Τροπάρια τῶν Αἴνων ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ

Ἦχος α´.

Ο Σταυρὸν ὑπομείνας
καὶ τὸν θάνατον καταργήσας
καὶ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν,
εἰρήνευσον ἡμῶν τὴν ζωήν, Κύριε,
ὡς μόνος παντοδύναμος.

Σὺ ὁ ὁποῖος ἔδειξες τόση ὑπομονὴ στὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ αὐτὸ κατήργησες τὸν θάνατο καὶ μετὰ ἀνεστήθης ἀπὸ τοὺς νεκρούς, κάμε εἰρηνικὴ τὴν ζωή μας, Κύριε, σὺ ποὺ σὰν ὁ μόνος Θεὸς διαθέτεις ὅλην τὴν δύναμι, γιὰ νὰ μᾶς δώσης ἕνα τέτοιο δῶρο.
Ὁ Χριστὸς καρφωμένος ἐπάνω στὸ Σταυρό, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἄκρα ταπείνωσι καὶ ἀγάπη ποὺ ἔδειξε, μᾶς ἔδωσε τὸ τέλειο πρότυπο τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς εἰρήνης. Ὑπέμεινε τὸ φρικτό, τὸ ἄδικο μαρτύριό του, χωρὶς γογγυσμούς, χωρὶς ταραχή. Ἐπονοῦσε ἀνυπόφορα· ὑπέμεινε ὅμως, χωρὶς νὰ χάση τὴν εἰρήνη του· διότι ἐγνώριζε ὁ Χριστός, πὼς κι αὐτὸ ἦταν μέσα στὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατέρα· πὼς μέσα στὸ μοναδικὸ μυστήριο τῆς Θυσίας του ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ μποροῦσαν νὰ περιληφθοῦν κι ὅλα τὰ ἄλλα· ἀκόμη ὁ Χριστὸς περίμενε τὴν Ἀνάστασι, ὅπως ὁ ἴδιος τόσες φορὲς τὸ εἶχε προφητεύσει. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ποιητὴς αὐτοῦ τοῦ ὕμνου ζητεῖ νὰ μᾶς εἰρηνεύσῃ τὴν ζωὴ ὁ Χριστός, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης.
Πόσες φορὲς δὲν βρίσκομε τὴν ψυχή μας τσακισμένη ἀπὸ τὴν ταραχὴ καὶ τὴν ἀγωνία; Τὰ ἀτομικά, τὰ οἰκογενειακά, τὰ ἐπαγγελματικὰ προβλήματα μᾶς ταράζουν τόσο πολύ. Ὁ φόβος τῆς ἀποτυχίας μᾶς τρομάζει. Τὸ φάσμα κάποιας ἀρρώστιας μᾶς φέρνει ἀναστάτωσι. Καὶ πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς δοκιμασίες δὲν ἔχομε τὴν δύναμιν νὰ διακρίνωμε τὸν Χριστό, ποὺ ἔρχεται νὰ μᾶς προσφέρη τὸ χέρι του· δὲν μποροῦμε ἀκόμη νὰ δοῦμε, ἐλπίζοντας, μιὰν ἀνάστασι. Ἡ εἰρήνη φεύγει ἀπὸ τὴν ψυχή μας μὲ φοβερές συνέπειες. Ἕνας ἄνθρωπος ταραγμένος, γίνεται τραγικὸς ἄνθρωπος, ἀνίκανος νὰ ἀντιμετωπίση τὶς συνεχεῖς, μὰ καὶ σκληρές, δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ἡ εἰρήνη, ποὺ ἔρχεται σὰν οὐράνιος καρπὸς τῆς κοινωνίας μας μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ἡ εἰρήνη «ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα», εἶναι τὸ ἰσχυρότερο πνευματικὸ ὅπλο, γιὰ νὰ κρατήσουμε μέχρι τέλους ἀκμαῖο τὸ φρόνημά μας σὲ κάθε δημιουργική μας προσπάθεια, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ἀντιξοότητα τῆς ζωῆς. «Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσι», μᾶς εἶπεν ὁ Κύριος. Σὲ μᾶς ἀνήκει νὰ τὴν ἀναζητήσωμε καὶ νὰ τὴν κερδήσωμε.

Ἦχος β´.

Πᾶσα πνοὴ καὶ πᾶσα κτίσις
σὲ δοξάζει, Κύριε,
ὅτι διὰ τοῦ Σταυροῦ
τὸν θάνατον κατήργησας,
ἵνα δείξῃς τοῖς λαοῖς
την ἐκ νεκρῶν σου ἀνάστασιν,
ὡς μόνος φιλάνθρωπος.

Κάθε ἔμψυχο καὶ ἄψυχο δημιούργημα σὲ δοξολογεῖ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, διότι μὲ θυσία σου ἐπάνω στὸ Σταυρό, κατήργησες τὸν θάνατο γιὰ νὰ προσφέρης σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασί σου ἐκ τῶν νεκρῶν, σὰν ὁ μοναδικὸς Θεὸς τῆς ἀγάπης γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος.
Ὅλο τὸ μυστήριο τῆς λυτρώσεως εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ καταλάβωμε τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς ἀγάπης, χρειαζόμεθα πολὺ φωτισμὸ καὶ μιὰ πραγματικὴ ἐπίγνωσι τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἐὰν ὁ Χριστὸς προσέφερεν ἑαυτὸν θυσία μέχρι καὶ τοῦ φρικτοῦ Σταυροῦ, γιὰ ἀνθρώπους ἀφωσιωμένους στὸ θέλημά του, τὸ πράμα δὲν θὰ ἦτο τόσο ἐκπληκτικό. Ἀλλ᾿ αὐτὸ ποὺ δημιουργεῖ κατάπληξι καὶ ἀποδεικνύει ἀνεξερεύνητο τὸ μέγεθος τῆς θείας ἀγάπης εἶναι τὸ ποιὸν τῶν ἀνθρώπων γιὰ τοὺς ὁποίους θυσιάσθηκε. Ὁ Χριστὸς ἐνηνθρώπησε καὶ ἀπέθανε γιὰ ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς. Ἁμαρτωλοί, ἀσεβεῖς καὶ ἀνάξιοι τοῦ θείου ἐλέους ἤμαστε τότε οἱ ἄνθρωποι. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἐκφράζει ὁ ἱερὸς Ἀπόστολος, ὅταν γράφη· «συνίστησι τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´, 8). Στὸν ἀπέραντο ὠκεανὸ τῆς θείας ἀγάπης, τί ἠμποροῦμε νὰ ἀνταποδώσωμε ἐμεῖς; Ἕνα ζητεῖ ἀπὸ μᾶς ὁ ἀναστημένος καὶ θριαμβευτής Χριστὸς νὰ τοῦ προσφέρωμε τὶς ψυχές μας γιὰ νὰ τὶς ἁγιάση, ὥστε νὰ ἀπολαύσωμε τὰ αἰώνια ἀγαθά του «ἂ ἡτοίμασε τοῖς ἀγαπῶσι αὐτόν». Τὸ νὰ σωθοῦν καὶ νὰ κερδηθοῦν οἱ ψυχές μας εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς προσφέρομε στὸ Θεὸ τὴν θέλησί μας;

Ἦχος γ´.

Δεῦτε πάντα τὰ ἔθνη,
γνῶτε τοῦ φρικτοῦ
μυστηρίου τὴν δύναμιν.
Χριστὸς γὰρ ὁ σωτὴρ ἡμῶν,
ὁ ἐν ἀρχῇ Λόγος,
ἐσταυρώθη δι᾿ ἡμᾶς
καὶ ἑκὼν ἐτάφη,
καὶ ἀνέστη ἐκ νεκρῶν
τοῦ σῶσαι τὰ σύμπαντα.
Αὐτὸν προσκυνήσωμεν.

Ἐλᾶτε ὅλα τὰ ἔθνη, νὰ πληροφορηθῆτε τὴν δύναμι τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Διότι ὁ Σωτήρας μας Χριστός, ποὺ ὑπῆρχε προαιωνίως στοὺς κόλπους τοῦ Πατρός, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἀνέβηκε στὸ Σταυρὸ γιὰ τὴν δική μας σωτηρία, καὶ μὲ τὴ θέλησί του ἐτάφη καὶ ἀνέστη ἀπὸ τοὺς νεκροὺς γιὰ νὰ σώσῃ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Αὐτὸν τὸν Λυτρωτὴ καὶ Σωτήρα ἐμεῖς ἂς τὸν προσκυνήσωμεν.
Ὅσο καὶ ἂν ἐμβαθύνωμε, ποτὲ δὲν θὰ κατορθώσωμε νὰ δοῦμε τὸ μυστήριο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Ἰησοῦ σὲ ὅλες του τὶς διαστάσεις. Γιατὶ ἐκεῖνο εἶναι τόσο μεγάλο καὶ μεῖς τόσο μικροί. Μὰ ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὸ τὸ μυστήριο, κι ἂν ἡ ψυχῄ μας δὲν ἀναπαυόταν σ᾿ αὐτὸ τὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ θεμελιωμένη μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔρρευσε ἀπὸ τὸν σταυρό, τότε ἡ ζωή μας θὰ ἦταν χωρὶς σκοπὸ καὶ χωρὶς περιεχόμενο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ποιητής καλεῖ «πάντα τὰ ἔθνη», γιὰ νὰ μάθουν τὴν ἐξιλαστήρια δύναμι τοῦ μυστηρίου τῆς σταυρώσεως. Αὐτοῦ τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου στὸ ὁποῖο ὑπεβλήθη θεληματικὰ ὁ Χριστὸς καὶ δέχθηκε νὰ ἀποθάνη καὶ νὰ ταφῆ καὶ ὕστερα νὰ ἀναστηθῇ θριαμβευτικά, χαρίζοντας διὰ τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος καὶ διὰ τῆς Ἀναστάσεως τὴν σωτηρία σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο. Αὐτὴ ἡ οὐράνια προσφορὰ στὸ ἀνθρώπινο γένος ὑπομιμνήσκεται ἔντονα, κάθε Κυριακή, στὸν ὄρθρο καὶ ἔπειτα στὴν ἀναστάσιμη Λειτουργία· καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὴν τέλεσι τῆς ἀναίμακτης θυσίας, ὁ Χριστὸς προσφέρεται ἐκείνη τὴν ὥρα ἀκριβῶς πρὸς τοὺς πιστούς «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον». Ὅλο τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας ἐκτυλίσσεται τὴν ὥρα τῆς θείας λατρείας, κι ἐμεῖς, μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ζητοῦμε μὲ ταπείνωσι νὰ ἀνοίξη ὁ Κύριος τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας περισσότερο, γιὰ νὰ ἐκτιμήσωμε, ὅσο εἶναι δυνατόν, τὸ μέγεθος τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀνθρώπους.

Ἦχος δ´.

Ἐν τῷ Σταυρῷ σου Χριστέ,
τῆς ἀρχαίας κατάρας
ἠλευθέρωσας ἡμᾶς,
καὶ ἐν τῷ θανάτῳ σου
τὸν τὴν φύσιν ἡμῶν τυραννήσαντα
διάβολον κατήργησας,
ἐν δὲ τῇ ἐγέρσει σου
χαρᾶς τὰ πάντα ἐπλήρωσας.
Διὸ βοῶμέν σοι·
Ὁ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν,
Κύριε, δόξα σοι.

Μὲ τὸν Σταυρό σου, Χριστέ, μᾶς ἀπηλευθέρωσες ἀπὸ τὴν πανάρχαιη κατάρα καὶ μὲ τὸν θάνατό σου κατήργησες τὸν διάβολο, ποὺ ἐτυράννησε τόσο πολὺ τὸ ἀνθρώπινο γένος· μὲ τὴν Ἀνάστασί σου δὲ ἐπλημμύρισες τὸν κόσμο ἀπὸ χαρά. Γι αὐτὸ ἀναφωνοῦμε πρὸς σέ· σὺ Κύριε, ποὺ ἀνεστήθης ἐκ τῶν νεκρῶν, ἂς εἶσαι δοξασμένος.
Μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασί του ὁ Χριστός, κατήργησε τὸν διάβολο· δὲν εἶναι πιὰ αὐτὸς ὁ μόνος ἐξουσιαστὴς καὶ κυρίαρχος. Μετὰ τὸ τρόπαιό του, μὲ τήν πτῶσι τῶν Πρωτοπλάστων, ἐκέρδηζε τὶς ψυχὲς μὲ κάθε ἄνεσι, γιατὶ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὶς ἐξαγοράση ἀπὸ τὴν κυριαρχία του. Ἀλλὰ ὁ Σταυρὸς ἔθραυσε τὰ δεσμὰ τοῦ ᾍδου, τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔπλυνε τὸν ρύπο ποὺ εἶχε σχηματισθῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ἐπάνω στὶς ἀνθρώπινες ψυχές, καὶ ὁ ἄγγελος κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ξανάνοιξε τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. Ἡ αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ μένει μονίμως ἀνοικτὴ γιὰ κείνους ποὺ θέλουν νὰ τὴν κερδήσουν. Οἱ ἄνθρωποι, ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία του, ἔχουν πανίσχυρο ὁπλισμὸ γιὰ νὰ ἀντισταθοῦν κατὰ τοῦ διαβόλου· αὐτὸς δὲν παύει οὔτε στιγμὴ νὰ μᾶς πολεμῆ, νὰ στήνη παγίδες, νὰ δίνη ὑποσχέσεις καὶ νὰ νοθεύη τὴν ἀλήθεια. Ἐμεῖς ὅμως, φωτισμένοι μὲ τὸ φῶς τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐνισχυμένοι μὲ τὴν δύναμι τοῦ Σταυροῦ, δὲν σταματοῦμε ποτὲ τὴν ἀντίστασι. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγῶνος θὰ εἶναι πάντοτε δικό μας. Ἡ δύναμι τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δική μας ἰσχυρὴ θέλησι μποροῦν νὰ ἀναστείλουν κάθε σατανικὴ ἐπιβουλή. Ἐμπρός, λοιπόν, γιὰ νὰ συνεχίσωμε τὸν ἴδιο ἀγῶνα. Ἀνήκομε στὸ Χριστό, στὸ ὄνομά του θὰ πεθάνωμε καὶ θὰ βρεθοῦμε στὴν ἀναστάσιμη χαρὰ τῆς βασιλείας του.

Ἦχος πλ. α´.

Κύριε, ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου
ὑπὸ τῶν παρανόμων,
προῆλθες ἐκ τοῦ μνήματος,
καθὼς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου·
οὐκ ἔγνωσαν πῶς ἐσαρκώθης
οἱ ἀσώματοί σου ἄγγελοι·
οὐκ ᾔσθοντο πότε ἀνέστης
οἱ φυλάσσοντές σε στρατιῶται·
ἀμφότερα γὰρ ἐσφράγισται τοῖς ἐρευνῶσι,
πεφανέρωται δὲ τὰ θαύματα
τοῖς προσκυνοῦσιν
ἐν πίστει τὸ μυστήριον·
ὁ ἀνυμνοῦσιν, ἀπόδος ἡμῖν ἀγαλλίασιν
καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐνῶ ὁ τάφος εἶχε σφραγισθῆ μὲ ἀσφάλεια ἀπὸ τοὺς παρανόμους σταυρωτάς σου Ἰουδαίους, σὺ ἐβγῆκες μέσα ἀπὸ τὸ μνῆμα θαυματουργικῶς, ὅπως ἐγεννήθηκες ἀπὸ τὴν Θεοτόκο Μητέρα σου. Καὶ ὅπως δὲν ἀντελήφθησαν αἱ ἀγγελικαὶ δυνάμεις, ποὺ δὲν ἔχουν ὑλικὸ σῶμα, πὼς σὺ ἔλαβες σάρκα ἀνθρώπινη, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο οἱ στρατιῶται ποὺ ἐφύλαγαν τὸν τάφο σου, δὲν κατάλαβαν καλὰ-καλά σὲ ποιὰ ἀκριβῶς στιγμὴ ἀνεστήθης, γιατὶ ἀπὸ τὴν ἀστραπὴ ἐθαμπώθησαν τόσο πολύ. Αὐτά, λοιπόν, τὰ δύο γεγονότα εἶναι ἀκατάληπτα γιὰ κείνους ποὺ πᾶνε νὰ τὰ ἐρευνήσουν μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογική· ἐνῶ εἶναι δύο θαύματα, ποὺ ἔχουν ἀποκαλυφθῆ σὲ κείνους ποὺ προσκυνοῦν μὲ πίστι τὸ μυστήριο τῆς θυσίας σου· Δόσε, λοιπόν, σὲ μᾶς, Κύριε, ποὺ ὑμνολογοῦμε αὐτὸ τὸ μυστήριο, τὴν ἀγαλλίασι καὶ τὸ μέγα σου ἔλεος.
Ἡ ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα θαῦμα. Ὁλόκληρο τὸ μυστήριο τῆς θείας ἐπιφανείας καὶ τῆς σωτηρίας μας εἶναι ἕνα θαῦμα. Στεκόμαστε μὲ ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας μπροστὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ μεγάλο θαῦμα. Ἂν δὲν τὸ εἴχαμε αὐτὸ τὸ θαῦμα, τότε τί θὰ εἴχαμε; Καὶ ποιὸ νόημα μποροῦσε νὰ ἔχη ἡ ζωή μας; Τὸ πιὸ μεγάλο καὶ φωτεινὸ ἄστρο τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Διδάσκαλος, ὁ Χριστὸς τὸ πρότυπο τῆς ζωῆς, ὁ Χριστὸς ἡ ὑπερτάτη θυσία, ὁ Χριστὸς ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη, ὁ Χριστὸς ἡ ἀνάστασι καὶ ἡ ζωή. Ὄχι ἁπλῶς προσκυνοῦμε καὶ ὑμνολογοῦμε τὸ θαῦμα του, ἀλλὰ τραγουδοῦμε ἕναν ἀκατάπαυστο ὕμνο γιὰ τὶς πλούσιες δωρεὲς ποὺ μᾶς ἔφερε στὴ ζωή. Μακρυά, λοιπόν, ἀπὸ κάθε ὀρθολογιστικὴ σκέψι, μὲ πανίσχυρο ὅπλο τὴν πίστι, ἂς προσεγγίσωμε κατὰ ἕνα ἀκόμη βῆμα τὸ Χριστὸ γιὰ νὰ τοῦ προσφέρωμε τὴν βαθειὰ εὐγνωμοσύνη μας, γιατὶ μᾶς ἐχάρισε τὴν ἀνάστασι καὶ τὴ ζωή. Ἀμήν.

Ἦχος πλ. β´.

Ὁ Σταυρός σου, Κύριε,
ζωὴ καὶ ἀνάστασις
ὑπάρχει τῷ λαῷ σου·
καὶ ἐπ᾿ αὐτῷ πεποιθότες
σὲ τὸν ἀναστάντα
Θεὸν ἡμῶν ὑμνοῦμεν·
ἐλέησον ἡμᾶς.

Ὁ Σταυρός σου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἔγινε ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀναστάσεως γιὰ τὸν πιστὸ λαό σου· στηριγμένοι μὲ ἀπόλυτη πεποίθησι καὶ ἐμπιστοσύνη ἐπάνω σ᾿ αὐτόν, ὑμνολογοῦμε σένα τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν Θεό μας καὶ σὲ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἐλεήσης.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, μετὰ τὴν ἀνάστασί του, ἔγινε γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς σύμβολο δόξης, πηγὴ δυνάμεως καὶ σημεῖο προσκυνήσεως καὶ τιμῆς. Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ἔχει ἀναπτύξει, στὶς Ἐπιστολές του, ὁλόκληρη τὴν περὶ τοῦ Σταυροῦ θεία διδασκαλία. Οἱ ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας ὑμνοῦν ἀκαταπαύστως τὸ Σταυρό. Οἱ ἱεροὶ Πατέρες ἑρμηνεύουν τὴ διδασκαλία τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἀποκαλύπτουν τὴ δύναμι τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου. Οἱ ἱεροὶ ναοὶ παίρνουν τὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ, οἱ χριστιανοὶ σχηματίζουν διαρκῶς τὸ ἱερὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στὸ στῆθος τους, οἱ χριστιανοὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες τὸ καθιστοῦν τίμιο διάδημα καὶ δισεκατομμύρια χριστιανῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τὸ ἐκράτησαν καὶ τὸ κρατοῦν μόνιμα ἐπάνω στὸ σῶμα τους γιὰ νὰ ἀντλοῦν δύναμι καὶ παρηγοριά. Σ᾿ ἕνα ἄλλον ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας μας, ψάλλομε· «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν...».
Αὐτὲς οἱ τελευταῖες λέξεις δικαιολογοῦν ὁλοφάνερα, γιατὶ ἔχει ξεσπάσει, ἀπὸ χρόνια τώρα, ἕνας φοβερὸς πόλεμος τῶν χιλιαστῶν κατὰ τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ βασικὰ σημεῖα τῆς διδασκαλίας τους εἶναι ἡ ἄρνησι τοῦ Σταυροῦ, ποὺ τὸν πολεμοῦν μὲ πάθος καὶ πεῖσμα. Θὰ ἦταν νὰ ἀπορῆ κανείς, ἂν δὲν ἐγνώριζε, τὶ φοβερὸ ἔργο κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς σωτηρίας τῶν χριστιανῶν κάνουν οἱ χιλιασταί. Κρημνίζουν καὶ δολοφονοῦν ψυχές, ἀφαιρῶντας τὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Τὰ ἐπιχειρήματά τους εἶναι ἀδύνατα καὶ ἀνόητα. Γιὰ νὰ δημιουργήσουν ψυχικὸ πρόβλημα στὰ θύματά τους, τοὺς ὑποχρεώνουν νὰ πατήσουν ἐπάνω στὸ Σταυρὸ καὶ ἔπειτα νὰ γίνουν δεκτοὶ στὴν πλάνη τους. Ἀλλ᾿ εἴπαμε προηγουμένως. Ὁ διάβολος φοβεῖται καὶ γι᾿ αὐτὸ πολεμεῖ τὸ Σταυρό. Ἐμεῖς γνωρίζομε καὶ πιστεύομε ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ὡδήγησε στὴν Ἀνάστασι. Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ δύναμί μας, ἡ δόξα μας, ἡ τιμή μας, ἡ πηγὴ τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς ζωῆς.

Ἦχος βαρύς.

Ἀνέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν,
λύσας θανάτου τὰ δεσμά·
εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην·
αἰνεῖτε, οὐρανοί,
Θεοῦ τὴν δόξαν.

Ὁ Χριστὸς ἀνεστήθη ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀφοῦ ἔσπασε τὶς ἁλυσίδες τοῦ θανάτου· μὲ πολλὴ εὐχαρίστησι ἀνάγγειλε, γῆ, τὴν μεγάλη αὐτὴ χαρὰ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο· καὶ σεῖς οὐρανοὶ ὑμνεῖτε τὴ μεγάλη δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ἕνα μεγάλο μήνυμα χαρᾶς ἦταν ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς μαθητάς του. Πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ μὴ χαροῦν μετὰ τὸ νικητήριο σάλπισμα τοῦ θριάμβου τοῦ Ἰησοῦ; Τώρα εἶχαν τὰ πάντα πληρωθῆ ἀπὸ τὸ φῶς· καὶ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ ὁ ἅδης. Αὐτὴ ἡ ὑπερκόσμια λάμψι τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ στὴ γῆ εἶναι ἡ αἰώνια πηγὴ τῆς χαρᾶς τῶν χριστιανῶν. Ὁ Χριστὸς εἶπε πὼς στὴ γήϊνη ζωή μας, οἱ ἄνθρωποι, θὰ δοκιμάσωμε πολλὲς θλίψεις· ἀλλὰ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς οἱ θλίψεις εἶναι εὐκαιρίες οἰκοδομῆς καὶ κατεργασία πνευματικὴ γιὰ τὴν ἄσκησι στὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν καρτερία. Κι ὅταν πονοῦμε ἀκόμη οἱ χριστιανοί, ξέρουμε πὼς στὸ τέλος γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ καὶ μᾶς φροντίζει. Γι᾿ αὐτὸ νοιώθουμε τὴν πραγματικὴ χαρά, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν κενὸ τάφο τοῦ Χριστοῦ.
Σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τὴν χαρὰ σὲ ἐξωτερικὲς πράξεις καὶ ἐκδηλώσεις τοῦ ἑαυτοῦ των ἢ τοῦ περιβάλλοντός των, χωρὶς περιεχόμενο καὶ βάθος. Ἡ χαρὰ τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ εἶναι σταθερὴ καὶ νὰ ἱκανοποιῆ τὸν ἐσώτερο ἄνθρωπο, πρέπει νὰ ἔχη ἄμεση σχέσι μὲ τὸν Θεό. Ἐκεῖνο ποὺ πιὸ πολὺ μᾶς συντρίβει στὴ ζωή μας εἶναι τὸ φάσμα τοῦ θανάτου καὶ ἡ περιπέτεια τῆς ἀρρώστιας. Γιὰ κείνους ποὺ πιστεύουν στὸ Χριστό, ὁ θάνατος θὰ μᾶς φέρη πιὸ γρήγορα κοντά του καὶ στὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας του. Ἡ δὲ ἀρρώστια θὰ ἀποδειχθῇ τελικὰ γιὰ τὴν ψυχική μας ὠφέλεια πολὺ χρήσιμη. Γι᾿ αὐτό, στὸ ἀναστάσιμο τροπάριο τῶν αἴνων, ὁ ψαλμωδὸς καλεῖ τὴν γῆ, καὶ τοὺς οὐρανοὺς νὰ ὑμνήσουν τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ· «αἰνεῖτε, οὐρανοί, θεοῦ τὴν δόξαν». Αὐτὸ τὸν ὕμνο ἂς ψάλουμε κι ἐμεῖς στὸν ἀναστάντα Χριστό, σὰν ἕνα τραγούδι εὐχαριστίας καὶ εὐγνωμοσύνης στὸ μεγάλο Θεό μας.

Ἦχος πλ. δ´.

Κύριε, εἰ καὶ κριτηρίῳ παρέστης
ὑπὸ Πιλάτου κρινόμενος,
ἀλλ᾿ οὐκ ἀπελείφθης τοῦ θρόνου
τῷ Πατρὶ συγκαθεζόμενος,
καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν,
τὸν κόσμον ἠλευθέρωσας
ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου,
ὡς οἰκτίρμων καὶ φιλάνθρωπος.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἂν καὶ παρουσιάσθηκες στὸ δικαστήριο σὰν κατηγορούμενος, δικαζόμενος ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο, ὅμως δὲν ἔπαυσες νὰ κατέχης κι ἐκείνη τὴν ὥρα τὸν οὐράνιο θρόνο σου, ἀφοῦ πάντοτε κάθεσαι, μαζὺ μὲ τὸν Πατέρα σου ἐπάνω σ᾿ αὐτόν· καὶ ἀφοῦ μάλιστα μὲ τὸ νὰ ἀναστηθῆς ἐκ τῶν νεκρῶν ἀπήλλαξες ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν τυραννικὴ δουλεία τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου, σὰν εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ποὺ εἶσαι.
Σὲ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀναστάσιμα τροπάρια, οἱ ἱεροὶ ὑμνωδοί, πρὶν φθάσουν στὸν ὕμνο γιὰ τὴν Ἀνάστασι, ἐνθυμοῦνται τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου καὶ ὅλη τὴν ταπείνωσι ποὺ ὑπέστη γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἔτσι καὶ στὸ πρῶτο τροπάριο τῶν αἴνων τῆς σημερινῆς Κυριακῆς ὁ ποιητὴς ὑπενθυμίζει τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὸ ἀνθρώπινο δικαστήριο, ποὺ πρὸς στιγμὴν ἔδειχνε πὼς ὅλα γιὰ τὸν Χριστὸ εἶχαν τελειώσει. Ἄλλο ὅμως εἶναι ἡ ταπείνωσι καὶ ἄλλο ἡ ἧττα. Ἡ ταπείνωσι εἶναι δύναμι καὶ προσφορά. Ἡ ἧττα εἶναι ἀφανισμός. Ὁ Χριστὸς ἐδέχθη νὰ ταπεινωθῇ τόσο πολὺ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Οἱ ἁγιογράφοι τῆς Ἐκκλησίας μας ὠνόμασαν τὴν παράστασι τοῦ Χριστοῦ στὸ Σταυρό, ἄκρα ταπείνωσι. Αὐτός, λοιπόν, ποὺ ἐταπεινώθη ἦταν οὐσιαστικὰ ὁ δυνατός. Διότι δὲν ἔπαυσε οὔτε στιγμὴ νὰ εἶναι ὁ δυνατός, αὐτὸς ποὺ κρατοῦσε τὸν θρόνο του στὸν οὐρανό, αὐτὸς ποὺ μποροῦσε νὰ πῆ ἕνα λόγο ἢ νὰ παρατάξῃ στρατιὲς ἀγγέλων, γιὰ νὰ συντρίψῃ τοὺς ἐχθρούς του. Δὲν τὸ ἔκανε ὅμως.
Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ τύπος καὶ ὁ ὑπογραμμὸς γιὰ μᾶς, ἀδελφέ μου. Ἂς ταπεινωθοῦμε, λοιπόν. Δὲν πειράζει ἂν θὰ μᾶς περιφρονήσουν κι ἂν θὰ μᾶς χλευάσουν γιὰ τὸ ὄνομά του. Ἀρκεῖ νὰ ἐκπροσωποῦμε ἄξια τὸν Χριστὸ καὶ νὰ μὴ νικηθοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ὁ συμβιβασμὸς στὴ ζωή μας εἶναι ἧττα, ἐνῷ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ σημαίνει τὴν κατάργησι κάθε συμβιβασμοῦ μὲ τὸν κόσμο. Ὁ ἀγῶνας μας γιὰ νὰ μείνωμε πιστοὶ στὸ παράδειγμα καὶ στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, θὰ μᾶς φέρη κοντὰ στόν οὐράνιο θρόνο του· θὰ μᾶς χαρίση τὴν αἰωνία ἀνάστασι καὶ τὴν ζωὴ τῆς βασιλείας του. Ὁ ἀγῶνας τῶν χριστιανῶν δὲν εἶναι οὐτοπία, οὔτε χαίμαιρα· εἶναι ζωὴ χάριτος καὶ προσδοκίας γιὰ τὴν ἀνάστασι.