Υπάρχει μια καλή συνήθεια, από τα αρχαία
χρόνια η μάλλον από την πρώτη στιγμή της Αναστάσεως του Κυρίου· να
ακούεται αναμεταξύ των ορθοδόξων η ιαχή, το νικητήριο άγγελμα: «το
Χριστός Ανέστη». Πρώτοι το είπαν οι Άγγελοι στις Μυροφόρες, αλλά πιο
πριν ο Γαβριήλ στην Θεοτόκο, λέγοντάς της: «ο σος Υιός Ανέστη τριήμερος
εκ τάφου». Το Χριστός Ανέστη είναι μία ομολογία πίστεως, είναι μία
ομολογία σε κάτι το υπερφυσικό και ασύλληπτο και ακατανόητο, σε κάτι
μπροστά στο οποίο ιλιγγιά ο νους του ανθρώπου. Ο νεκρός Ιησούς Ανέστη.
Και πρέπει να το πληροφορηθεί όλος ο κόσμος.
Διότι ο Χριστός με την δική Του Ανάσταση, μας αποδεικνύει την κατάργηση του διαβόλου, την πάταξη της αμαρτίας, την νίκη κατά του θανάτου. Και ο ακούων παραδέχεται και συνομολογεί απαντώντας: «Αληθώς Ανέστη», όπως ακριβώς απάντησαν στους δύο που ήλθαν από Εμμαούς, Κλεόπα και Λουκά οι λοιποί των Αποστόλων λέγοντας: «όντως ηγέρθη ο Κύριος και ώφθη Σίμωνι».
Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού μας είναι από τα βασικότερα δόγματά μας. Τοσο βασικό, που πάνω σ' αυτό δημιουργούνται προϋποθέσεις σωτηρίας. Θέλει πολύ πίστη η παραδοχή της Αναστάσεως του Χριστού. Αφού και αυτοί οι Απόστολοι δυσκολεύθηκαν να την παραδεχθούν. Ο Χριστός τούς είχε μιλήσει επανειλημμένα πολύ προ του πάθους για τον θάνατό Του αλλά και την Ανάστασή Του. Βρήκε μάλιστα και αντίδραση από τον Πέτρο και συνάντησε την λύπη των λοιπών Αποστόλων. (Ματθ. ιστ' 2-23, ιζ' 22-23). Και αυτό το παράνομο συνέδριο, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, ο Καϊάφας, ο Άννας, ο Ιωάννης και ο Αλέξανδρος, οι Αρχιερείς είχαν ακούσει τον Χριστό να κηρύσσει για τον θάνατό Του και την Ανάστασή Του. Το θυμήθηκαν, αλλά δεν το πίστεψαν (Ματθ. κζ' 63-64). Το ήξεραν και οι Μυροφόρες, και η Παναγία μας και η Μαρία η Μαγδαληνή. Το ήξερε και ο Πετρος το είχε ακούσει και ο Θωμάς. Και κανείς τους και καμιά τους δεν το πίστεψε. Και είχαν προσωπικές εμπειρίες για ανάσταση νεκρών. Οι Ιουδαίοι και οι μαθηταί είχαν ζήσει την ανάσταση του υιού της χήρας στη Ναΐν, είχαν παρακολουθήσει ως όχλος πολύς την ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου, είχαν συναναστραφεί και συμφάγει με τον εξελθόντα από το μνήμα Λάζαρο. Και όμως όλοι τους δεν πίστευαν ότι ο Χριστός θα αναστηθεί, αν και τούς είχε βεβαιώσει πολλές φορές.
Πως το ξέρουμε;
Οι μαθήτριες και μεταξύ αυτών και η Παναγία μας είναι το πρόσωπο που οι Ευαγγελισταί αναφέρουν ως Μαρία μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή η ως η άλλη Μαρία (Ματθ. κζ’ 55-56, 61 κη 1). Αγόρασαν αρώματα και αφού το Σάββατο κατά τον νόμο ησύχασαν ήλθαν πρωϊ-πρωϊ την Μια των Σαββάτω να Τον μυρώσουν. Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, τούτο σημαίνει ότι δεν πίστευαν ότι θα αναστηθεί· αν το πίστευαν δεν θα αγόραζαν αρώματα για να Τον μυρώσουν. Και ο Χριστός τούς είχε όλους ενημερώσει, ότι δεν θα προλάβουν να Τον μυρώσουν· αλλά τούτο συνέβη πριν πεθάνει όταν Τον μύρωσε η αμαρτωλή γυναίκα.
Ούτε και το παράνομο συνέδριο πίστευε ότι θα αναστηθεί. Το είχε ακούσει, αλλά δεν το παρεδέχετο και έστειλε ανθρώπους να ασφαλίσουν το μνήμα και στρατιώτες να το φρουρούν.
Ούτε και οι Απόστολοι πίστευαν στην ανάσταση του Κυρίου, όταν την ανήγγειλαν οι Μυροφόρες. Εφάνη ως λήρος ως παραλήρημα, ως λόγια μεθυσμένων η ανθρώπων που έχουν χάσει τα λογικά τους. Έσπευσε ο Πέτρος και ο Ιωάννης για να βεβαιωθούν. Βρήκαν κενό το μνημείο, και τα οθόνια κείμενα. Και ούτε και τότε πίστεψαν. Ο Πέτρος βγήκε από το άδειο μνήμα θαυμάζοντας το γεγονός. Παρά τις εμφανίσεις και τις βεβαιώσεις, δεν το πίστευαν. Διότι όταν εισήλθε ο Χριστός στο υπερώο κεκλεισμένων των θυρών, νόμιζαν ότι έβλεπαν φάντασμα (Λουκ. κδ' 37). Και ο Χριστός μας τούς προτρέπει να Τον ψηλαφίσουν, για να βεβαιωθούν ότι είναι αυτός ο ίδιος με σάρκα και οστά, και δεν είναι φάντασμα, δαιμονικό πνεύμα. Τον ψηλάφισαν; Βεβαιότατα. Και το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη καθολική επιστολή του κεφ. Α’ στιχ.1, λέγοντας «αι χείρες ημών εψηλάφισαν». Και δεν γράφει ο Ιωάννης μόνο για τα δικά του χέρια, αλλά για τα χέρια όλων των Αποστόλων και αυτά του Θωμά ακόμη. Διότι και ο Θωμάς τον ψηλάφισε. Για τον Θωμά γράφει μόνο ο Ιωάννης. Επομένως, όταν λέγει «τα χέρια μας τον ψηλάφισαν» εννοεί και τον Θωμά. Το ότι τον ψηλάφισαν όλοι οι Απόστολοι, μας το βεβαιώνει ως αυτόπτης μάρτυς ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος γράφοντας προς τούς Σμυρναίους κεφ. ΙΙΙ ότι: «όταν πήγε ανάμεσα στούς μαθητάς μετά την ανάσταση και αυτοί τον θεώρησαν ως δαιμόνιο ασώματο, τούς προέτρεψε να τον ψηλαφίσουν. Και τον ψηλάφισαν και βεβαιώθηκαν».
Αλλά και η Εκκλησία μας προβάλλει την ολιγοπιστία του Θωμά και εορτάζει την ψηλάφιση της πλευράς του Κυρίου από την φιλοπράγμονα δεξιά του μαθητού. Εορτάζει την ψηλάφιση μια ολόκληρη εβδομάδα και την ψάλλει με πολλά τροπάρια και την υμνεί με πολλούς ύμνους.
Ψάλλει η Εκκλησία μας:
«Τη φιλοπράγμονι δεξιά την ζωοπάροχόν σου πλευράν, ο Θωμάς εξηρεύνησε Χριστέ ο Θεός...» (κοντάκιο)
και:
«Τις εφύλαξε την του μαθητού παλάμην τότε αχώνευτον, ότι τη πυρίνη πλευρά προσήλθε του Κυρίου;…» (οίκος)
Ο Χριστός μας κατεδέχθη να ψηλαφιθεί. Κατεδέχθη να φάγει μετά την ανάσταση.Έπρεπε να βεβαιωθούν οι μαθηταί.
Και εβεβαιώθησαν τόσο ώστε και τον θάνατο κατεφρόνησαν, και τον υπερέβησαν.
Βεβαίωσαν και εμάς ώστε με εμπιστοσύνη να λέμε «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» και να ομολογούμε «ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Διότι ο Χριστός με την δική Του Ανάσταση, μας αποδεικνύει την κατάργηση του διαβόλου, την πάταξη της αμαρτίας, την νίκη κατά του θανάτου. Και ο ακούων παραδέχεται και συνομολογεί απαντώντας: «Αληθώς Ανέστη», όπως ακριβώς απάντησαν στους δύο που ήλθαν από Εμμαούς, Κλεόπα και Λουκά οι λοιποί των Αποστόλων λέγοντας: «όντως ηγέρθη ο Κύριος και ώφθη Σίμωνι».
Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού μας είναι από τα βασικότερα δόγματά μας. Τοσο βασικό, που πάνω σ' αυτό δημιουργούνται προϋποθέσεις σωτηρίας. Θέλει πολύ πίστη η παραδοχή της Αναστάσεως του Χριστού. Αφού και αυτοί οι Απόστολοι δυσκολεύθηκαν να την παραδεχθούν. Ο Χριστός τούς είχε μιλήσει επανειλημμένα πολύ προ του πάθους για τον θάνατό Του αλλά και την Ανάστασή Του. Βρήκε μάλιστα και αντίδραση από τον Πέτρο και συνάντησε την λύπη των λοιπών Αποστόλων. (Ματθ. ιστ' 2-23, ιζ' 22-23). Και αυτό το παράνομο συνέδριο, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, ο Καϊάφας, ο Άννας, ο Ιωάννης και ο Αλέξανδρος, οι Αρχιερείς είχαν ακούσει τον Χριστό να κηρύσσει για τον θάνατό Του και την Ανάστασή Του. Το θυμήθηκαν, αλλά δεν το πίστεψαν (Ματθ. κζ' 63-64). Το ήξεραν και οι Μυροφόρες, και η Παναγία μας και η Μαρία η Μαγδαληνή. Το ήξερε και ο Πετρος το είχε ακούσει και ο Θωμάς. Και κανείς τους και καμιά τους δεν το πίστεψε. Και είχαν προσωπικές εμπειρίες για ανάσταση νεκρών. Οι Ιουδαίοι και οι μαθηταί είχαν ζήσει την ανάσταση του υιού της χήρας στη Ναΐν, είχαν παρακολουθήσει ως όχλος πολύς την ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου, είχαν συναναστραφεί και συμφάγει με τον εξελθόντα από το μνήμα Λάζαρο. Και όμως όλοι τους δεν πίστευαν ότι ο Χριστός θα αναστηθεί, αν και τούς είχε βεβαιώσει πολλές φορές.
Πως το ξέρουμε;
Οι μαθήτριες και μεταξύ αυτών και η Παναγία μας είναι το πρόσωπο που οι Ευαγγελισταί αναφέρουν ως Μαρία μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή η ως η άλλη Μαρία (Ματθ. κζ’ 55-56, 61 κη 1). Αγόρασαν αρώματα και αφού το Σάββατο κατά τον νόμο ησύχασαν ήλθαν πρωϊ-πρωϊ την Μια των Σαββάτω να Τον μυρώσουν. Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, τούτο σημαίνει ότι δεν πίστευαν ότι θα αναστηθεί· αν το πίστευαν δεν θα αγόραζαν αρώματα για να Τον μυρώσουν. Και ο Χριστός τούς είχε όλους ενημερώσει, ότι δεν θα προλάβουν να Τον μυρώσουν· αλλά τούτο συνέβη πριν πεθάνει όταν Τον μύρωσε η αμαρτωλή γυναίκα.
Ούτε και το παράνομο συνέδριο πίστευε ότι θα αναστηθεί. Το είχε ακούσει, αλλά δεν το παρεδέχετο και έστειλε ανθρώπους να ασφαλίσουν το μνήμα και στρατιώτες να το φρουρούν.
Ούτε και οι Απόστολοι πίστευαν στην ανάσταση του Κυρίου, όταν την ανήγγειλαν οι Μυροφόρες. Εφάνη ως λήρος ως παραλήρημα, ως λόγια μεθυσμένων η ανθρώπων που έχουν χάσει τα λογικά τους. Έσπευσε ο Πέτρος και ο Ιωάννης για να βεβαιωθούν. Βρήκαν κενό το μνημείο, και τα οθόνια κείμενα. Και ούτε και τότε πίστεψαν. Ο Πέτρος βγήκε από το άδειο μνήμα θαυμάζοντας το γεγονός. Παρά τις εμφανίσεις και τις βεβαιώσεις, δεν το πίστευαν. Διότι όταν εισήλθε ο Χριστός στο υπερώο κεκλεισμένων των θυρών, νόμιζαν ότι έβλεπαν φάντασμα (Λουκ. κδ' 37). Και ο Χριστός μας τούς προτρέπει να Τον ψηλαφίσουν, για να βεβαιωθούν ότι είναι αυτός ο ίδιος με σάρκα και οστά, και δεν είναι φάντασμα, δαιμονικό πνεύμα. Τον ψηλάφισαν; Βεβαιότατα. Και το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη καθολική επιστολή του κεφ. Α’ στιχ.1, λέγοντας «αι χείρες ημών εψηλάφισαν». Και δεν γράφει ο Ιωάννης μόνο για τα δικά του χέρια, αλλά για τα χέρια όλων των Αποστόλων και αυτά του Θωμά ακόμη. Διότι και ο Θωμάς τον ψηλάφισε. Για τον Θωμά γράφει μόνο ο Ιωάννης. Επομένως, όταν λέγει «τα χέρια μας τον ψηλάφισαν» εννοεί και τον Θωμά. Το ότι τον ψηλάφισαν όλοι οι Απόστολοι, μας το βεβαιώνει ως αυτόπτης μάρτυς ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος γράφοντας προς τούς Σμυρναίους κεφ. ΙΙΙ ότι: «όταν πήγε ανάμεσα στούς μαθητάς μετά την ανάσταση και αυτοί τον θεώρησαν ως δαιμόνιο ασώματο, τούς προέτρεψε να τον ψηλαφίσουν. Και τον ψηλάφισαν και βεβαιώθηκαν».
Αλλά και η Εκκλησία μας προβάλλει την ολιγοπιστία του Θωμά και εορτάζει την ψηλάφιση της πλευράς του Κυρίου από την φιλοπράγμονα δεξιά του μαθητού. Εορτάζει την ψηλάφιση μια ολόκληρη εβδομάδα και την ψάλλει με πολλά τροπάρια και την υμνεί με πολλούς ύμνους.
Ψάλλει η Εκκλησία μας:
«Τη φιλοπράγμονι δεξιά την ζωοπάροχόν σου πλευράν, ο Θωμάς εξηρεύνησε Χριστέ ο Θεός...» (κοντάκιο)
και:
«Τις εφύλαξε την του μαθητού παλάμην τότε αχώνευτον, ότι τη πυρίνη πλευρά προσήλθε του Κυρίου;…» (οίκος)
Ο Χριστός μας κατεδέχθη να ψηλαφιθεί. Κατεδέχθη να φάγει μετά την ανάσταση.Έπρεπε να βεβαιωθούν οι μαθηταί.
Και εβεβαιώθησαν τόσο ώστε και τον θάνατο κατεφρόνησαν, και τον υπερέβησαν.
Βεβαίωσαν και εμάς ώστε με εμπιστοσύνη να λέμε «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» και να ομολογούμε «ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου