«Ο Αναστάς Θεάνθρωπος και ο αλλοτριωμένος άνθρωπος» (Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών Δρος Θεολογίας)

Ο Σαρκωθείς Λόγος του Θεού Πατρός αναστήθηκε. Αυτό το γεγονός είναι αναμφισβήτητο. Είναι γεγονός οντολογικό, ιστορικό, υπαρξιακό. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος αναφωνεί: «Νυνί δέ Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄Κορ. 15, 16).

 Την Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου επιβεβαιώνουν:
α) Ο κενός τάφος και τα «οθόνια κείμενα μόνα» (Ιωάν. 20, 2).
β) Οι εμφανίσεις μετά την Ανάστασή Του. Στην Μητέρα Του, στην Μαρία την Μαγδαληνή, στις Μυροφόρες γυναίκες, στον Απόστολο Πέτρο, στον Λουκά και τον Κλεόπα, στο υπερώο, στους πεντακοσίους ανθρώπους εκτός του περιβάλλοντός Του, στον αδελφόθεο Ιάκωβο, σε όλους τους Μαθητές Του στο όρος των Ελαιών, όταν επρόκειτο να αναληφθεί και τέλος στον διώκτη των χριστιανών Σαύλο και μετέπειτα διαπρύσιο κήρυκα της Αναστάσεώς Του Απόστολο των Εθνών Παύλο (Βλ. Ιωάν. 20, 11. Λουκ. 24, 1. Ιωάν. 21, 15. 20, 19. Μάρκ. 16, 14. Πράξ. 9, 3κ.εξ.).

Οι εμφανίσεις Του αυτές έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:
α) Δεν συμβαίνουν σε ένα πρόσωπο ή μόνον στο στενό Του περιβάλλον.
β) Δεν λαμβάνουν χώρα σε έναν τόπο.
γ) Δεν εμφανίζεται τον ίδιο χρόνο και κυρίως δεν εμφανίζεται την νύκτα, για να μη θεωρηθεί φάντασμα.
δ) Δεν είναι οι εμφανίσεις σύντομες, ώστε να θεωρηθεί οφθαλμαπάτη.
ε) Οι εμφανίσεις δεν είναι φανταστικές και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δέχεται να ψηλαφηθεί και να συμφάγει.

Επομένως, ό,τι κι αν επικαλούνται οι αρνητές, ο Θεάνθρωπος «όντως ανέστη».
Σε έναν πολιτισμό, όπου τα υπαρξιακά ερωτήματα και προβλήματα απωθούνται ηθελημένα, όπου το βαθύτερο νόημα του θανάτου και της ζωής επιδιώκεται από παντού να λησμονηθεί, γιατί ταράζει τον άνθρωπο της καταναλωτικής κοινωνίας και ευζωίας, η εορτή της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου είναι μια παρένθεση αμηχανίας.
Και πώς να μην νιώθει αμήχανα ο αλλοτριωμένος άνθρωπος της εφήμερης πληροφορίας, του πολιτιστικού εκβαρβαρισμού και του άκρατου αμοραλισμού; Η Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου δεν είναι δυνατόν να ορισθεί και να περιγραφεί με τις αντικειμενικές έννοιες που προσδιορίζουν τις κοινές καθημερινές μας εμπειρίες. Ο σημερινός άνθρωπος εισήλθε σ’ ένα μηδενιστικό πολιτιστικό αδιέξοδο κι αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας.

Δεν γνωρίζουν τι πιστεύουν ή τι κηρύσσουν πολιτικοί, διανοούμενοι, αλλά και εκκλησιαστικοί ηγέτες.
Φαίνεται σαν να υπάρχουν σε ένα απελπιστικό κενό, αληθείας και πραγματικότητας, από το οποίο εξέρχονται κραυγές ψυχρής ιδεολογίας και ανίκανης θρησκευτικής βεβαιότητας. Δεν έχουν ιδέα περί του Σταυρού και της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου, βυθισμένοι στην δική τους άβυσσο της εγωιστικής ατομικότητας και αυταρκείας. Αυτός ο εγωκεντρισμός και η υποκειμενική αυτάρκεια νεκρώνουν το θέλω και την αγάπη της κοινωνίας και επικοινωνίας τους με τον Αναστημένο Χριστό. Και αυτήν την πνευματική νέκρωση την συναντούμε παντού. Η καύχηση του σημερινού ανθρώπου είναι για το κενό, για το τίποτα.

Μόνον η προσωπική σχέση μετά του Αναστάντος Κυρίου μέσω της Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής θα μεταμορφώσει την σύνολη ζωή μας. Πρέπει να κατανοήσει ο άνθρωπος ότι στον Αναστάντα Κύριο φθάνει μέσα από έναν τρόπο ζωής και όχι μέσα από έναν τρόπο σκέψεως.
Οι πασχάλιες ημέρες είναι μια σταθερή πηγή χάριτος. «Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ’ αφθαρσίας πηγήν εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού» (καταβασία εορτής Πάσχα).
Αυτό το οποίο πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας την περίοδο αυτή είναι ότι χρειάζεται, με μια κίνηση ελευθερίας του νου και της καρδιάς μας, να προσφέρουμε την όλη ύπαρξή μας στον Αναστάντα Κύριο, για να πληρωθεί με την Αναστάσιμη αλήθεια και το Αναστάσιμο Φως.