Ο σταυρός του Χριστού

Παντού, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρεθείς, όχι μόνο στη χριστιανική Ευρώπη και στην Αμερική, θα συναντήσεις Σταυρούς, πολλούς Σταυρούς, ποικίλους Σταυρούς. Βρίσκεται στα χέρια των κληρικών, που νομίζουν πως στους αμαρτωλούς, στους ασεβείς, στους αρρώστους, προσφέρει κάποια υπηρεσία, ανακούφισης και γιατρειάς ίσως. Βρίσκεται στο λαιμό των γυναικών, σε διάφορες παραλλαγές και διακοσμητικές συνθέσεις, πάντοτε από χρυσάφι ή ασήμι, ίσως και με μικρές διαμαντόπετρες, να συμπληρώνουν το διάκοσμο της εμφάνισής τους. Βρίσκεται από μάρμαρο ή από ξύλο, ανάλογα με το βαλάντιο, μέσα στα νεκροταφεία, πάνω από τάφους, όπου είτε ομολογεί τη χριστιανική πίστη του νεκρού, είτε επικαλείται το έλεος του Θεού γι’ αυτόν που είναι θαμμένος στο χώμα. Δεν θα τελειώναμε απαριθμώντας μορφές, σχήματα, χρησιμότητες του Σταυρού, πάνω σε σημαίες, επάνω στο στρατιωτικό πολεμικό κράνος, στο στήθος ή και στην πλάτη των Σταυροφόρων, που πήγαιναν να ελευθερώσουν "τους Άγιους Τόπους" όπως έλεγαν, κάνοντας τις χειρότερες ατιμίες που μπορεί κανείς να φαντασθεί, ξεπερνώντας και αυτές που σημάδεψαν τις ορδές του Τζένγκις Χαν. Και διερωτώμαι, αν αυτοί οι Σταυροί έχουν καμιά σχέση με το Σταυρό του Ιησού Χριστού, εκεί επάνω στο βουναλάκι Γολγοθά. Μα και βέβαια, αυτόν συμβολίζουν, θα απαντήσουν πολλοί βιαστικά και αβασάνιστα.
Είναι η πιο διαδεδομένη αντίληψη ο Σταυρός σύμβολο. Ένα σύμβολο από τα πολλά σύμβολα καθημερινής χρήσης. Μα όταν λέμε σύμβολο, εννοούμε ότι είναι απεικόνιση, βοηθητικό μνήμης και ενθύμησης κάποιου άλλου, που είναι το πρότυπο, το πρωτότυπο. Και ποιο είναι αυτό; Μήπως είναι ο Σταυρός της θυσίας του Υιού του Θεού στο Γολγοθά; Το μοναδικό εκείνο δράμα; Και τι θέση έχουν όλα αυτά τα σύμβολα και τα διακοσμητικά, με εκείνη τη μοναδική απολυτρωτική θυσία; Και δεν είναι μόνο οι κατασκευασμένοι από διάφορα υλικά Σταυροί. Είναι και οι φραστικοί και λεκτικοί Σταυροί. Μέσα σε ομιλίες και κηρύγματα και γραπτά. Μέσα σε ύμνους και εμβατήρια. Μέσα σε όρκους και επικλήσεις.
Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το θέμα του Σταυρού. Και πρώτα-πρώτα, μπορούμε να μιλούμε για Σταυρό χωρίς Χριστό; Δεν είναι σπάνιο αυτό. Λες και ξεχώρισαν. Ο Σταυρός απόχτησε μια δική του ανεξάρτητη υπόσταση, Σταυρός χωρίς τον Εσταυρωμένο!… Ίσως μας πουν κάποιοι ότι ο Σταυρός υπήρχε και πριν από τον Ιησού Χριστό, και παρέμεινε μετά από Αυτόν. Θα μας απαντήσουν ακόμα πως, όπως και αν αναφέρεται ο Σταυρός, έστω και χωρίς Χριστό, ο Χριστός υπονοείται. Έτσι πέφτουμε στο να γίνεται ο Κύριός μας κάτι που απλώς υπονοείται. Δεν είναι το κύριο πρόσωπο, το κέντρο, αλλά ένα συνοδό στοιχείο. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς, γιατί σήμερα ο Χριστιανισμός, που συμβολίζεται με ένα Σταυρό που απουσιάζει ο Ιησούς Χριστός, κατάντησε αδύναμος, αγνώριστος, περιφρονημένος, ανήμπορος, αναποτελεσματικός, παρ’ όλα τα πολλά σύμβολα που τον περιτριγυρίζουν. Απλούστατα απουσιάζει η δύναμη του Σταυρού, η δύναμη "του σταυρωμένου και αναστημένου Ιησού Χριστού". Λείπει δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Άρα, λείπουν τα πάντα. Είναι ανάγκη αμέσως να μιλήσουμε για τη μεγάλη αλήθεια. Ο Σταυρός του Χριστού, όπως στο Ευαγγέλιο παρουσιάζεται, δεν είναι ούτε σύμβολο, ούτε ταμπού, ούτε θρησκεία. Είναι μια πραγματικότητα, που ιστορικά έγινε πριν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια στο Γολγοθά, όπου δια του Αγίου Πνεύματος, μεταφέρεται μέσα στην καρδιά, και στη ζωή των πιστών του Ιησού, και μετατρέπεται σε μια νέα ζωή, σε ένα νέο βίωμα, σε μια τελείως νέα πραγματικότητα, που λέγεται σταυρωμένη και αναστημένη ζωή. Ο Σταυρός του Χριστού, για να έχει αποτελεσματικότητα επάνω μας, και στη σχέση μας με τον Ουράνιο Πατέρα μας, πρέπει να εμφυτευθεί μέσα στην καρδιά μας, και από κει να ρυθμίζει τη ζωή μας, που τώρα πια, όχι μόνο θα λέγεται, μα θα είναι και θα φαίνεται σε όλους τους ανθρώπους, μια σταυρωμένη ζωή. Αυτό το έργο το κάνει το Πνεύμα το Άγιο, αν πραγματικά το ποθήσουμε και το ζητήσουμε, και αν παραχωρήσουμε τον εαυτό μας στη δική Του δραστική ενέργεια. Αν πραγματικά επιθυμούμε μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού, αυτό μπορεί να γίνει δια του αναστημένου Ιησού Χριστού, που εγκαθίσταται μέσα στην καρδιά μας δια του Αγίου Πνεύματος, αφού πρώτα ο παλιός μας άνθρωπος, η παλιά μας αμαρτωλή φύση, περάσει από έναν πραγματικό και όχι συμβολικό θάνατο. Ας μη στρογγυλεύουμε τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Ας μην τις υπεραπλουστεύουμε και τις ακρωτηριάζουμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, και μάλλον συμβαίνει το δεύτερο, Σταυρός θα πει θάνατος. Και αν θέλουμε ζωή αναστάσεως Ιησού Χριστού, αυτό θα γίνει μόνο, αν ταυτιστούμε με τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. "Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί· καθ’ ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού". Γαλάτας 2:20
"Τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας". Ρωμαίους 6:6
Αυτή είναι η ομολογία και η ζωή του απ. Παύλου στην Καινή Διαθήκη. Ήταν κάτι οριστικό, δεδομένο, συντελεσμένο, για τον απ. Παύλο, όπως πρέπει να είναι για κάθε πιστό, που αγαπά τον Χριστό, και θέλει να ζήσει τη ζωή Του. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος τρόπος. Ο παλιός μας εαυτός, με τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, τα σχέδιά του, τις πεποιθήσεις του, τις επιλογές του, τον εσωτερικό του και εξωτερικό του κόσμο, οριστικά και αμετάκλητα πρέπει να πεθάνει. Εμείς θα βάλουμε τον πόθο, την παράδοση του εαυτού μας και την πίστη. Ο Κύριος δια του Πνεύματος Του, θα κάνει το έργο στην καρδιά μας, και από την καρδιά μας στη ζωή μας. Τότε θα ζούμε μια άλλη πραγματικότητα. Ο αμαρτωλός εαυτός μας, που γνωρίζαμε και κανακεύαμε, γίνεται μισητός και μας προκαλεί αποστροφή. Παύει πια να διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιζε παλιά. Και κάτω από την κυριαρχία του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει δύναμη στη ζωή μας.

Για τους περισσότερους χριστιανούς, ο Σταυρός του Χριστού παραμένει αμετακίνητος χρονικά και τοπικά. Δηλαδή δεν έχει μετακινηθεί από το Γολγοθά και από την εποχή του θανάτου του Κυρίου μας, πριν 2000 χρόνια περίπου. Γι’ αυτούς, ο Σταυρός του Χριστού είναι μια ιστορική πραγματικότητα, θεϊκή βέβαια, μα πάντα έξω από αυτούς. Το να ζήσουν ή να μεταφέρουν το Σταυρό του Χριστού στη ζωή τους, είναι κάτι αδιανόητο. Διαβάζουν ή ακούνε για την ταύτιση με τον εσταυρωμένο Ιησού, μα το προσπερνούν. Δε δίνουν σημασία. Βρίσκουν άλλες, εύκολες, μα προ παντός ευχάριστες θέσεις και ερμηνείες, που φυσικά δεν είναι σωστές και δε φέρνουν αποτελέσματα. Μπορεί να λένε και να ψάλλουν για νέα ζωή και για νέα δημιουργία, μα παραμένουν στα παλιά, με τις οδυνηρές συνέπειες και τις άθλιες καταστάσεις, με εγωισμούς, με δεσμά επιθυμιών, με φόβους και ταλαιπωρίες. Και αλίμονο, δε γνωρίζουν το μεγαλείο της λυτρωτικής δύναμης που έρχεται δια του Σταυρού στη ζωή μας, και που βρίσκεται στην είσοδο της “στενής πύλης”, που οδηγεί στην αιώνια ζωή.
Η αναγκαιότητα του Σταυρού.
Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι ένα μονοσήμαντο στοιχείο ή περιστατικό, μα έχει ένα ευρύ, πάρα πολύ πλατύ, φάσμα ιδιοτήτων και ενεργειών, που χωρίς αυτόν θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Πολλοί, πάρα πολλοί, έχουν και βλέπουν το Σταυρό σαν μια ιστορική, θεωρητική υπόθεση, που άμεσα δε τους αφορά, παρά μόνο διεγείρει κάποιες συναισθηματικές χορδές, εντελώς επιφανειακές, για το μαρτύριο του Χριστού, για τα μεγάλα καρφιά, για το αίμα που χύθηκε σταγόνα-σταγόνα και εκεί τελειώνει η ιστορία. – Αλίμονο αν μείνουμε σε μια τόσο ανθρώπινη αντίληψη του Σταυρού. – Αλίμονο αν εξακολουθούμε να βλέπουμε το Σταυρό του Χριστού ανεξάρτητα από τον εαυτό μας, την καρδιά μας, τη ζωή μας, τη πολιτεία μας, τα πάντα. – Αλίμονο αν ο Σταυρός δια του Πνεύματος, δεν μπει μέσα στη ζωή μας, σε κάθε κανάλι της ζωής μας, και δεν ταυτισθεί με την ύπαρξή μας, για να γίνουμε "σύμφυτοι με Αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου Αυτού".
Ο διάβολος δούλεψε πάρα πολύ για να υποβαθμίσει το νόημα, το περιεχόμενο, την αποστολή του Σταυρού στον κόσμο, στους πολλούς, και να αποστερήσει με τον τρόπο αυτό τη σωτηρία μας δια του Χριστού, και την αποτελεσματικότητά του στη ζωή μας. Σταυρός θα πει θάνατος, και τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και σε αυτό το θάνατο, όχι συμβολικά ή παραστατικά, μα ουσιαστικά, βρίσκεται η σωτηριακή και λυτρωτική δύναμη του Σταυρού. Οι πιο πολλοί αρκούνται να τον επικαλούνται, και όχι να τον ζούνε. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Είναι σαν ένα φάρμακο, που ενώ πρέπει να το καταπιείς και να μπει στην κυκλοφορία του σώματός σου για να φέρει αποτελέσματα, εσύ το έχεις στο κομοδίνο και το κοιτάς…
Κάτι πολύ όμορφο διάβασα σ’ ένα βιβλίο, που κάποιος ρωτούσε και απαντούσε: “Πόσο νεκρός είναι ένας νεκρός; Ένας νεκρός είναι τόσο νεκρός ώστε να είναι νεκρός.” Ο νεκρός δεν έχει όνειρα, σχέδια, επιθυμίες και πόθους, δικαιώματα και επιλογές, δική του ατομική ζωή και πορεία. Επαναλαμβάνω, πως ο Σταυρός είναι ένα πραγματικό και ουσιαστικό γεγονός, που πρέπει να μεταφερθεί στη ζωή μας, μέσα μας, επάνω μας δια της πίστεως  και όχι ένα ιστορικό γεγονός του παρελθόντος για να το σκεφτόμαστε, να το κηρύττουμε, να το ανακαλούμε στη μνήμη μας, και να το αναλύουμε ίσως. Αυτοί που ζουν τη σταυρωμένη ζωή που πηγάζει από το Σταυρό του Χριστού, το βλέπουν ξεκάθαρα αυτό, αλλά και οι άλλοι που είναι γύρω τους.
Μια ευρύτατα πλαστογραφημένη έννοια στο σύγχρονο χριστιανισμό, είναι η έννοια του κόσμου. Ή καθόλου δεν θίγεται, είτε σπανιότατα, όταν παρουσιάζεται, προσφέρεται τελείως παραμορφωμένη. Κόσμος είναι μια ανά τους αιώνες κατασκευή του διαβόλου, με τη σύμπραξη, υποταγή και παράδοση του ανθρώπου. Είναι το αντίστοιχο της Βασιλείας του Χριστού. Είναι το βασίλειο του Σατανά. Είναι μια κατασκευή από στοιχεία ευχάριστα στο μάτι, που λαμπυρίζουν ελκυστικά, που ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας. Είναι ένα καλούπι, μέσα στο οποίο χύνεται η ανθρώπινη ψυχή από την παιδική ηλικία, και διαμορφώνεται στο σχήμα που ο κόσμος της δίνει, με πλαστουργά στοιχεία της την επιθυμία και την αμαρτία. Πολλοί χριστιανοί αρκούνται να καταφέρονται κατά της αμαρτίας, αφήνοντας απείραχτο τον κόσμο, που είναι συμπαγής, ουσιαστική κατασκευή, για να παγιδεύσει και να κρατά αιχμάλωτες τις ψυχές, με σίγουρη αιώνια κατάληξη την απώλεια. Με το νόημα, που παραπάνω αναφέραμε, είναι τόσο φυσικό αυτό που ξεκάθαρα φανερώνει ο Λόγος του Θεού, λέγοντας πως "όποιος αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί να έχει την αγάπη του Χριστού και να αγαπά τον Χριστό". Είναι δυο πόλοι τελείως αντίθετοι, που μόνο ο διάβολος με τις πνευματικές αλχημείες του μπορεί να κάνει να συνυπάρχουν, εξαπατώντας και παγιδεύοντας.

Η απολύτρωση από το θανατερό αγκάλιασμα του κόσμου, δεν είναι δυνατή παρά μόνο από τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι θάνατος. Και μάλιστα θάνατος απλός. Με το Σταυρό του Χριστού, ο κόσμος, που υπάρχει σαν δύναμη και εξουσία για τους άλλους, για το πιστό παιδί είναι ένα νεκρό και αδύνατο στοιχείο, που δεν μπορεί να επηρεάσει καθόλου τη ζωή του. Και από την άλλη πλευρά, και μέσα στον άνθρωπο η λυτρωτική δύναμη του Σταυρού, έχει νεκρώσει κάθε στοιχείο, δηλαδή επιθυμία, ώστε να μη βρίσκει ο κόσμος καμιά ανταπόκριση. Και ο λυτρωμένος δια του Σταυρού μπορεί να ζει, να κινείται, να εργάζεται, να υπάρχει μέσα στον κόσμο, μα θα είναι η σχέση δυο νεκρών. Και οι δυο, ο κόσμος και ο πιστός, είναι αμοιβαία νεκροί, ο ένας για τον άλλον.
Τι να σκεφθεί, και τι να πει κανείς για χριστιανούς που ομολογούν πως αγαπούν τον Χριστό, μα αγαπούν και τον κόσμο, που δουλεύουν για τον Χριστό, μα υπακούν στα γλυκερά και γαργαλιστικά κελεύσματα του κόσμου, που είναι σωσμένοι, μα ακόμα φορούν τις αλυσίδες των επιθυμιών και βροντολογούν στο πέρασμά τους; Δε λέμε τίποτα. Ο ζωντανός Χριστός, που ”δεν μυκτηρίζεται”, ξεκαθαρίζει αυτές τις νόθες και "παρά φύσιν" ομολογίες και σχέσεις, και αποβάλλει από το σώμα της νύμφης Του αυτούς, που δε θέλησαν μια γνήσια και καθαρή, δια του Σταυρού, σχέση μαζί Του. Ίσως να διερωτηθεί κανείς, πώς επέρχεται αυτή η διπλή θανάτωση και η απολύτρωση από την κοσμική κυριαρχία. Είναι έργο καθαρά του Πνεύματος του Αγίου, που μην ξεχνάμε, υπάρχει μέσα μας και είναι φωτιά που καίει και νεκρώνει. Αυτό είναι το θαύμα το μεγάλο. Παίρνει τον εσωτερικό μας πνευματικό και ψυχικό κόσμο, και τον ξαναπλάθει, λιώνοντάς τον, σε νέους πόθους και επιθυμίες άγιες, στη φόρμα του Ιησού Χριστού. Αυτό το έργο καμία κοσμική ψυχολογία ή κοινωνιολογία δεν μπορεί να το κάνει. Μόνο ο ζωντανός Χριστός δια του Πνεύματος Του στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Και ενώ η εξωτερική σωματική μας φόρμα παραμένει η ίδια, εσωτερικά μορφώνεται μια άλλη, τελείως αντίθετη: Ο νέος άνθρωπος, η νέα φύση μας, που αγαπάει και προκρίνει τα πνευματικά, τα πράγματα του Κυρίου. Κάποτε αγαπούσαμε τον κόσμο, τα τραγούδια του κόσμου, τα θεάματα του κόσμου, τις συναναστροφές του κόσμου, και κάθε άλλη προσφορά του κόσμου. Μα τώρα νιώθουμε αποστροφή και απαρέσκεια. Μέσα μας έχει επέλθει μια ριζική αναδόμηση. Είναι κυριολεκτικά ένα θαύμα. Μα πρέπει να το θέλουμε και να το ζητήσουμε από τον Κύριο. Είναι έργο σε βάθος. Στην αγάπη μας για τον Κύριο, προσφέρουμε τον εαυτό μας, και μας παραλαμβάνει και εργάζεται με φωτιά και σφυρηλάτηση δια των θλίψεων επάνω μας, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε πραγματικά νεκροί, δηλαδή συσταυρωμένοι μαζί με τον Ιησού Χριστό. Μόνο τότε μπορούμε να ζήσουμε μία ζωή καθαρή, με δικαιοσύνη και αγιότητα, όπως την θέλει ο Κύριος, όπως ταιριάζει στα δικά Του πιστά και λυτρωμένα παιδιά.
Η απελευθέρωση δια του Σταυρού.
"Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού: Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή". Ματθαίος 16:24
Ο Σταυρός του Χριστού παίζει αποφασιστικό ρόλο στην πραγμάτωση των σχεδίων του Θεού για τη σωτηρία μας, που περιέχει μια καινούργια δημιουργία. Είναι διπλή η υπόσταση και αποστολή του Σταυρού του Χριστού. Η μία είναι η ιστορική παρουσίαση στο Γολγοθά, πριν 2000 χρόνια. Είναι μια διαθήκη, μια συμφωνία, μια διακήρυξη του Θεού για το πώς βλέπει τον άνθρωπο, και πώς τον δέχεται. Η άλλη είναι η προσωπική μεταφορά της πραγματικότητας του ιστορικού αυτού Σταυρού στη ζωή μας, με αποτέλεσμα δια του Αγίου Πνεύματος να νεκρώνεται η παλιά μας χαλασμένη φύση, και με τον "νέο, ουράνιο σπόρο" να προχωρούμε στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου. Μας κάνει όμως εντύπωση, και μας αναγκάζει να σκύψουμε επάνω σε μια άλλη πραγματικότητα, που βγαίνει από τα λόγια του Κυρίου μας. Είναι ο δικός μας ο Σταυρός, που καλούμαστε να κρατήσουμε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε για το Σταυρό του Χριστού, ενώ ο Κύριος μιλάει για το Σταυρό το δικό μας, που αποφασιστικά θα τον επωμιστούμε.  Δε μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό χωρίς να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Υπάρχουν πάρα πολλά σημεία που έχουν ανάγκη διευκρίνισης. Ο Κύριος μίλησε πρώτα για το δικό μας Σταυρό, και μετά προχώρησε στο δικό Του. Ασφαλώς, όταν μιλούσε για το δικό μας Σταυρό, θα είχε στη σκέψη Του το δικό Του Σταυρό, που θα ακολουθούσε, και ήταν προαποφασισμένος. Συνεπώς, όσο και αν ο δικός μας Σταυρός είναι διαφορετικός από το δικό Του, ακόμα και αν εκείνος προηγείται, δε μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα και ουσιαστικά με το δικό Του Σταυρό, που πάντα, όσο ζούσε τον είχε μπροστά Του. Σταυρός θα πει μαρτυρικός, βίαιος θάνατος. Η έννοια του Σταυρού δεν μπορεί να έχει άλλο περιεχόμενο. Δεν είπε να πάρουμε μια ράβδο ή μια σάλπιγγα ή ένα άροτρο και να Τον ακολουθήσουμε, μα ένα Σταυρό. Παραμένει ουσιαστική η διαφορά, πως ο Σταυρός του Χριστού είναι δικός Του Σταυρός, και ο δικός μας Σταυρός είναι δικός μας Σταυρός, και δικός μας θάνατος. Επειδή συμπληρώνει την εντολή Του με τη λέξη ”ακολούθει”, ο νους μας πάει στην πορεία προς το Γολγοθά, που ο Κύριος σήκωνε εξαντλημένος το βαρύ Σταυρό Του, που πάνω του πέθανε. Μια πορεία λοιπόν, σηκώνοντας κάποιο Σταυρό, το σύνεργο αυτό του θανάτου, που εθελοντικά και για χάρη του Χριστού, θα το σηκώνουμε κάθε μέρα και θα προχωρούμε. Και είναι φανερό, πως, αφού ο καθένας έχει το δικό του Σταυρό, αυτοί οι Σταυροί, αν και είναι Σταυροί, διαφέρουν μεταξύ τους. Καμιά αμφιβολία πως ο Σταυρός μας, δεν πήγαμε να τον διαλέξουμε εμείς, μα μας εδόθη από το ξεκίνημά μας. Θα πρέπει να είναι ένας Σταυρός, "κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας", στις ανάγκες μας, στο χαρακτήρα μας, και τα χαρακτηριστικά μας, που πάνω του θα μπορεί να επιτελείται το μυστήριο του καθημερινού μας θανάτου, που απελευθερώνει τη ζωή της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Είναι σαν το τρυφερό αλλά ζωντανό βλαστάρι, που αναπτύσσεται πάνω σ’ ένα νεκρό, ξερό ραβδί, που είναι μπηγμένο στη ρίζα του. Και όμως του προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία, και στηρίζει την ανάπτυξή του. Αυτός ο Σταυρός του καθενός μας μπορεί να πάρει ένα ποικίλο περιεχόμενο. Μπορεί να είναι υγεία, οικογένεια, διώξεις, ανέχεια, ταπεινώσεις και πολλά άλλα, με κύρια χαρακτηριστικά, τον πόνο, το συντριμμό, το θάνατο, τον καθημερινό θάνατο που ελευθερώνει τη ζωή. Είναι ο Σταυρός του Χριστού που αποδεχθήκαμε με την πίστη μας, και την ομολογία μας, προσαρμοσμένος στη δική μας ιδιαιτερότητα και προσωπικότητα. Αυτόν το Σταυρό σου, το Σταυρό μου, πρέπει να τον προσδιορίσουμε, για να καταλάβουμε πως μας τον χάρισε ο Κύριος, πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε σαν πιστοί χωρίς αυτόν, και όσο και αν φαίνεται παράξενο, να Τον ευχαριστήσουμε που μας τον χάρισε. Στο σημείο αυτό, δημιουργούνται παράπονα προς τον Θεό, ότι τάχα, σε άλλον έδωσε πολύ μεγάλο και βαρύ Σταυρό, και σε άλλον μικρότερο και πιο βολικό. Αυτά είναι φαινομενικά. Τις πραγματικές διαστάσεις του Σταυρού του καθενός μας δε τις γνωρίζουμε. Γιατί ο Σταυρός αυτός, μπορεί να βυθίζεται μέσα στην καρδιά, μέσα στην ψυχή, και οι διπλανοί μας να μη βλέπουν τίποτα από τα καρφιά, που πονάνε και αιμορραγούν ασταμάτητα. Ο Σταυρός είναι Σταυρός, και δε μπορεί να γίνει τίποτα άλλο από αυτό που είναι. Αν αλλάξει, τότε παύει να είναι Σταυρός και δεν μπορεί να μας προσφέρει την υπηρεσία του. Μα, αν και είναι οδυνηρός, δυο παράγοντες επενεργούν και τον κάνουν λιγότερο τρομερό απ’ ότι είναι. Ο πρώτος είναι, πως αν ξέρεις πως είναι καρπός της αγάπης Του, και της σοφίας Του, τελικά θα τον δεχθείς, και καθημερινά θα συμβιώνεις μαζί του, ενώ παράλληλα θα δέχεσαι τα αγαθά αποτελέσματα, που θα γίνονται ορατά στη ζωή σου δια του Πνεύματος. Μα ακόμη, και η καθημερινή μας αδιάκοπη συμπόρευση μαζί του, κάθε μέρα μας εξοικειώνει και πιο πολύ, μας συμφιλιώνει μαζί του, μας δένει με αυτόν ψυχολογικά και πνευματικά, ώστε να ευχαριστούμε και να δοξάζουμε τον Θεό για το Σταυρό που μας χάρισε. Είναι λάθος επικίνδυνο να ζητούμε από τον Κύριο να μας απαλλάξει από το Σταυρό μας. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί να γίνει όμως, και γίνεται, να μας ενδυναμώνει, να μπορούμε να σηκώνουμε το Σταυρό μας. Ας μη λησμονούμε πως μαζί με τον Κύριο είμαστε στον ίδιο ζυγό, και μαζί σηκώνουμε το φορτίο. Ο καθημερινός Σταυρός είναι για μας αιτία της καθημερινής ανάστασης, της δοξασμένης ζωής του Χριστού στη ζωή μας.
Η καρποφορία δια του Σταυρού.
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει, εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".  Ιωάννης 12:24
Όσο και αν φαίνεται παράξενο στη λογική του φυσικού ανθρώπου, την κοινή λογική, ο θάνατος του Χριστού, ο Σταυρός του Ιησού είναι πηγή ζωής, μιας άλλης ζωής, της ζωής που έζησε ο Χριστός, και που τη "μεταφυτεύει" μέσα μας δια του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμα, είναι γεγονός βεβαιωμένο από τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και την εμπειρία της παρουσίας του στη ζωή μας, πως ο Σταυρός του Χριστού ενσωματωμένος "βιωματικά" στη ζωή μας είναι πηγή δύναμης, που δεν είναι άλλη από τη δύναμη του αναστημένου Ιησού του Κυρίου μας. Υπάρχει όμως και μια άλλη περιοχή βασική της εξέλιξης του πνευματικού, του αναγεννημένου ανθρώπου, η καρποφορία, που χωρίς το θάνατο δια του Σταυρού μέσα στη ζωή του λυτρωμένου, είναι ολοκληρωτικά αδύνατη.
Ίσως η λέξη καρποφορία να ξενίζει μερικούς, και να τη βλέπουν σαν ένα εξαιρετικό, ξεχωριστό στοιχείο, που δωρίζεται σε κάποιους, ειδικά διαλεγμένους πιστούς, από τον Θεό. Σε τέτοιες απόψεις και τέτοια συμπεράσματα καταφεύγουν όλοι όσοι προτιμούν μία χαλαρή σχέση με τον Κύριο, χωρίς πολλές απαιτήσεις και με το ελάχιστο κόστος. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα μέσα στον άγιο Λόγο του Θεού. Όπως συμβαίνει στη φυσική μας ζωή, η καρποφορία είναι η ολοκλήρωση και επισφράγιση του λόγου τής ύπαρξής μας. Η στειρότητα, παντού όπου και αν την παρατηρήσουμε, είναι στοιχείο έλλειψης, είναι αδυναμία, είναι απόκλιση και παρέκκλιση από την υγεία και τη φυσιολογία. Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας, όπου υπάρχει στειρότητα, ακαρπία, επακόλουθο είναι το κόψιμο και η φωτιά, γιατί παράλληλα ”καταργεί και την γη”. Η καρποφορία, λοιπόν, είναι το επιστέγασμα της πραγματικής και γνήσιας σωτηρίας, και ένα στοιχείο που το απαιτεί ο Κύριος από εμάς. Αντίθετα η στειρότητα αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον Κύριο με την απειλή του αιώνιου αφανισμού μας. Αυτά, λίγο ή πολύ είναι γνωστά. Μα πάντα, σε όλες τις περιοχές της πνευματικής μας ζωής, αναζητούνται, από όλους σχεδόν, κάποια μυστικά, κάποιοι κρυφοί μηχανισμοί, κάποια "μυστικά μονοπάτια" εύκολα, που με μαγικό τρόπο θα μετατρέψουν τη στειρότητα σε καρποφορία, και μάλιστα πολύ επιθυμητό αυτό, χωρίς τη δική μας προσωπική συμμετοχή, και χωρίς κόστος. Η αλήθεια από το στόμα του Κυρίου είναι ο μοναδικός και αποφασιστικός παράγων για την καρποφορία, που η παραγνώρισή Του, η απουσία Του δεν θα μας οδηγήσει ποτέ σε καρποφορία. "Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει".
Και ξέρουμε πολύ καλά, πως το θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο ο σπόρος πεθαίνει, δεν μπορεί να είναι άλλο από το Σταυρό του Χριστού. Στη φυσιολογία του νέου ανθρώπου, γνωρίζουμε ότι αναγεννηθήκαμε "ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα". Α' Πέτρου 1:23. Η πατρίδα μας, και η καταγωγή μας είναι όχι η γη, αλλά ο Ουρανός. Μέσα στο σπέρμα, όπως γνωρίζουμε από τη γενετική, υπάρχουν όλα όσα θα αναπτυχθούν στο φυτό ή στον άνθρωπο, σαν γονιδιακές καταβολές. Μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο υπάρχει όλος ο άνθρωπος όπως θα είναι όταν αναπτυχθεί, με όλα του τα γνωρίσματα και τις κληρονομικές του προικοδοτήσεις, μέχρι την ελιά που είχε η γιαγιά στο μάγουλο… Θυμάμαι, παιδί του δημοτικού, με τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα, ο δάσκαλος μας έσπρωξε να φυτέψουμε κουκιά και φασόλια. Και όταν με την παιδική μας περιέργεια ανοίξαμε τη γη να δούμε πώς ήταν αυτό που φυτέψαμε, απογοητευθήκαμε, γιατί δε βρήκαμε το κουκί ή το φασόλι, μα κάτι υπολείμματα από αυτά, σάπια και άθλια. Είχαν πια γίνει φυτό. Η ζωή, που με την αναγέννηση διοχέτευσε ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος, και που εμείς τη δεχθήκαμε, την αγκαλιάσαμε, την εγκολπωθήκαμε, ταυτίσθηκε με τον εαυτό μας, σε μια μυστηριακή, αλλά πραγματική ένωση. Από την ώρα εκείνη αρχίζει η ανάπτυξη, που ολοκλήρωση έχει την καρποφορία, και μάλιστα σε προδιαγραμμένες αναλογίες, 100, 60, 30, πολλαπλάσια του αρχικού. Το να ”εγκολπωθεί” το σπόρο, είναι κάτι το ουσιαστικό και καθοριστικό αυτό της μετέπειτα πορείας του σπόρου. Τον αγκαλιάζει, δηλαδή με την καρδιά.
Εδώ όμως, είναι το κρίσιμο σημείο στην πορεία της αύξησης, της ανάπτυξης του σπόρου. Ο θάνατος απελευθερώνει τη ζωή που ενυπάρχει μέσα στο σπόρο με τις προδιαγραφές, τις δικές της προδιαγραφές. Εάν ο σπόρος δεν αποθάνει, δε συνδεθεί με το θάνατο, που αποδεσμεύει τη ζωή, τότε μένει μόνος. Χωρίς αύξηση, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς καρπό, χωρίς αποτελέσματα. Έχουμε ακούσει, κάποτε το είπαμε και εμείς, πως το σπόρο που έχει τη ζωή εμείς τον σπέρνουμε, τον σκορπούμε, τον ρίχνουμε απλόχερα, και αυτός, αν βρει καλή γη, θα φυτρώσει. Μα αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει εγώ, με το σπόρο που δέχθηκα και αγκάλιασα με πίστη στην καρδιά μου, να πεθάνω. Και όταν λέμε να πεθάνω, είναι κάτι το ουσιαστικό, κάτι το τελείως πραγματικό. Ένας μόνο θάνατος υπάρχει.
Η ζωή ήταν και παραμένει στοιχείο του Θεού, μα προσφέρεται με την κατοίκηση του Χριστού, δια του Πνεύματος, στα ενδόμυχα της καρδιάς μας. Από κει και αφού ο δικός μας θάνατος πραγματοποιείται καθημερινά, την απελευθερώνει, την εξωτερικεύει. Και επειδή το πρακτικό μέρος μας ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι ανάγκη, αν θέλουμε να έχουμε καρποφορία, να πεθάνουμε με τον Χριστό επάνω στο Σταυρό Του δια της πίστεως, και ν’ αφήσουμε τη ζωή που ο Κύριος καλλιεργεί μέσα μας, να αναπτυχθεί και να εκδηλωθεί. Προσπάθειες, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, όταν δεν έχουν τις δυνάμεις της αναγεννημένης ζωής, αλλά είναι με γήινα και ανθρώπινα στοιχεία, δεν αποδίδουν καρπό και αποτελέσματα , που να έχουν τα χαρακτηριστικά και τη σφραγίδα του δοξασμένου μας Ιησού. Αυτό που ονομάζουμε Έργο, και που είναι μια καλοπροαίρετη, οργανωμένη προσπάθεια, που όμως αντιγράφει συνταγές του κόσμου, παραδοσιακά στοιχεία, και χρησιμοποιεί ανθρώπινες μεθόδους που στηρίζονται στην ανθρώπινη λογική, και όχι στην παρουσία και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, καταλήγει να είναι άκαρπο, και χωρίς την ευλογία του Θεού. Σύντομα μαραίνεται και πεθαίνει. "Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος, είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6. Είναι αιώνιος νόμος στην πνευματική πραγματικότητα και νομοτέλεια του Θεού. Η ωραιολογία, η προσπάθεια εντυπωσιασμού, αρχιτεκτονικά κατασκευάσματα, ανθρώπινη κουλτούρα με χριστιανική ορολογία, μπορεί να προσελκύουν κόσμο και να προκαλούν ενθουσιασμό, μα δε φέρνουν πραγματικό καρπό, που να μένει και να δοξάζει τον Κύριο μας. Χρειάζεται να προηγηθεί ο θάνατος του κόσμου μέσα μας, να μπορούμε να ομολογήσουμε μαζί τον Απ. Παύλο "δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει ο Χριστός μέσα μου". Χρειάζεται να καταδικάσουμε τον κόσμο των επιθυμιών, της συμμόρφωσης, με τον κόσμο της αμαρτίας γύρω μας, να πεθάνει ο σπόρος στη γη της καρδιάς μας, για να φέρει καρπό πολύ, καρπό που να μένει! Όλο αυτό το έργο επιτελείται δια του Σταυρού του Ιησού Χριστού, όταν τον δεχτώ με γνήσια πίστη, και να ταυτιστώ μαζί του...