Αλλά άδειασε τον εαυτό Του παίρνοντας μορφή δούλου (Προς Φιλληπησίους 2:7)

Στο κατά Μάρκο 15:29-31 διαβάζουμε: "Κι εκείνοι που διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, και λέγοντας: Μπα! Αυτός που χαλάει τον ναό, και μέσα σε τρεις ημέρες τον κτίζει, σώσε τον ΕΑΥΤΟ σου, και κατέβα από τον σταυρό. Παρόμοια, μάλιστα, και οι αρχιερείς, εμπαίζοντας ο ένας προς τον άλλον, μαζί με τους γραμματείς, έλεγαν: Άλλους έσωσε, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ δεν μπορεί να τον σώσει...."

"Σώσε τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ". Πόσο παράξενο αλήθεια φαίνονταν σ’ αυτούς τους ανθρώπους ότι εκείνος που έσωσε πολλούς βρίσκονταν τώρα πάνω στον σταυρό, μη φροντίζοντας για τον δικό του εαυτό. Σε εκείνον που υπηρετεί τον εαυτό του, φαίνεται δύσκολο πως κάποιος άλλος μπορεί να τον αρνείται. Εκείνος που θα μπορούσε να έχει δώδεκα λεγεώνες αγγέλων¹, αρνήθηκε τον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, και έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού, καλώντας και εμάς να έχουμε το ίδιο φρόνημα που και εκείνος είχε:

Προς Φιλιππησίους 2:5-11
"Να είναι, μάλιστα, σε σας ΤΟ ΙΔΙΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ^. ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή να είναι ίσα με τον Θεό^. αλλά, ΚΕΝΩΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους^. και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, ΓΙΝΟΜΕΝΟΣ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΥ."

Κατά Λουκά 9:23-24
"Και έλεγε σε όλους: Αν κάποιος θέλει νάρθει πίσω μου, ΑΣ ΑΠΑΡΝΗΘΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, και ας σηκώσει τον σταυρό του καθημερινά, και ας με ακολουθεί. Επειδή, οποίος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα την χάσει^. και όποιος χάσει την ζωή του εξαιτίας μου, αυτός θα την σώσει"

Ο Ιησούς Χριστός αρνήθηκε τον εαυτό του. Μπορεί να έχασε την ζωή του, όχι όμως για πάντα. Μετά από τρεις ημέρες και τρεις νύκτες ο Θεός τον ανάστησε από του νεκρούς. Όπως λέει η συνέχεια της προς Φιλιππησίους:

"Γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε ένα όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο^. ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων^. και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα του Πατέρα Θεού."

Ο δρόμος που ο Ιησούς Χριστός έδειξε είναι ένας δρόμος στενός (κατά Ματθαίο 7:14). Ένας δρόμος που κάποιος τον περπατάει όχι φυλάγοντας την ζωή του, αλλά χάνοντας την. Είναι όμως μαζί και ο δρόμος της ανάστασης. Μπορεί η σταύρωση του παλιού ανθρώπου, του εαυτού, να φέρνει πόνο, αλλά την σταύρωση την ακολουθεί πάντα η ανάσταση. Δεν θέλουμε να αποφύγουμε τον πόνο της σταύρωσης, γιατί χωρίς σταύρωση δεν γίνεται ανάσταση. Δεν θέλουμε να ζει στις καρδιές μας ο παλιός άνθρωπος, αλλά ο νέος, ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Αυτός είναι το ΖΩΝΤΑΝΟ παράδειγμα μας και εκείνος στον οποίο αποβλέπουμε:

Προς Εβραίους 12:1-2
"ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας^. αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης, ο οποίος, εξαιτίας της χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας την ντροπή και κάθησε στα δεξιά του θρόνου του Θεού"

Τάσος Κιουλάχογλου