Τι να πω σε κάποιον που βίωσε το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου;

Αλήθεια, τι να πούμε σ’ έναν συνάνθρωπο που ζει την φυσική απώλεια ενός δικού του προσώπου; Σ’ έναν άνθρωπο που πονάει και ζει την εμπειρία του θανάτου; Θέλουμε να τον βοηθήσουμε, θέλουμε να του σταθούμε, όμως κι εμείς πονάμε και μας δημιουργεί αλλόκοτα συναισθήματα ο θάνατος.
Γι’ αυτό και μας δημιουργείται το ερώτημα. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, συνταγές. Θ’ αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να εκφράσει πρώτα τα συναισθήματά του. Ότι κι εμείς πονάμε, τον καταλαβαίνουμε, ότι είναι δύσκολο αυτό που ζει…
Να μιλήσουμε για μνήμες από ευχάριστες στιγμές, αν αυτό το πρόσωπο το γνωρίζαμε. Και ιδιαίτερα να του τονώσουμε την ελπίδα. Να πούμε αυτό που πιστεύουμε. Αυτό που διδαχθήκαμε από το ίδιο το στόμα του Χριστού μας. Ότι ο θάνατος είναι ένας προσωρινός χωρισμός των σωμάτων. Οι ψυχές ζουν, μας βλέπουν κι επικοινωνούν με το δικό τους τρόπο, συνέχεια μαζί μας.
Η ψυχή είναι αθάνατη. Οι ίδιοι ζουν και υπάρχουν. Εμείς δεν τους βλέπουμε. Το σώμα λείπει. Κι επειδή είμαστε άνθρωποι κι έχουμε σώματα, έχουμε μάθει να επικοινωνούμε μόνο σωματικά. Αλλά, πρέπει να μάθουμε να το αντιμετωπίζουμε και πνευματικά. Όταν το δούμε μόνο ανθρώπινα, είναι αδιέξοδο.
Θα πούμε, το μόνο σίγουρο σ’ αυτή τη ζωή είναι ότι θα την εγκαταλείψουμε. Κι εμείς θα φύγουμε κι άλλοι θα πονέσουν για μας. Όπως και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τους συναντήσουμε. Για να τους πάρει ο Θεός, ήταν έτοιμοι. Να ευχόμαστε να ετοιμάσουμε κι εμείς την ψυχή μας. Και δεν είναι μόνο ότι θα τους συναντήσουμε, είναι ότι και πάλι θ’ αναστηθούμε. Λίγο είναι αυτό;
Πονάμε λίγο εδώ, αλλά θα χαρούμε πολύ εκεί. Κι άλλωστε… να μην πονέσουμε λίγο εδώ; Από τον Σταυρό δεν ήρθε κι η Ανάσταση; Ελπίδα λοιπόν, η ελπίδα είναι κόρη της πίστης.
Να ζητάει δύναμη από τον Θεό. Να προσεύχεται κι Αυτός θ’ απαντάει, θα της την δίνει… Τι να κάνουμε; Θα πονάει, θα του λείπει… Κι ο πόνος είναι ένα συναίσθημα, δεν πρέπει να τον αποφεύγουμε. Θα τον ζήσουμε.
Ο πόνος είναι ευεργετικός, μας καθαρίζει, βλέπουμε τις αδυναμίες μας, τις δυσκολίες μας, τα λάθη μας και μας λυτρώνει. Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι ένα προσωπικό μάθημα. Να στραφούμε λίγο μέσα μας.
Η γραμμή στη σημερινή εποχή είναι «να περνάμε καλά, να μην στενοχωριόμαστε, να είναι όλα ευχάριστα». Μπορούμε όμως να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι, μ’ αυτή τη νοοτροπία; Δεν θέλουμε να πονάμε. Γίνεται αυτό;
Θα πονέσουμε, θα εμβαθύνουμε, θα σκεφτούμε και με πυξίδα την πίστη μας θα πορευτούμε . Γι’ αυτό πολλές φορές δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε σ’ έναν άνθρωπο που περνάει μια δοκιμασία. Δεν μπορούμε ούτε εμείς τα δυσάρεστα.

Έχω ακούσει σε συγκεκριμένα παραδείγματα, π.χ. κάποιου του έφυγε το παιδί του: «Δεν τηλεφώνησα, τι να πω;» Να πεις αυτό που νιώθεις! Ότι λυπάσαι κι εσύ, συμμετέχεις κι αν πραγματικά πιστεύεις, να του υπενθυμίσεις τα λόγια: ότι θάνατος δεν υπάρχει, υπάρχει η μετάβαση στην πραγματική, στην αιώνια ζωή.
Για να είμαστε σε θέση όμως, να μιλήσουμε σε κάτι ανάλογο, πρέπει πρώτα εμείς να το έχουμε πιστέψει ακράδαντα, κι έτσι γίνεται εύκολο να το μεταδώσουμε. Αν όμως κι εμείς έχουμε αμφιβολίες, φόβους κι ενδοιασμούς;
Σε συμπονώ λοιπόν και «μή κλαῖε». Ο άνθρωπός σου είναι σε χώρα ζώντων κοντά στον Θεό, σε βλέπει, παρακαλάει για σένα, και μια μέρα σε περιμένει και σένα ν’ απολαύσετε τη δόξα του Θεού και να ζήσετε μαζί την ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Κι είναι βάλσαμο αυτά τα λόγια. Γιατί δεν είναι δικά μας, είναι η Αλήθεια. Και θ’ αγγίξουν την πονεμένη ψυχούλα, όσο κι αν μπορεί ν’ αντιδράσει στην αρχή με ερωτήσεις. Είναι σαν σφραγίδα που τυπώνεται στο νου και θα επανέρχονται κάθε φορά που θα είναι έτοιμος ο άλλος να κατρακυλήσει στη θλίψη.
Θάρρος, δύναμη κι ελπίδα, αρκεί κι εμείς να προσπαθήσουμε να μας γίνουν βίωμα αυτά τα νοήματα.
Προσωρινός αποχωρισμός σωμάτων λοιπόν, πόσο πιο αληθινό φαίνεται αυτό! Η αγάπη συνεχίζει να υπάρχει από απόσταση. Τίποτε δεν χάνεται. Κανένας δεν χάθηκε. Ό,τι ζήσαμε, υπήρξε και συνεχίζεται στην αιωνιότητα.
Από ixthis3.blogspot.com