοι μαζί καί χορεύοντας ἀπό χαρά ἄς ὑμνήσουμε τόν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι γιά μᾶς ἑορτή καί πανήγυρη. Ὅπως δηλαδή ἡ μία ἐποχή διαδέχεται τήν ἄλλη καί τό ἕνα ἡλιοστάσιο τό ἄλλο, ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή διαδέχεται τήν ἄλλη καί μᾶς πηγαίνουν ἀπό τή μία στήν ἄλλη.

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

Εἴδατε ἐνδιαφέρον; εἴδατε ἄπειρη φιλανθρωπία; Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ξανακάθισε στό βασιλικό θρόνο, πῆρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μᾶς χαρίζει σήμερα τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δέν τό ἔχει δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα;

Αὐτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν.

Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε. Μοιράζει, δέν μοιράζεται. Ἔχει ἐξουσία, δέν βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6). Ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. «Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».

Β. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πάντοτε ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει, δὲν ἔχει οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος, ἀλλ' εἶναι πάντοτε ἑνωμένο καὶ ἀριθμεῖται μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Διότι δὲν θὰ ἅρμοζε ποτὲ νὰ ἐλλείπει ὁ Υἱὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα ἢ τὸ Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Υἱό, ἐπειδὴ θὰ ἦταν σὲ μέγιστο βαθμὸ ἄδοξη ἡ θεότητα, σὰν ἀπὸ μεταμέλεια ἀκριβῶς νὰ ἦλθε σὲ συμπλήρωση γιὰ νὰ γίνει τέλεια. [Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] λοιπὸν πάντοτε καὶ αἰώνια μεταλαμβάνεται [μὲ τὶς θεῖες ἐνέργειές Του], δὲν μεταλαμβάνει• ὁδηγεῖ στὴν τελείωση [τοὺς ἀνθρώπους], δὲν τελειώνεται• παρέχει τὴν πνευματικὴ πλήρωση, δὲν ἔχει ἀνάγκη πληρώσεως• ἁγιάζει, δὲν ἁγιάζεται• κάνει [τοὺς ἀνθρώπους] θεούς, δὲν θεώνεται αὐτὸ πρὸς Ἑαυτό, καὶ πρὸς ἐκείνους μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι ἑνωμένο, εἶναι πάντοτε τὸ ἴδιο καὶ ἀπαράλλακτο• ἀόρατο, ἄχρονο, ἀχώρητο, ἀναλλοίωτο, ὑπεράνω ἀπὸ κάθε ἔννοια ποιότητας, ποσότητας καὶ μορφῆς, ἀψηλάφητο, κινούμενο ἀφ' Ἑαυτοῦ, κινούμενο συνεχῶς, ἔχοντας ἀφ' Ἑαυτοῦ ἐξουσία, ἔχοντας ἀφ' Ἑαυτοῦ δύναμη, παντοδύναμο (ἂν καὶ ὡς πρὸς τὴν πρώτη ἀρχή, ὅπως ἀκριβῶς ὅλα τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὸν Μονογενῆ Υἱό, ἔτσι καὶ τοῦ Πνεύματος ἀνάγεται [εἰς τὸν Θεὸ Πατέρα]).

Εἶναι ζωὴ καὶ πρόξενος ζωῆς, τὸ φῶς καὶ χορηγεῖ φῶς, ἀφ' Ἑαυτοῦ ἀγαθὸ καὶ πηγὴ ἀγαθότητας. Πνεῦμα εὐθές, ἡγεμονικό, κύριο [καλεῖ καὶ] ἀποστέλλει [τοὺς ἄξιους, ὅπως ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱός], θέτει ὅρια [σὲ ὅλη τὴν κτίση] κάνει τοὺς ἀνθρώπους ναοὺς οἴκους Του, ὁδηγεῖ, ἐνεργεῖ ὅπως θέλει, διανέμει χαρίσματα. Εἶναι Πνεῦμα υἱοθεσίας [κάνει τοὺς ἀνθρώπους υἱοὺς τοῦ Θεοῦ], ἀληθείας, σοφίας, συνέσεως, γνώσεως, εὐσέβειας, βουλῆς, δυνάμεως, φόβου [θείου], ὅσων ἔχουν ἀπαριθμηθεῖ. Δία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γνωρίζεται ὁ Πατὴρ καὶ δοξάζεται ὁ Υἱός, καὶ ἀπὸ Αὐτοὺς μόνο γνωρίζεται Αὐτό, εἶναι δηλαδὴ τὰ τρία πρόσωπα Ἕν, μία εἶναι ἡ λατρεία καὶ ἡ προσκύνηση [ποὺ προσφέρεται], μία ἡ δύναμη, ἡ τελειότητα, ἕνας ὁ ἁγιασμὸς [ποὺ παρέχεται]. Καὶ γιατί νὰ μακρολογῶ; Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ, εἶναι τοῦ Υἱοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγεννησία. Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Υἱός, εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν γέννηση. Αὐτὰ (τὰ ἰδιώματα), ὅσο βέβαια μπορῶ νὰ ἐκφρασθῶ μὲ τὸν λόγο μου, δὲν ξεχωρίζουν οὐσίες, ἀλλ' ὁρίζουν τὴν μία καὶ ἑνιαία οὐσία τῆς θεότητας.

Γ. Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου

Συλλογίσου ἀγαπητέ, πῶς τό Πανάγιον Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ὡσάν ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος καί βροντή, ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον, εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο· «καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι» (Πραξ. β´. 2)· καί τόν ἔκαμεν ὡσάν μίαν κολυμβήθραν, ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, διά νά βαπτίσῃ τούς Ἀποστόλους μέ τήν θείαν χάριν του, περί τοῦ ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς αὐτούς ὁ Κύριος· «ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετά πολλάς ταύτας ἡμέρας (Πράξ. α´ 5).

Ἐπλήρωσε δέ τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, κολυμβήθραν αὐτόν ἀπεργαζομένη πνευματικήν, καί πληροῦσα τήν τοῦ Σωτῆρος ἐπαγγελίαν, ἥν καί αὐτήν ἀναλαμβανόμενος πρός αὐτούς ἔλεγεν, ὅτι Ἰωάννης μέν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ...ἀλλά καί τήν κλῆσιν ἥν αὐτοῖς ἐπέθηκεν, ἐπαληθεύουσαν ἔδειξε· διά γάρ τοῦ ἐξ οὐρανοῦ τούτου ἤχου, ὄντως υἱοί βροντῆς γεγόνασιν οἱ Ἀπόστολοι» (Λόγος εἰς τήν Πεντηκ.) Τότε δή τότε αὐτό τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐνήργησεν εἰς τούς Ἀποστόλους τρεῖς μεταβολάς (καί αὐταί αἱ μεταβολαί εἶναι κυρίως ὁ καρπός καί τῶν παρόντων πνευματικῶν γυμνασμάτων).

Ἡ μεταβολή ἦτο τοῦ νοός τῶν Ἀποστόλων, ἡ ὁποία μετέβαλεν εἰς αὐτούς ἐκείνας τάς πρώτας ἰδέας ὅπου εἶχον περί τῶν πράγματων τοῦ κόσμου τούτου καί τούς ἔκαμε νά γνωρίσουν καθαρά τό ταπεινόν καί μάταιον τῶν παρόντων ἀγαθῶν, καί ἐξεναντίας νά γνωρίσουν τό μεγαλεῖον καί αἰώνιον τῶν μελλόντων, ὥστε ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι ὅπου ὀλίγον προτήτερα φιλονικοῦσαν ἀναμεταξύ τους ποῖος ἀπό αὐτούς νά ἦτο ὁ πρῶτος καί μεγαλύτερος· «ἐγένετο δέ καί φιλονικία ἐν αὐτοῖς τό τίς αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων» (Λουκ. κβ´ 24). Ὕστερα ἀφ᾿ οὗ ἔλαβαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐμετροῦσαν διά μεγάλην εὐτυχίαν, τό νά εἶναι μικρότεροι ἀπό ὅλους· τό νά καταφρονοῦνται ἀπό ὅλους διά τόν Χριστόν καί τό νά λογίζωνται ἀσθενεῖς, μωροί, ἄτιμοι, ὄνειδος, σκύβαλα καί σκουπίδια τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων· «ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν, ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ἡμεῖς ἄτιμοι, ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α´ Κορ. δ´ 10).

Τώρα ἀδελφέ στοχάσου ἀνίσως ἔγινε καί εἰς ἐσέ αὐτή ἡ μεταβολή τοῦ νοός διά μέσου τούτων τῶν πνευματικῶν γυμνασμάτων ὅπου ἀνάγνωσες καί ἕως εἰς ποῖον βαθμόν ἔφθασες, διότι ἀνίσως καί ἕως τώρα ἐνόμισες ἕνα μεγάλον καλόν, τό νά σέ τιμοῦν καί νά σέ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι εἰς ὑπόληψιν, τό νά ζῇς εἰς τήν καρδίαν πάντων, ἤγουν τό νά σέ ἀγαποῦν ὅλοι, τό νά γυρεύης πάντοτε καινούργιαις ἡδοναῖς καί νά ἐξοδεύης εἰς αὐταῖς τόν καιρόν ὅπου σοῦ ἐδόθη διά νά κερδίσης τά αἰώνια ἀγαθά καί τό νά ζῇς μέ τέλη καί ἀντιρρήσεις κοσμικάς, φανερόν εἶναι ὅτι ὁ νοῦς σου ὡδηγεῖτο ἕως τώρα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί ὄχι ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί πρέπει διά τοῦτο νά λυπῆσαι καί νά μετανοῇς διότι ἀπέθανεν ὁ Χριστός καί ἀνέστη καί ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς, ὄχι διά νά σοῦ δώσῃ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου.'Aλλά διά νά σοῦ δώσῃ τό Πνεῦμα τό ἰδικόν του καί ἐσύ μέ τήν κακήν ζωήν ὅπου ἔζησες δέν ἔγινες δεκτικός τοῦ θείου του Πνεύματος· «ἡμεῖς δέ οὐ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τό πνεῦμα τό ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. β´ 12).

Πηγή: Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα, imaik.gr

Πεντηκοστή: Μια ξεχωριστή γιορτή

Ελευθέριος Μπαλάκος 

”Εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου” (Ματθ.28.20)

Με αυτά τα λόγια  αποχαιρετά ο Ιησούς τους μαθητές  κατά την Ανάληψή του, στο όρος των Ελαιών. Η τελευταία του πράξη είναι ένας αποχωρισμός, αλλά ταυτόχρονα και μια υπόσχεση. Φαίνονται οι  πράξεις αυτές αντιφατικές μεταξύ τους , αλλά δεν είναι τόσο: Ο Χριστός  δεν θα είναι πλέον παρών με τον ”γνώριμο” τρόπο που  ήξεραν οι Απόστολοι, αλλά  τους υποσχέθηκε ότι  δεν θα τους αφήσει ορφανούς, εγκαταλελειμμένους.

 ”Εγώ θα σας στείλω αυτό που υποσχέθηκε ο Πατέρας μου. Εσείς καθίστε στην Ιερουσαλήμ ωσότου ο Θεός σας οπλίσει με τη δύναμή του” (Λουκ. 24. 49). Η υπόσχεση εκπληρώθηκε. Την πεντηκοστή ημέρα μετά την Ανάσταση του Χριστού, η υπόσχεση λαμβάνει χώρα στην  Ιερουσαλήμ,  όπου οι μαθητές ήταν συναγμένοι με ομοψυχία και ανέμεναν την εκπλήρωση της επαγγελίας. Το Πνεύμα το Άγιο κατέρχεται στους μαθητές, ο Παράκλητος, ”Εκείνος θα φανερώσει τη δική μου δόξα, γιατί θα πάρει  από αυτά που εγώ έχω και θα σας τα αναγγείλει.’Ολα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά μου, γι’ αυτό σας λέω ότι το Πνεύμα θα πάρει από αυτά που έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλλει” (Ιωαν. 16. 14-15).

Από τότε μέχρι σήμερα το Άγιο Πνεύμα μένει στην Εκκλησία. Με το να  καθοδηγεί τους πιστούς του Χριστού, στην αληθινή  πίστη και ζωή, αλλά ταυτόχρονα και να τον κάνει συνεχώς παρόντα στην Ευχαριστιακή Σύναξη των πιστών και κατ’ επέκταση στην καθημερινή ζωή του κάθε μέλους της Εκκλησίας.

Θα μου πείτε όλα αυτά τι σχέση έχουν με τον τίτλο του άρθρου; Για το γεγονός της Πεντηκοστής γνωρίζουμε. Μια απ΄ τα ίδια λοιπόν… Επιτρέψτε μου να μοιραστώ με τον κάθε αναγνώστη του μικρού αυτού κειμένου λίγες σκέψεις. Δεν επιθυμώ να το ονομάζω άρθρο, γιατί κατ’ εμέ είναι μια αφορμή- μορφή κοινωνίας  με τον κάθε αναγνώστη.

Η Εκκλησία πάντοτε ζει όλα τα έργα της Θείας Οικονομίας σε κάθε Ευχαριστιακή της Σύναξη. Λίγο πριν την προσφορά  της αναίμακτης λατρείας ο λειτουργός εξ ονόματος όλης της σύναξης των πιστών αναφωνεί: ”Με την ανάμνηση αυτής της σωτήριας εντολής και όσων άλλων έκανε και  υπέφερε για μας, και ιδιαίτερα ενθυμούμενοι τον σταυρικό θάνατο, την ταφή, την ανάστασή του σε τρεις μέρες, την ανάληψή στους ουρανούς, την εγκατάστασή Του στα δεξιά Σου κι ‘ ακόμα την ένδοξη δεύτερη παρουσία Του….”

Η Εκκλησία ενώ πάντοτε ζει όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας , με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα κάνει απτά στους πιστούς με το να τα εορτάζει ”ξεχωριστά”. Κάθε απόδοση εορτής στην ουσία είναι εμπέδωση του γεγονότος αυτού, γιατί πολύ απλά το ζητούμενο είναι να νοηματοδοτήσει τη ζωή του κάθε πιστού και να γεμίσει την καθημερινότητά του.

Τα παραπάνω γράφονται με την ευκαιρία της Εορτής της Πεντηκοστής. Αν και η υμνολογία την χαρακτηρίζει ”τελευταία εορτή”, με την έννοια της συγκεφαλαίωσης  και εκπλήρωσης του Λυτρωτικού έργου του Τριαδικού Θεού, ταυτόχρονα- και στην ουσία  της- είναι η πρώτη Εορτή, η απαρχή μιας νέας πραγματικότητας στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι η έναρξη μιας νέας ζωής, μιας νέας πρότασης ζωής και ταυτόχρονα κάλεσμα για να τη βαδίσουμε. 

Στον πιστό κάθε εποχής δίνεται η δυνατότητα να εκπληρώνεται στη ζωή του η υπόσχεση του Χριστού ότι ”θα είμαι μαζί σας πάντοτε, έως τη συντέλεια του κόσμου”. Το θέμα- ζήτημα είναι…  τη δυνατότητα αυτή που μας δίνεται, απλά την ακούμε; την ακούμε και προσπερνάμε; Την ακούμε ,ενθουσιαζόμαστε , και οι αποφάσεις να τη ζήσουμε στο ”εδώ και τώρα” παρηκμάζουν;

Στο κάτω κάτω ο Χριστός είναι ο Θεός του ”Σταυρού” και Της ”Ανάστασης”; Η πίστη και η θρησκευτικότητα μας, κυρίως και κατ’ ουσίαν μένει στο ζήλο και τον ενθουσιασμό της Μ.Εβδομάδας, ή στην καλύτερη περίπτωση και λίγες εβδομάδες περισσότερο;

Ο Χριστός, το Ευαγγέλιο Του, η ζωή που μας χάρισε με το επί γης Έργο Του δεν είναι για την καθημερινότητά μας; Είναι για τις αφιερωμένες ημέρες Σ’ Εκείνον; Για τις Κυριακές και εορτές στην καλή περίπτωση; Για τις μέρες και τις ώρες που θα επιλέξουμε;

Ο Χριστός ήρθε στην καθημερινότητά μας για να δώσει στην καθημερινότητά μας αληθινό νόημα, αληθινή ζωή! Αυτή τη ζωή ή τη γεύεσαι ή δεν τη γεύεσαι. Ή είσαι σε πορεία ή δεν είσαι. Ο Χριστός κάλεσε και καλεί τον καθένα από μας να τοποθετηθεί υπεύθυνα στο γεγονός που λέγεται πίστη σ’ Εκείνον. 

Μέσα στην  ιδεολογική, κοινωνική, πολιτική σύγχυση και παρακμή - οντολογική στην ουσία θα έλεγα – η Εκκλησία προκαλεί και προσκαλεί ταυτόχρονα τον κάθε καλοπροαίρετο αναζητητή για αληθινή ζωή, να τη γευθεί μέσα στην κοινότητα των πιστών που λέγεται Εκκλησία. Εκεί θα γνωρίσει, θα ζήσει την μόνιμη παρουσία του Κυρίου στη ζωή της Εκκλησίας και θα γευθεί το τι είναι να είσαι ενωμένος με το Χριστό και τους ανθρώπους. 

Ήθελα να κλείσω με τον ύμνο που ψάλουμε στις Προηγισμένες Θ.Λειτουργίες, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την προσελευσή μας στη Θ.Ευχαριστία (κοινωνικό) : ”Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος”, Ελάτε δηλαδή να γευθείτε και να δείτε- εννοήσετε, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ευεργετικός και σπλαχνικός.

Η δυνατότητα αυτή μας δίνεται μέσα στην Εκκλησία, που εγκαινιάζει την παρουσία της στην ανθρώπινη πραγματικότητα και ιστορία με το γεγονός της Πεντηκοστής….όποιοι τολμούν να προσεγγίσουν τον Κύριο γεύονται την νέα ζωή που Αυτός μόνο πάντοτε προσφέρει στον καθένα!

- See more at: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/06/blog-post_584.html#sthash.RaWjvQdi.dpuf

ΛΟΓΟΙ ΠΑΤΕΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Α. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Εἶναι μεγάλα, ἀγαπητοί, καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική τά χαρίσματα πού μᾶς δώρησε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἄς χαιρόμαστε ὅλοι μαζί καί χορεύοντας ἀπό χαρά ἄς ὑμνήσουμε τόν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι γιά μᾶς ἑορτή καί πανήγυρη. Ὅπως δηλαδή ἡ μία ἐποχή διαδέχεται τήν ἄλλη καί τό ἕνα ἡλιοστάσιο τό ἄλλο, ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή διαδέχεται τήν ἄλλη καί μᾶς πηγαίνουν ἀπό τή μία στήν ἄλλη.

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

Εἴδατε ἐνδιαφέρον; εἴδατε ἄπειρη φιλανθρωπία; Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ξανακάθισε στό βασιλικό θρόνο, πῆρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μᾶς χαρίζει σήμερα τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δέν τό ἔχει δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα;

Αὐτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν.

Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε. Μοιράζει, δέν μοιράζεται. Ἔχει ἐξουσία, δέν βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6). Ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. «Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».

Β. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πάντοτε ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει, δὲν ἔχει οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος, ἀλλ' εἶναι πάντοτε ἑνωμένο καὶ ἀριθμεῖται μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Διότι δὲν θὰ ἅρμοζε ποτὲ νὰ ἐλλείπει ὁ Υἱὸς ἀπὸ τὸν Πατέρα ἢ τὸ Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Υἱό, ἐπειδὴ θὰ ἦταν σὲ μέγιστο βαθμὸ ἄδοξη ἡ θεότητα, σὰν ἀπὸ μεταμέλεια ἀκριβῶς νὰ ἦλθε σὲ συμπλήρωση γιὰ νὰ γίνει τέλεια. [Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα] λοιπὸν πάντοτε καὶ αἰώνια μεταλαμβάνεται [μὲ τὶς θεῖες ἐνέργειές Του], δὲν μεταλαμβάνει• ὁδηγεῖ στὴν τελείωση [τοὺς ἀνθρώπους], δὲν τελειώνεται• παρέχει τὴν πνευματικὴ πλήρωση, δὲν ἔχει ἀνάγκη πληρώσεως• ἁγιάζει, δὲν ἁγιάζεται• κάνει [τοὺς ἀνθρώπους] θεούς, δὲν θεώνεται αὐτὸ πρὸς Ἑαυτό, καὶ πρὸς ἐκείνους μὲ τοὺς ὁποίους εἶναι ἑνωμένο, εἶναι πάντοτε τὸ ἴδιο καὶ ἀπαράλλακτο• ἀόρατο, ἄχρονο, ἀχώρητο, ἀναλλοίωτο, ὑπεράνω ἀπὸ κάθε ἔννοια ποιότητας, ποσότητας καὶ μορφῆς, ἀψηλάφητο, κινούμενο ἀφ' Ἑαυτοῦ, κινούμενο συνεχῶς, ἔχοντας ἀφ' Ἑαυτοῦ ἐξουσία, ἔχοντας ἀφ' Ἑαυτοῦ δύναμη, παντοδύναμο (ἂν καὶ ὡς πρὸς τὴν πρώτη ἀρχή, ὅπως ἀκριβῶς ὅλα τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὸν Μονογενῆ Υἱό, ἔτσι καὶ τοῦ Πνεύματος ἀνάγεται [εἰς τὸν Θεὸ Πατέρα]).

Εἶναι ζωὴ καὶ πρόξενος ζωῆς, τὸ φῶς καὶ χορηγεῖ φῶς, ἀφ' Ἑαυτοῦ ἀγαθὸ καὶ πηγὴ ἀγαθότητας. Πνεῦμα εὐθές, ἡγεμονικό, κύριο [καλεῖ καὶ] ἀποστέλλει [τοὺς ἄξιους, ὅπως ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱός], θέτει ὅρια [σὲ ὅλη τὴν κτίση] κάνει τοὺς ἀνθρώπους ναοὺς οἴκους Του, ὁδηγεῖ, ἐνεργεῖ ὅπως θέλει, διανέμει χαρίσματα. Εἶναι Πνεῦμα υἱοθεσίας [κάνει τοὺς ἀνθρώπους υἱοὺς τοῦ Θεοῦ], ἀληθείας, σοφίας, συνέσεως, γνώσεως, εὐσέβειας, βουλῆς, δυνάμεως, φόβου [θείου], ὅσων ἔχουν ἀπαριθμηθεῖ. Δία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γνωρίζεται ὁ Πατὴρ καὶ δοξάζεται ὁ Υἱός, καὶ ἀπὸ Αὐτοὺς μόνο γνωρίζεται Αὐτό, εἶναι δηλαδὴ τὰ τρία πρόσωπα Ἕν, μία εἶναι ἡ λατρεία καὶ ἡ προσκύνηση [ποὺ προσφέρεται], μία ἡ δύναμη, ἡ τελειότητα, ἕνας ὁ ἁγιασμὸς [ποὺ παρέχεται]. Καὶ γιατί νὰ μακρολογῶ; Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατήρ, εἶναι τοῦ Υἱοῦ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγεννησία. Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Υἱός, εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν γέννηση. Αὐτὰ (τὰ ἰδιώματα), ὅσο βέβαια μπορῶ νὰ ἐκφρασθῶ μὲ τὸν λόγο μου, δὲν ξεχωρίζουν οὐσίες, ἀλλ' ὁρίζουν τὴν μία καὶ ἑνιαία οὐσία τῆς θεότητας.

Γ. Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου

Συλλογίσου ἀγαπητέ, πῶς τό Πανάγιον Πνεῦμα ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ὡσάν ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος καί βροντή, ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον, εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο· «καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι» (Πραξ. β´. 2)· καί τόν ἔκαμεν ὡσάν μίαν κολυμβήθραν, ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, διά νά βαπτίσῃ τούς Ἀποστόλους μέ τήν θείαν χάριν του, περί τοῦ ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς αὐτούς ὁ Κύριος· «ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετά πολλάς ταύτας ἡμέρας (Πράξ. α´ 5).

Ἐπλήρωσε δέ τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, κολυμβήθραν αὐτόν ἀπεργαζομένη πνευματικήν, καί πληροῦσα τήν τοῦ Σωτῆρος ἐπαγγελίαν, ἥν καί αὐτήν ἀναλαμβανόμενος πρός αὐτούς ἔλεγεν, ὅτι Ἰωάννης μέν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ...ἀλλά καί τήν κλῆσιν ἥν αὐτοῖς ἐπέθηκεν, ἐπαληθεύουσαν ἔδειξε· διά γάρ τοῦ ἐξ οὐρανοῦ τούτου ἤχου, ὄντως υἱοί βροντῆς γεγόνασιν οἱ Ἀπόστολοι» (Λόγος εἰς τήν Πεντηκ.) Τότε δή τότε αὐτό τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐνήργησεν εἰς τούς Ἀποστόλους τρεῖς μεταβολάς (καί αὐταί αἱ μεταβολαί εἶναι κυρίως ὁ καρπός καί τῶν παρόντων πνευματικῶν γυμνασμάτων).

Ἡ μεταβολή ἦτο τοῦ νοός τῶν Ἀποστόλων, ἡ ὁποία μετέβαλεν εἰς αὐτούς ἐκείνας τάς πρώτας ἰδέας ὅπου εἶχον περί τῶν πράγματων τοῦ κόσμου τούτου καί τούς ἔκαμε νά γνωρίσουν καθαρά τό ταπεινόν καί μάταιον τῶν παρόντων ἀγαθῶν, καί ἐξεναντίας νά γνωρίσουν τό μεγαλεῖον καί αἰώνιον τῶν μελλόντων, ὥστε ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι ὅπου ὀλίγον προτήτερα φιλονικοῦσαν ἀναμεταξύ τους ποῖος ἀπό αὐτούς νά ἦτο ὁ πρῶτος καί μεγαλύτερος· «ἐγένετο δέ καί φιλονικία ἐν αὐτοῖς τό τίς αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων» (Λουκ. κβ´ 24). Ὕστερα ἀφ᾿ οὗ ἔλαβαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐμετροῦσαν διά μεγάλην εὐτυχίαν, τό νά εἶναι μικρότεροι ἀπό ὅλους· τό νά καταφρονοῦνται ἀπό ὅλους διά τόν Χριστόν καί τό νά λογίζωνται ἀσθενεῖς, μωροί, ἄτιμοι, ὄνειδος, σκύβαλα καί σκουπίδια τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων· «ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν, ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ἡμεῖς ἄτιμοι, ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α´ Κορ. δ´ 10).

Τώρα ἀδελφέ στοχάσου ἀνίσως ἔγινε καί εἰς ἐσέ αὐτή ἡ μεταβολή τοῦ νοός διά μέσου τούτων τῶν πνευματικῶν γυμνασμάτων ὅπου ἀνάγνωσες καί ἕως εἰς ποῖον βαθμόν ἔφθασες, διότι ἀνίσως καί ἕως τώρα ἐνόμισες ἕνα μεγάλον καλόν, τό νά σέ τιμοῦν καί νά σέ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι εἰς ὑπόληψιν, τό νά ζῇς εἰς τήν καρδίαν πάντων, ἤγουν τό νά σέ ἀγαποῦν ὅλοι, τό νά γυρεύης πάντοτε καινούργιαις ἡδοναῖς καί νά ἐξοδεύης εἰς αὐταῖς τόν καιρόν ὅπου σοῦ ἐδόθη διά νά κερδίσης τά αἰώνια ἀγαθά καί τό νά ζῇς μέ τέλη καί ἀντιρρήσεις κοσμικάς, φανερόν εἶναι ὅτι ὁ νοῦς σου ὡδηγεῖτο ἕως τώρα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί ὄχι ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί πρέπει διά τοῦτο νά λυπῆσαι καί νά μετανοῇς διότι ἀπέθανεν ὁ Χριστός καί ἀνέστη καί ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς, ὄχι διά νά σοῦ δώσῃ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου.'Aλλά διά νά σοῦ δώσῃ τό Πνεῦμα τό ἰδικόν του καί ἐσύ μέ τήν κακήν ζωήν ὅπου ἔζησες δέν ἔγινες δεκτικός τοῦ θείου του Πνεύματος· «ἡμεῖς δέ οὐ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τό πνεῦμα τό ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. β´ 12).

Πηγή: Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα, imaik.gr

Πεντηκοστή: Μια ξεχωριστή γιορτή

Ελευθέριος Μπαλάκος 

”Εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου” (Ματθ.28.20)

Με αυτά τα λόγια  αποχαιρετά ο Ιησούς τους μαθητές  κατά την Ανάληψή του, στο όρος των Ελαιών. Η τελευταία του πράξη είναι ένας αποχωρισμός, αλλά ταυτόχρονα και μια υπόσχεση. Φαίνονται οι  πράξεις αυτές αντιφατικές μεταξύ τους , αλλά δεν είναι τόσο: Ο Χριστός  δεν θα είναι πλέον παρών με τον ”γνώριμο” τρόπο που  ήξεραν οι Απόστολοι, αλλά  τους υποσχέθηκε ότι  δεν θα τους αφήσει ορφανούς, εγκαταλελειμμένους.

 ”Εγώ θα σας στείλω αυτό που υποσχέθηκε ο Πατέρας μου. Εσείς καθίστε στην Ιερουσαλήμ ωσότου ο Θεός σας οπλίσει με τη δύναμή του” (Λουκ. 24. 49). Η υπόσχεση εκπληρώθηκε. Την πεντηκοστή ημέρα μετά την Ανάσταση του Χριστού, η υπόσχεση λαμβάνει χώρα στην  Ιερουσαλήμ,  όπου οι μαθητές ήταν συναγμένοι με ομοψυχία και ανέμεναν την εκπλήρωση της επαγγελίας. Το Πνεύμα το Άγιο κατέρχεται στους μαθητές, ο Παράκλητος, ”Εκείνος θα φανερώσει τη δική μου δόξα, γιατί θα πάρει  από αυτά που εγώ έχω και θα σας τα αναγγείλει.’Ολα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά μου, γι’ αυτό σας λέω ότι το Πνεύμα θα πάρει από αυτά που έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλλει” (Ιωαν. 16. 14-15).

Από τότε μέχρι σήμερα το Άγιο Πνεύμα μένει στην Εκκλησία. Με το να  καθοδηγεί τους πιστούς του Χριστού, στην αληθινή  πίστη και ζωή, αλλά ταυτόχρονα και να τον κάνει συνεχώς παρόντα στην Ευχαριστιακή Σύναξη των πιστών και κατ’ επέκταση στην καθημερινή ζωή του κάθε μέλους της Εκκλησίας.

Θα μου πείτε όλα αυτά τι σχέση έχουν με τον τίτλο του άρθρου; Για το γεγονός της Πεντηκοστής γνωρίζουμε. Μια απ΄ τα ίδια λοιπόν… Επιτρέψτε μου να μοιραστώ με τον κάθε αναγνώστη του μικρού αυτού κειμένου λίγες σκέψεις. Δεν επιθυμώ να το ονομάζω άρθρο, γιατί κατ’ εμέ είναι μια αφορμή- μορφή κοινωνίας  με τον κάθε αναγνώστη.

Η Εκκλησία πάντοτε ζει όλα τα έργα της Θείας Οικονομίας σε κάθε Ευχαριστιακή της Σύναξη. Λίγο πριν την προσφορά  της αναίμακτης λατρείας ο λειτουργός εξ ονόματος όλης της σύναξης των πιστών αναφωνεί: ”Με την ανάμνηση αυτής της σωτήριας εντολής και όσων άλλων έκανε και  υπέφερε για μας, και ιδιαίτερα ενθυμούμενοι τον σταυρικό θάνατο, την ταφή, την ανάστασή του σε τρεις μέρες, την ανάληψή στους ουρανούς, την εγκατάστασή Του στα δεξιά Σου κι ‘ ακόμα την ένδοξη δεύτερη παρουσία Του….”

Η Εκκλησία ενώ πάντοτε ζει όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας , με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα κάνει απτά στους πιστούς με το να τα εορτάζει ”ξεχωριστά”. Κάθε απόδοση εορτής στην ουσία είναι εμπέδωση του γεγονότος αυτού, γιατί πολύ απλά το ζητούμενο είναι να νοηματοδοτήσει τη ζωή του κάθε πιστού και να γεμίσει την καθημερινότητά του.

Τα παραπάνω γράφονται με την ευκαιρία της Εορτής της Πεντηκοστής. Αν και η υμνολογία την χαρακτηρίζει ”τελευταία εορτή”, με την έννοια της συγκεφαλαίωσης  και εκπλήρωσης του Λυτρωτικού έργου του Τριαδικού Θεού, ταυτόχρονα- και στην ουσία  της- είναι η πρώτη Εορτή, η απαρχή μιας νέας πραγματικότητας στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι η έναρξη μιας νέας ζωής, μιας νέας πρότασης ζωής και ταυτόχρονα κάλεσμα για να τη βαδίσουμε. 

Στον πιστό κάθε εποχής δίνεται η δυνατότητα να εκπληρώνεται στη ζωή του η υπόσχεση του Χριστού ότι ”θα είμαι μαζί σας πάντοτε, έως τη συντέλεια του κόσμου”. Το θέμα- ζήτημα είναι…  τη δυνατότητα αυτή που μας δίνεται, απλά την ακούμε; την ακούμε και προσπερνάμε; Την ακούμε ,ενθουσιαζόμαστε , και οι αποφάσεις να τη ζήσουμε στο ”εδώ και τώρα” παρηκμάζουν;

Στο κάτω κάτω ο Χριστός είναι ο Θεός του ”Σταυρού” και Της ”Ανάστασης”; Η πίστη και η θρησκευτικότητα μας, κυρίως και κατ’ ουσίαν μένει στο ζήλο και τον ενθουσιασμό της Μ.Εβδομάδας, ή στην καλύτερη περίπτωση και λίγες εβδομάδες περισσότερο;

Ο Χριστός, το Ευαγγέλιο Του, η ζωή που μας χάρισε με το επί γης Έργο Του δεν είναι για την καθημερινότητά μας; Είναι για τις αφιερωμένες ημέρες Σ’ Εκείνον; Για τις Κυριακές και εορτές στην καλή περίπτωση; Για τις μέρες και τις ώρες που θα επιλέξουμε;

Ο Χριστός ήρθε στην καθημερινότητά μας για να δώσει στην καθημερινότητά μας αληθινό νόημα, αληθινή ζωή! Αυτή τη ζωή ή τη γεύεσαι ή δεν τη γεύεσαι. Ή είσαι σε πορεία ή δεν είσαι. Ο Χριστός κάλεσε και καλεί τον καθένα από μας να τοποθετηθεί υπεύθυνα στο γεγονός που λέγεται πίστη σ’ Εκείνον. 

Μέσα στην  ιδεολογική, κοινωνική, πολιτική σύγχυση και παρακμή - οντολογική στην ουσία θα έλεγα – η Εκκλησία προκαλεί και προσκαλεί ταυτόχρονα τον κάθε καλοπροαίρετο αναζητητή για αληθινή ζωή, να τη γευθεί μέσα στην κοινότητα των πιστών που λέγεται Εκκλησία. Εκεί θα γνωρίσει, θα ζήσει την μόνιμη παρουσία του Κυρίου στη ζωή της Εκκλησίας και θα γευθεί το τι είναι να είσαι ενωμένος με το Χριστό και τους ανθρώπους. 

Ήθελα να κλείσω με τον ύμνο που ψάλουμε στις Προηγισμένες Θ.Λειτουργίες, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την προσελευσή μας στη Θ.Ευχαριστία (κοινωνικό) : ”Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος”, Ελάτε δηλαδή να γευθείτε και να δείτε- εννοήσετε, ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ευεργετικός και σπλαχνικός.

Η δυνατότητα αυτή μας δίνεται μέσα στην Εκκλησία, που εγκαινιάζει την παρουσία της στην ανθρώπινη πραγματικότητα και ιστορία με το γεγονός της Πεντηκοστής….όποιοι τολμούν να προσεγγίσουν τον Κύριο γεύονται την νέα ζωή που Αυτός μόνο πάντοτε προσφέρει στον καθένα!

- See more at: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/06/blog-post_584.html#sthash.RaWjvQdi.dpuf