Κεντρική θέση κατέχει ατά περισσότερα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης ο Σταυρός του Χριστού.
Σταυρός = θυσία. Πολύ ενωρίς ο Ιησούς Χριστός έκανε σαφές στους Μαθητές του ότι η αγάπη προς το πρόσωπο του σημαίνει θυσία, όταν τους έλεγε: Όποιος αγαπάει τον
πατέρα τον ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου... Επίσης όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου
(Ματθ. 10, 37-38). Και όταν σε άλλη περίπτωση τους προειδοποιούσε ξεκάθαρα: Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με
ακολουθήσει. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του, θα τη βρει (Ματθ. 16, 24-25).
Ο σταυρός ως θυσία διατρέχει όχι μόνο τη ζωή των Αποστόλων, αλλά αποτελεί και μέρος του κηρύγματος τους, ιδιαίτερα στις επιστολές του Παύλου. Και σύντομα έγινε βίωμα των
πρώτων χριστιανών, έτσι πού να διαπιστώνεται ότι, όσοι είναι του Χριστού έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του (Γαλ. 5,24).
Σταυρός = σωτηρία. Η σωτηρία του πεσόντος ανθρώπου ήταν μέσα στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού (Γεν. 3,15). Και αύτη κατέστη δυνατή με την ενσάρκωση του Θεού Λόγου,
την επί του Γολγοθά σταύρωσή του και την ένδοξη ανάσταση του. Ιδιαίτερα αποφασιστική υπήρξε η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού. Ταπεινώθηκε και οικειοθελώς αποδέχτηκε
τον ατιμωτικό θάνατο «εν μέσω δύο ληστών », με σκοπό να «αποκαταλλάξει», να θανατώσει με το σταυρό του την έχθρα, να ενώσει τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και να
τους συμφιλιώσει με τον Θεό (Εφεσ. 2,16).
Σε ένα αρχαιότατο ύμνο στο Χριστό πού του απηύθυνε η πρώτη Εκκλησία και διασώζεται στην προς Κολοσσαείς επιστολή του Αποστόλου Παύλου (1, 15-20) λέγεται και το εξής
χαρακτηριστικό: Ο Θεός Πατέρας μας λύτρωσε από τη σκοτεινή εξουσία του σατανά και διά του Υιού του μας έδωσε την απολύτρωση..., διότι μέσα σ’ εκείνον η θεότητα έστερξε
ολάκερη να κατοικήσει «και δι αυτού αποκαταλλάξαι τα πάντα εις αυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι αυτού είτε τα επί της γης είτε τα εν ουρανοίς» (στίχ.
20). Μέ το αίμα δηλαδή πού έχυσε πάνω στο Σταυρό έφερε την ειρήνη και συμφιλίωσε μαζί του όλα όσα βρίσκονται στη γη και στον ουρανό. Χρησιμοποιεί μάλιστα ο απόστολος
Παύλος και μία ζωηρή εικόνα, για να δείξει ότι ο Θεός μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα. Πώς; Κατήργησε το χρεόγραφο με τις διατάξεις του, πού ήταν εναντίον μας, και το
έβγαλε από τη μέση καρφώνοντάς το στο σταυρό. Αφαίρεσε τη δύναμη πού είχαν οι δαιμονικές αρχές και τις διαπόμπεψε, σέρνοντάς τες νικημένες στο θρίαμβο του σταυρού του
Χριστού (Κολ. 2, 1415).
Σταυρός = σκάνδαλον και καύχησις. Ο Υιός του Θεού και του Ανθρώπου, ο οποίος παντού όπου πέρασε, ευεργετούσε και γιάτρευε όλους όσους κατατυραννούσε ο διάβολος
(Πράξ. 10,38), αυτός πού αμαρτία δεν έκανε, και δόλος στο στόμα του δεν βρέθηκε (Α΄ Πέτρ. 2,22), τώρα εμπαίζεται, φτύνεται, του φοράνε αγκάθινο στεφάνι και τον οδηγούν «εις
τον σταυρώσαι» (Ματθ. 27,31). Τι πιο φυσικό για κείνους πού δεν κατανόησαν τη θυσία του Κυρίου να θεωρήσουν σκάνδαλο και μωρία τη σταύρωσή του; Με τα χοϊκά τους μάτια
τον βλέπουν μεταξύ δύο κακούργων, «χωρίς είδος ουδέ κάλλος», και σκανδαλίζονται.
Όσοι όμως δέχθηκαν τη χάρη του Θεού και πίστεψαν στην απολυτρωτική δύναμη της σταυρικής θυσίας του Ιησού Χριστού, συνομολογούν και συνδιακηρύττουν όπως ο απόστολος
των εθνών Παύλος:
Το κήρυγμα για το σταυρικό θάνατο του Χριστού είναι μωρία γι αυτούς πού πάνε για το χαμό τους για μας όμως πού είμαστε στο δρόμο της σωτηρίας είναι η δύναμη του Θεού…
Επειδή οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν με τη σοφία τους να αναγνωρίσουν τον αληθινό Θεό μες στα δημιουργήματά του, πού φανερώνουν τη σοφία του, ο Θεός ευδόκησε να σώσει με
τη μωρία του κηρύγματος από τον τελικό όλεθρο εκείνους πού θα πιστέψουν. Οι Ιουδαίοι ζητούν ως αποδείξεις θαύματα και οι εθνικοί (ειδωλολάτρες) φιλοσοφικές αλήθειες. Εμείς
όμως κηρύττουμε το Σωτήρα Χριστό, και μάλιστα σταυρωμένον κήρυγμα απαράδεκτο για τους Ιουδαίους πού τον περίμεναν ως ελευθερωτή και ανόητο για τις αναζητήσεις των
εθνικών· γι αυτούς όμως πού κάλεσε ο Θεός, .... ο Χριστός πού κηρύττουμε είναι του Θεού η δύναμη και τού Θεού η σοφία (Α΄ Κορ. 1,18. 21-24).
Ήταν τόσο βαθιά η πεποίθηση και η βεβαιότητα των αγίων αποστόλων στη λυτρωτική θυσία του Κυρίου, ώστε όπου πήγαιναν και κήρυτταν δεν ενδιαφέρονταν να προβάλλουν τόσο
την άπειρη δύναμη και μεγαλειότητά του, όσο και κυρίως τη σταυρική του προσφορά. Γι’ αυτό και ο Παύλος δεν διστάζει να γράψει στους Κορινθίους (Α΄ 2,2): Σκοπός μου δεν ήταν
να σας κάνω να γνωρίσετε κάτι άλλο, παρά μόνο τον Ιησού Χριστό, και μάλιστα σταυρωμένο! Ενώ στους Γαλάτες ομολογεί: Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το σταυρό πού πάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα κι εγώ για τον κόσμο (6,14). Και τον πρώτο καιρό, μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, οι
απόστολοι απευθυνόμενοι προς τους Ιουδαίους διακηρύττουν την ανάσταση του Κυρίου, τον όποιο εκείνοι «εσταύρωσαν» (Πράξ. 2,36. 4,10). Διότι μετά τη διαβεβαίωση του
αγγέλου προς τις Μυροφόρες: Μη φοβείσθε υμείς· οίδα ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε ουκ εστίν ώδε· ηγέρθη... (Ματθ. 28, 5-6), και οι ίδιοι τον είχαν επανειλημμένως ιδεί,
γιατί εμφανιζόταν σ’ αυτούς για σαράντα μέρες και τους μιλούσε σχετικά με τη βασιλεία τού Θεού (Πράξ. 1,3).
Σταυρός και σταύρωσις σαρκός. Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί ορόσημο και οδοδείκτη των πιστών για τη σταύρωση της σαρκός και των αμαρτωλών επιθυμιών. Διότι οι
αμαρτωλές επιθυμίες είναι αντίθετες με το Πνεύμα, και το Πνεύμα αντίθετο με τις αμαρτωλές επιθυμίες (Γαλ. 5,17). Επί του θέματος ο απόστολος Παύλος είναι κατηγορηματικός:
Οι τού Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν σύν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις (Γαλ. 5,24). Αντίθετα, οι αμαρτωλοί διαπνέονται από τις αμαρτωλές επιθυμίες..., οι όποιες οδηγούν
στο θάνατο. Και όποιος κατέχεται από αυτές, εχθρεύεται τον Θεό, αφού δεν υποτάσσεται στο θεϊκό νόμο..., και δεν μπορεί να αρέσει στον Θεό (Ρωμ. 8, 5-8). Ο Θεός όμως, σε
όσους αίρουν τον σταυρό της πίστεως και του αγώνος, σε όσους « δεν αγγίξουν ακάθαρτο πράγμα», υπόσχεται ότι θα τους δεχτεί και θα είναι γι’ αυτούς ο Πατέρας κι εκείνοι θα
είναι γιοι και θυγατέρες (Β ‘ Κορ.6, 1718). Επομένως έχει διαχρονική ισχύ η σαφής προτροπή του αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους και κάθε χριστιανό: Αφού λοιπόν,
αγαπητοί μου, έχουμε αυτές τις υποσχέσεις, ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από καθετί πού μολύνει το σώμα και την ψυχή. Ας ζήσουμε μία άγια ζωή με φόβο Θεού (Β΄ Κορ. 7,1).
Σταυρός του χριστιανού. Εκτός από τον σωτήριο Σταυρό του Χριστού, ο ίδιος έκανε λόγο και για τον προσωπικό σταυρό πού πρέπει στη ζωή του να σηκώνει ο κάθε άξιος
μαθητής του: Ός ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ εστί μου άξιος (Ματθ. 10,38). Και σε άλλη περίπτωση είπε ατούς Δώδεκα: Όποιος θέλει να με
ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί (Ματθ. 16,24).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου