Υπάρχει καθαρτήριον πύρ;

Έάν όσοι άνεφέραμεν προηγουμένως πιστεύουν είς τήν μετενσάρκωσιν, οι Παπικοί, έπηρεασμένοι, χωρίς νά τό έννοοϋν, άπό παρόμοιες Ιδέες, κηρύττουν τό Πουργατόριον ή Καθαρτήριον πϋρ. Διδάσκουν δηλαδή οτι οι ψυχές, οι όποιες δέν έχουν έξαγνισθή, άλλα βαρύνονται μέ συγγνωστά άμαρτήματα, καθώς έπίσης καί άπό άμαρτίες, οι όποιες έχουν μέν συγχωρηθή μέ τήν μετάνοιαν, διά τις όποιες ομως δέν έπρόλαβαν νά ύποστοϋν, όσον χρόνον έζοΰσαν, τά έπιτίμια πού τούς έπεβλήθησαν, μεταβαίνουν μετά θάνατον είς κάποιον τόπον, όπου ύπάρχει τό Καθαρτήριον πϋρ. Έκεΐ περνούν άπό μίαν κατάστασιν ήθικής καθάρσεως, ή όποια έπιτυγχάνεται διά προσωρινών ποινών.

'Αλλά τό Ρωμαιοκαθολικόν τούτο δόγμα δέν έχει εύαγγελικήν θεμελίωσιν. Είναι δάνειον άπό διδασκαλίες τών άθέων Χαλδαίων, οΙ όποιοι έπίστευαν είς πΰρ καθαρτήριον, τό όποιον άναχωνεύει δήθεν ώς χρυσόν τις ψυχές έκείνων, οΐ όποιοι άπέθαναν. Είναι έπίσης δάνειον άπό τόν Ώριγένην, τήν σχετικήν διδασκαλίαν τού όποιου κατεδίκασεν ή άγια Ε' Οικουμενική Σύνοδος. Είναι έπΐ πλέον δάνειον άπό τόν μονοφυσίτην καί Πλατωνικόν Φιλόπονον (πρώτον ήμισυ τού ΣΤ' αίώνος), τόν όποιον ό Μέγας Φώτιος όνομάζει «ματαιόπονον» διά τις αίρετικές του διδασκαλίες.

Επειδή λοιπόν ή δοξασία αύτή τών Λατίνων είναι άστήρικτος Άγιογραφικώς, διά τούτο καί ή άγια ’Ορθόδοξος Εκκλησία μας ούδέποτε τήν έδέχθη . "Αλλωστε τό Παπικόν τούτο δόγμα είναι άπαράδεκτον καί διά τούς έξης λόγους:

α) Μέ τό Καθαρτήριον πϋρ τιμωρείται μόνον ή ψυχή· τό σώμα, τό όποιον έχρησιμοποιήθη ώς δργανόν της διά τήν διάπραξιν τής άμαρτίας, μένει άτιμώρητον, άφοΰ μετά θάνατον άποθνήσκει καί διαλύεται καί άρα δέν αίσθάνεται τίποτε. Ή τιμωρία ομως μόνον τής ψυχής άποδεικνύει άδικον τόν Θεόν.

β) Πολλοί, μέ τήν έλπίδα οτι θά διέλθουν άπό τό Καθαρτήριον πϋρ, άμαρτάνουν άφόβως· γίνονται θρασύτεροι είς τό κακόν, έφ' οσον είτε ούτως είτε άλλως, άφοΰ περάσουν άπό τό προσωρινόν αύ τό στάδιον, θά καθαρισθοΰν άπό τις άμαρτίες των.

γ)  Η αίρετική αυτή διδασκαλία άνατρέπει τήν μεγάλην άλήθειαν ή όποια λέγει: Ή ψυχή μετά θάνατον δέν δύναται νά μετατεθή άπό τήν μίαν κατάστασιν είς τήν άλλην καί μάλιστα χωρίς νά έχη ποθήσει καί χωρίς νά έχη άγωνισθή διά τήν ζωήν τής άγιότητος καί τής άρετής. Ούδείς στεφανοϋται χωρίς άγώνα. Πώς λοιπόν θά προσφερθοϋν βραβεία είς έκεΐνον, ό όποίος χλευάζει καί περιφρονεί «τόν καλόν άγώνα τής πίστεως»;

δ) 7ο Πουργατόριον είναι άσεβές δόγμα, έπειδή άναιρεΐ τό Μυστήριον τής Μετάνοιας καί τό άποδεικνύει άδύναμον. Διότι έφ' όσον ό άνθρωπος έξωμολογήθη είς τόν πνευματικόν καί μετενόησεν ειλικρινούς καί πραγματικώς, τοϋ έχουν συγχωρηθή τά άμαρτήματα, έστω καί άν έν τώ μεταξύ άπέθανε καί δέν έπρόφθασε νά έκτελέση τά έπιτίμια, πού τυχόν τού έπεβλήθησαν. Διότι τά έπιτίμια αύτά δέν είναι, όπως αύθαιρέτως έπιμένουν οί Παπικοί, «ποινές», οί όποίες Ικανοποιούν τήν θείαν Δικαιοσύνην διότι τί δύναται ό άμαρτωλός άνθρωπος νά προσφέρη πρός Ικανοποίησιν τής άπειρου δικαιοσύνης τοϋ Θεού; Τά έπιτίμια, πού έπιβάλλονται είς τόν έξομολογούμενον, είναι μέτρα παιδαγωγικά καί φάρμακα ιατρικά, τά όποΤα έπιβάλλει ό Ιερεύς ώς φιλόστοργος πατήρ καί πεπειραμένος πνευματικός Ιατρός, διά νά βοηθηθή αύτός πού μετανοεί είς τό νά καρποφορήση έργα άξια τής μετάνοιας. Έξ άλλου αύτά άλλοτε μέν έλαττώνονται, άλλοτε δέ αύξάνονται ή καί αίρονται έξ όλοκλήρου έκ μέρους τοϋ πνευματικού άναλόγως τής συντριβής, τής ειλικρίνειας καί τής σπουδής, τήν όποιαν δεικνύει αύτός, ό όποίος μετανοεί. Έφ' όσον λοιπόν ό άμαρτωλός έξομολογείται είλικρινώς, μετανοεί μέ συντριβήν καί προσπίπτει είς τό θειον έλεος, λαμβάνει άφεσιν άμαρτιών. Τοΰτο συνέβη μέ τόν τελώνην, ό όποίος, όπως είπεν ό Κύριος, «κατέβη» άπό τό Ιερόν «δεδικαιωμένος είς τόν οίκον αύτοϋ» (Λουκ. ιη' 14)· μέ τόν Ζακχαίον, μετά τήν μετάνοιαν τοϋ όποιου ό Κύριος ώμολόγησεν ότι «σήμερον σωτηρία τώ οΐκω τοϋτω έγένετο» (Λουκ. ιθ' 9)· μέ τόν μετανοήσαντα έπάνω είς τόν σταυρόν ληστήν, τόν όποιον ό Κύριος έβεβαίωσεν «άμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ έμοϋ εση έν τώ Παραδείσω» (Λουκ. κγ' 43).

ε) Τό παπικόν δόγμα περί Καθαρτηρίου πυρός είναι βλάσφημον καί άπαράδεκτον, διότι άμφισβητεΐ τήν άποτελεσματικότητα τής έξιλαστηρίου θυσίας τοϋ Κυρίου ήμών Ίησοΰ Χριστού. Μειώνει καί θεωρεί άνεπαρκή τήν άπειρου καί άνεκτιμήτου άξίας θυσίαν του Θεανθρώπου Λυτρωτοΰ, τοϋ Κυρίου ήμών Ίησοΰ Χριστοϋ. Διότι ό «Χριστός άπαξ», μίαν φοράν, διά παντός «περί άμαρτιών έπαθεν» έπί τοϋ Σταυρού δι  όλες τις άμαρτίες όλων τών άνθρώπων (Α' Πέτρ. γ' 18· πρβλ. καί Έβρ. θ' 28). Έβάστασεν έπάνω του τις άμαρτίες όλων, διά νά σώση όλους, οσοι θά ήθελαν νά οίκειοποιηθοϋν τήν άνεκτίμητον αυτήν προσφοράν του. ‘Η σταυρική λοιπόν θυσία του ύπερεκάλυψε «τό έκ τών άμαρτιών ήμών χρέος» .

‘Αλλά τό αίρετικόν τούτο δόγμα, οσον περισσότερον τό έλέγχει κανείς, τόσον καί περισσότερον άσύστατον καί βλάσφημον τό άποδεικνύει. Ό δέ άγιος Μάρκος δ Εύγενικός τό έπολέμησεν έπιτυχώς καί άπεστόμωσε τούς Λατίνους κατά τήν ψευδοσύνοδον τής Φερράρας  Φλωρεντίας (1438-1439) . Κατά συνέπειαν ήμεϊς οί "Ορθόδοξοι, έφ" οσον «ούδεμϊα Γραφή διαλαμβάνει» περί προσωρινού Καθαρτηρίου πυρός μετά θάνατον, δέν δεχόμεθα οτι ύπάρχει «πυρ καθαρτήριον», τό όποιον τιμωρεί τούς κεκοιμημένους πρό τής κοινής κρίσεως .

Καιρός ομως νά άφήσωμεν τις φλυαρίες καί βλασφημίες τών αιρετικών καί νά προχωρήσωμεν εις τό πώς θά γίνη ή άνάστασις τών νεκρών.