Το κοσμοχαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως του Σωτήρος Ιησού Χριστού πλημμυρίζει και πάλι τις καρδιές των χριστιανών, καθώς οι χαρμόσυνες καμπάνες των εκκλησιών και οι δοξολογικοί ύμνοι της ορθοδόξου λατρείας μελοποιούν τις ευχαριστήριες προσευχές και τις συνοδεύουν προς τους ολάνοιχτους Ουρανούς. Η απανταχού παρουσία του Θεού γεμίζει τους Ουρανούς και την Γη, ενώνοντας στην αναστάσιμη πραγματικότητα τις ψυχές όλων των πιστών, είτε ζουν την επίγεια ζωή, είτε θριαμβεύουν στην αιωνιότητα του άλλου κόσμου. Ετσι ακούομε όλοι μας σήμερα τα θεία ρήματα του λευκοφορεμένου, μπροστά στον κενό Τάφο, Αγγέλου, βλέπομε τον Αναστάντα Χριστό ακτινοβολούντα από την ειρήνη και την χαρά, σαν νικητήριο δε τραγούδι ηχεί στην ακοή μας η φωνή των Αποστόλων: «Ηγέρθη ο Κύριος όντως» (Λκ. 24, 34).
Η κοσμοσωτήρια και ένδοξη Ανάσταση του Χριστού είναι ο θρίαμβος του Θεού κατά του διαβόλου, είναι η νίκη της ζωής κατά του θανάτου, είναι η εγγύηση της αναστάσεως των νεκρών, είναι η δικαίωση κάθε ηθικού αγωνίσματος στη ζωή αυτή, είναι η πηγή της αληθινής ελευθερίας και της εσωτερικής ειρήνης. Γι’ αυτό η Ανάσταση του Χριστού εορτάζεται από την Εκκλησία μας και ως προσωπική πνευματική εμπειρία της υπάρξεως κάθε χριστιανού. Ολα αυτά τα ανεκτίμητα και αιώνια δώρα δικαιολογούν την μεγαλοπρέπεια και την λαμπρότητα του πασχαλινού εορτασμού. Οχι βέβαια σαν εξωτερικό θόρυβο και κοσμικό πανηγύρι, ούτε χωρίς αντίκρυσμα στην εσωτερική ζωή των πιστών. Αλλά σαν σκίρτημα και πνευματική ευφροσύνη μέσα στις καρδιές μας και σαν εκχείλισμα της ανακαινιστικής δυνάμεως της Αναστάσεως μέσα στις ταλαιπωρημένες από τον κόσμο ψυχές μας.
«Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα...» ψάλλει η Εκκλησία. Η μοναδικότητα της πασχαλινής προτροπής προσκρούει στην πεζότητα των μικροτήτων του ανθρωπίνου βίου. Ψυχοκτόνες μικρότητες είναι οι διχοστασίες και οι νομικές έριδες στον ιδιωτικό και στον δημόσιο βίο των συγχρόνων χριστιανών. Ανοίγουν χάσματα στις καρδιές και εκτραχύνουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι τότε που αντί για το λαμπροστόλισμα του πασχαλινού πανηγυριού φοράμε ρυπαρά κουρέλια, και αντί για το αγκάλιασμα της εν Χριστώ αγάπης παίρνομε θέση αναμετρήσεως μέχρις εξοντώσεως.
Γιατί άραγε να γίνεται η ζωή μας σκληρή τραγωδία, ενώ θα έπρεπε να είναι ειρηνικό τραγούδι; Γιατί άραγε να δηλητηριάζωνται τα σπλάγχνα μας από το πικρό ποτήρι του μίσους, ενώ θα έπρεπε να γλυκαίνεται η ύπαρξή μας από το Ποτήριο της μυσταγωγικής κοινωνίας του Ιησού Χριστού στη Θεία Λειτουργία; Γιατί άραγε να επικρατή τόσο σκοτάδι γύρω μας, όταν το ανέσπερο φως από τον κενό Τάφο καταυγάζη την οικουμένη; Η απάντηση είναι αυτή. Επειδή οι χριστιανοί εγίναμε περισσότερο γήινοι και ολιγώτερο ουράνιοι, υποτακτικοί στον κόσμο και ανυπότακτοι στον Χριστό. Η υποταγή στον Χριστό είναι ο μόνος δρόμος της αληθινής πνευματικής ελευθερίας. Οι άνθρωποι, αν και γνωρίζομε πως ο Χριστός είναι το φως, αγαπάμε πιο πολύ το σκοτάδι παρά το φως, όταν τα έργα μας είναι έξω από το θέλημα του Θεού.
Και όμως, κάτω από το αναστάσιμο φως του Πάσχα, μέσα από την θεϊκή επαγγελία του Χριστού για την ειρήνη και με την αιώνια χαρά των Μυροφόρων και των Αποστόλων, οι οποίοι αντίκρυσαν τον Αναστάντα Κύριο, μπορούμε να επιχειρήσωμε την έξοδο από την προβληματική πολυπλοκότητα της συγχρόνου ζωής προς την χώρα της χαρισματικής ελευθερίας της Αναστάσεως. Μιας ελευθερίας η οποία αντιτάσσεται στην αμαρτία, συντρίβει τον θάνατο και οδηγεί τελικά στη θέωση του ανθρώπου εντός της Εκκλησίας. Και αν υπάρχουν κάποιοι που διακηρύσσουν δημόσια την αθεΐα τους, λυπούμεθα, αλλά δεν φοβούμεθα. Ο Θεός φυλάσσει την πατρίδα μας, την Ελλάδα, με τις προσευχές των ανωνύμων ψυχών που κοσμούν την Εκκλησία.
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός...». Οπως το φυσικό φως των λαμπάδων της φωτοφόρου πασχαλινής εορτής των Ελλήνων καταλάμπει τα πρόσωπα, έτσι και το λυτρωτικό φως του Αναστάντος Χριστού ας λάμψη στις καρδιές μας. Η μεγάλη και κοσμοχαρμόσυνη εορτή του Πάσχα δεν είναι μόνον ανάμνηση του μεγάλου θαύματος της Αναστάσεως. Είναι ευκαιρία και προσκλητήριο της Εκκλησίας, για να εννοήσωμε και να ζήσωμε την Ανάσταση σαν δύναμη στην πορεία της πνευματικής και ηθικής μας ζωής. Είναι το τρανότερο βίωμά μας. Να ανοίξη η καρδιά μας και να νοιώσωμε ποιος είναι ο Χριστός και η δύναμη της Αναστάσεώς Του. Ποια είναι η αγάπη του Χριστού στον κόσμο και ποια η αγάπη η δική μας στους συνανθρώπους μας. Ποιο είναι το νόημα της ειρήνης του Χριστού για τον πλανήτη μας και ποια ειρήνη έχει ο καθένας μας μέσα στην καρδιά του. Να καταλάβωμε ακόμη ποια είναι η αληθινή ελευθερία του Ευαγγελίου, κατά πόσο είμεθα εμείς μέσα μας ελεύθεροι και πόσο σεβόμεθα την ελευθερία των άλλων. Πόσο απέραντη είναι η συγχωρητικότης και η φιλανθρωπία του Αγαπημένου Χριστού και πόσο είμεθα εμείς μεγαλόκαρδοι και φιλάνθρωποι. Ευχής έργον θα ήταν να είμεθα όλοι για όλους, «σύμψυχοι το εν φρονούντες» (Φιλιπ. 2,2).
Η ζωντανή ελπίδα της Αναστάσεως μας δίνει δύναμη για να σηκώσωμε τα λυπηρά του βίου και για να νικήσωμε στον αγώνα της ζωής. Ας εορτάζωμε την Ανάσταση του Ιησού Χριστού φωτολαμπείς, αλλά και θεοφεγγείς, με την λάμψη, δηλαδή, των κεριών στα πρόσωπά μας και με το φως του Θεού μέσα στις καρδιές μας. Και ας δίνωμε κάθε ημέρα, με την διαγωγή μας και με τον βίο μας, την μαρτυρία της Αναστάσεως, της οποίας το άκτιστο και ανέσπερο φως ας είναι πάντα με όλους μας, το παν και η ελπίδα για την σωτηρία της πονεμένης Πατρίδος μας της Ελλάδος.
Χριστός Ανέστη, Αδελφοί μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου