Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι ο «κανονικός ρυθμός ζωής» είναι μόνο ο Αναστάσιμος.

Για τους πολλούς –και δυστυχώς σ’ αυτούς ανήκουμε κι εμείς οι «πιστοί»- το «Αληθώς Ανέστη» είναι συνώνυμο ενός ανώδυνου «χρόνια πολλά». Λίγοι πιστεύουμε αυτό που τα χείλη λένε... 

...Πόσο επιφανειακά αλήθεια δεχόμαστε την Ανάσταση του Χριστού.

Είναι μόνο μια απλή συναισθηματική φόρτιση, μια πρόσκαιρη αίσθηση χαράς. Τραγική απόδειξη: μία εβδομάδα το πολύ μετά την Ανάσταση, όλα «παίρνουν τον κανονικό τους ρυθμό» και το «Αληθώς Ανέστη» παραμερίζεται. 

Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι ο «κανονικός ρυθμός ζωής» είναι μόνο ο αναστάσιμος. Δεν έχουμε νιώσει ότι τίποτε πριν από την Ανάσταση δεν ήταν «φυσιολογικό» και ότι μόνο τώρα όλα αποκαθίστανται, όλα αγιάζονται. Και,ο Χριστός αναστήθηκε. Και όλοι τώρα μπορούμε να αναστηθούμε. Αρκεί να καταλάβουμε ότι η Ανάσταση δεν σταματά 50 μέρες μετά (αν το κρατάμε κι αυτό, γιατί οι περισσότεροι ξεχνάμε το «Χριστός Ανέστη» μετά από 10 μέρες).

 Η Ανάσταση είναι γεγονός καθημερινό πλέον. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε, να το καταλάβουμε, να το βιώσουμε. Τότε μόνο η ζωή μας, η ύπαρξή μας θα είναι μια διαρκής επιβεβαίωση της Ανάστασης. Τότε μόνο, η καρδιά και όχι τα χείλη, θα λέει «Αληθώς Ανέστη».

 π. Μεθόδιος Ντελής, ηγούμενος της Μονής Γηρομερίου