Οι δύο πατέρες
(Αληθινό περιστατικό)
Σε μια συνηθισμένη αίθουσα Δικαστηρίου, ασυνήθιστη εγώ, παρακολουθώ ως ένορκος μία πολύ δύσκολη δίκη. Η εικόνα του Εσταυρωμένου ψηλά, οι δικαστές, οι ένορκοι, οι συνήγοροι, οι κατήγοροι, οι μάρτυρες στη θέση τους με απόλυτη τάξη. Ο κατηγορούμενος βέβαια στο εδώλιο. Από τα αριστερό του χέρι κρέμεται η χειροπέδη…! Θεέμου! Είναι παλληκάρι 23 χρονών. Ψηλός με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια, κατάλευκο πρόσωπο και ανέκφραστη…έκφραση. Πώς συνδυάζεται η ομορφιά της νιότης με του κακού τη συμφορά; Ένοχος «εκ προθέσεως»! Γιατί; Τι έκανε; Στην τρέλα τη ηλικίας του αψήφησε τις αρχές, εγκατέλειψε τις σπουδές του, έμπλεξε με παρέες και ουσίες…! Και σε μια κρίση στέρησης σκότωσε τον αδελφικό του φίλο με επτά μαχαιριές…! Του πρέπουν ισόβια αλλά οι μεγαλοδικηγόροι προσπαθούν «να τα σπάσουν» να του δώσουν ευκαιρία στη ζωή…! Ήταν βέβαια παιδί διαλυμένης οικογένειας, μεγάλωσε με προβλήματα…!
Θέλω πολύ να κλάψω, αλλά δεν το επιτρέπει η θέση μου. Η ματιά μου περιφέρεται από πατέρα σε πατέρα. Δύο καταπονεμένοι πατέρες μπροστά μου: Από εδώ ο π α τ έ ρ α ς τ ο υ Δ ρ ά σ τ η πνιγμένος στη ντροπή και στην αγωνία ομολογεί με πικρά δάκρυα μετανοίας «…Δεν ήμουν σωστός πατέρας. Απουσίαζα από την ανατροφή του γιου μου. Του έκανα κακό. Εγώ ευθύνομαι. Εγώ πρέπει να τιμωρηθώ…»! από εκεί ο π α τ έ ρ α ς τ ο υ θ ύ μ α τ ο ς, βυθισμένος στο πένθος και στον πόνο πολεμάει με ηρωισμό ψυχής «…Δώστε μία ευκαιρία στο παλληκάρι. Το έχω συγχωρήσει. Είναι ο φίλος του γιου μου. Τον επισκέπτομαι στη φυλακή. Τον έβαλα στη θέση του παιδιού μου. Είμαι σίγουρος. Δεν ήξερε τι έκανε. Δεν ήθελε αυτό που έκανε…»! Πιο μπροστά από τους πατέρες ο κ α τ η γ ο ρ ο ύ μ ε ν ο ς. «Έχω μετανιώσει ειλικρινά. Υποφέρω. Φρίττω. Ευχαριστώ τους γονείς, που με έχουν συγχωρήσει και μου το δείχνουν με κάθε τρόπο. Όμως ανησυχώ, δ ε ν ξ έ ρ ω, α ν μ ε έ χ ε ι σ υ γ χ ω ρ ή σ ε ι ο Θ ε ό ς…»!
Θαυμάζω την ομορφιά και τη δύναμη της κάθε ψυχής. Πού ήταν κρυμμένες;
Υ.Γ.:Στο Ναό των φυλακών ο κατηγορούμενος νέος, κάτω από το πετρχήλι του Πνευματικού, ένιωσε βαθιά ότι ο Θεός τον έχει συγχωρήσει…!
Μ. Πρωτοκλήτου
Από το περιοδικό «η Δράσις μας» Τεύχος 460,ΙΟΥΝΙΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 2008
Πηγή: ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΩΝ
(Αληθινό περιστατικό)
Σε μια συνηθισμένη αίθουσα Δικαστηρίου, ασυνήθιστη εγώ, παρακολουθώ ως ένορκος μία πολύ δύσκολη δίκη. Η εικόνα του Εσταυρωμένου ψηλά, οι δικαστές, οι ένορκοι, οι συνήγοροι, οι κατήγοροι, οι μάρτυρες στη θέση τους με απόλυτη τάξη. Ο κατηγορούμενος βέβαια στο εδώλιο. Από τα αριστερό του χέρι κρέμεται η χειροπέδη…! Θεέμου! Είναι παλληκάρι 23 χρονών. Ψηλός με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια, κατάλευκο πρόσωπο και ανέκφραστη…έκφραση. Πώς συνδυάζεται η ομορφιά της νιότης με του κακού τη συμφορά; Ένοχος «εκ προθέσεως»! Γιατί; Τι έκανε; Στην τρέλα τη ηλικίας του αψήφησε τις αρχές, εγκατέλειψε τις σπουδές του, έμπλεξε με παρέες και ουσίες…! Και σε μια κρίση στέρησης σκότωσε τον αδελφικό του φίλο με επτά μαχαιριές…! Του πρέπουν ισόβια αλλά οι μεγαλοδικηγόροι προσπαθούν «να τα σπάσουν» να του δώσουν ευκαιρία στη ζωή…! Ήταν βέβαια παιδί διαλυμένης οικογένειας, μεγάλωσε με προβλήματα…!
Θέλω πολύ να κλάψω, αλλά δεν το επιτρέπει η θέση μου. Η ματιά μου περιφέρεται από πατέρα σε πατέρα. Δύο καταπονεμένοι πατέρες μπροστά μου: Από εδώ ο π α τ έ ρ α ς τ ο υ Δ ρ ά σ τ η πνιγμένος στη ντροπή και στην αγωνία ομολογεί με πικρά δάκρυα μετανοίας «…Δεν ήμουν σωστός πατέρας. Απουσίαζα από την ανατροφή του γιου μου. Του έκανα κακό. Εγώ ευθύνομαι. Εγώ πρέπει να τιμωρηθώ…»! από εκεί ο π α τ έ ρ α ς τ ο υ θ ύ μ α τ ο ς, βυθισμένος στο πένθος και στον πόνο πολεμάει με ηρωισμό ψυχής «…Δώστε μία ευκαιρία στο παλληκάρι. Το έχω συγχωρήσει. Είναι ο φίλος του γιου μου. Τον επισκέπτομαι στη φυλακή. Τον έβαλα στη θέση του παιδιού μου. Είμαι σίγουρος. Δεν ήξερε τι έκανε. Δεν ήθελε αυτό που έκανε…»! Πιο μπροστά από τους πατέρες ο κ α τ η γ ο ρ ο ύ μ ε ν ο ς. «Έχω μετανιώσει ειλικρινά. Υποφέρω. Φρίττω. Ευχαριστώ τους γονείς, που με έχουν συγχωρήσει και μου το δείχνουν με κάθε τρόπο. Όμως ανησυχώ, δ ε ν ξ έ ρ ω, α ν μ ε έ χ ε ι σ υ γ χ ω ρ ή σ ε ι ο Θ ε ό ς…»!
Θαυμάζω την ομορφιά και τη δύναμη της κάθε ψυχής. Πού ήταν κρυμμένες;
Υ.Γ.:Στο Ναό των φυλακών ο κατηγορούμενος νέος, κάτω από το πετρχήλι του Πνευματικού, ένιωσε βαθιά ότι ο Θεός τον έχει συγχωρήσει…!
Μ. Πρωτοκλήτου
Από το περιοδικό «η Δράσις μας» Τεύχος 460,ΙΟΥΝΙΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 2008
Πηγή: ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΩΝ
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου