Η ψύχρανση του πνευματικού ζήλου και οι αιτίες της

ΦΟΒΑΣΑΙ. Αμφιβάλεις αν θα καταφέρεις να ολοκληρώσεις την προσπάθειά σου, μολονότι έκανες μια φιλότιμη αρχή. Ναι, πρέπει να το φοβάσαι αυτό, γιατί ,καθώς είμαστε συχνά άστατοι, προκαλούμε βλάβη στον εαυτό μας. Μη στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου. Απόθεσε κάθε ελπίδα σου στον Θεό. Από την ανησυχία και το φόβο της αποτυχίας όχι μόνο δεν θα ζημιωθείς, αλλ’ απεναντίας και θα ωφεληθείς, αν ,πρώτον, δεν απελπιστείς και, δεύτερον, ακουμπήσεις και στηριχθείς στον παντοδύναμο Κύριο. Διατήρησε αυτή την καλή ανησυχία. Να φοβάσαι μήπως λυπήσεις τον αγαπημένο σου Κύριο. Και να σκέφτεσαι πως αύριο έρχεται ο θάνατος. Αργότερα, την ανησυχία θα την αντικαταστήσει η στέρεη ελπίδα της σωτηρίας.
Προς το παρόν όμως, μην την αποδιώξεις. Σου χρειάζεται . Θα πυροδοτεί τον ενθουσιασμό σου, θα σε απομακρύνει από επιβλαβείς αδυναμίες και θα σε παρακινεί σε ακατάπαυστη καρδιακή ικεσία: « Κύριε, βοηθησέ με! Κύριε σώσε με! Και σώσε με, την ανάξια, με τον τρόπο που Εσύ ξέρεις!». Αυτή είναι η έμπονη συντριβή της καρδιάς ενώπιον του Κυρίου. Οι εχθροί, τόσο οι εσωτερικοί όσο και εξωτερικοί, είναι ισχυροί. Δεν ξέρεις τι θύελλες θα ξεσπάσουν απ’ έξω και μέσα σου. Κάθε στιγμή μπορεί να παραπατήσεις και να πέσεις. Γι’ αυτό μη σταματάς, να κραυγάζεις, «Κύριε, σώσε με!», με καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη, όπως λέει ο προφήτης Δαβίδ ( Ψαλμ.50:19 )˙ γιατί μια τέτοια καρδιά ο Θεός ποτέ δεν την περιφρονεί. Μην το ξεχάσεις: Όποιος έχει αμετάπτωτο το βίωμα της έμπονης συντριβής ενώπιον του Κυρίου, βίωμα που προέρχεται από την επίγνωση των κινδύνων και των δυσκολιών της πνευματικής ζωής, αυτός βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
“Να δώσει ο Θεός”, γράφεις, “ ώστε ο τωρινός πνευματικός μου ζήλος να μην καταπέσει αργότερα”. Να δώσει ο Θεός, ναι, ώστε ο πνευματικός σου ζήλος να μην καταπέσει όχι αργότερα, αλλά ποτέ! Όταν υπάρχει αυτός ο ζήλος , υπάρχει πνευματική ζωή˙ όταν δεν υπάρχει ο ζήλος, ούτε πνευματική ζωή υπάρχει. Η εξάτμιση του πνευματικού ζήλου συνεπάγεται διακοπή της πνευματικής αναπνοής και ανακοπή της πνευματικής καρδιάς. Το πνεύμα είτε πεθαίνει είτε αδρανεί. Γι’ αυτό, το πρώτο μέλημα του ανθρώπου που μπαίνει στο δρόμο του Θεού, πρέπει να είναι η διατήρηση με κάθε δυνατό τρόπο του ζήλου, της προθυμίας , της φιλοτιμίας και της φιλοπονίας. Ο πνευματικός ζήλος και η έμπονη συντριβή ενώπιον του Κυρίου, για την οποία έγραψα πιο πάνω, είναι τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, η ασπίδα της και ο προμαχώνας της. Αντίθετα, ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι η ψύχρανση του ζήλου. Φοβερό πράγμα! Πρέπει να ξέρεις, ωστόσο, πως η ψύχρανση αυτή δεν είναι σε κάθε περίπτωση οριστική ούτε αυτόχρημα καταστροφική. Πολλές φορές ακολουθεί είτε μιάν αλόγιστη υπερένταση των δυνάμεων της ψυχής είτε μιάν ασθένεια του σώματος.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρόκειται για κατάσταση μόνιμη και επιβλαβή, όπως, απεναντίας, συμβαίνει, όταν η ψύχρανση ακολουθεί την εκούσια απόρριψη της ευσέβειας και την ενσυνείδητη επιλογή της ασέβειας, παρά την αντίθεση και την διαμαρτυρία της συνειδήσεως. Τότε είναι που το πνεύμα νεκρώνεται και η πνευματική ζωή τερματίζεται. Αυτό το ενδεχόμενο να φοβάσαι πάνω απ’ όλα, να το φοβάσαι σαν τη φωτιά και σαν το θάνατο.
Και να θυμάσαι πως είναι το πρώτο ολέθριο επακόλουθο της απώλειας, πρώτον, της προσοχής και, δεύτερον ,του θείου φόβου. Αν λοιπόν, πάντοτε προσέχεις τον εαυτό σου και φοβάσαι τον Θεό, θα διατηρήσεις ζωντανό και θερμό τον πνευματικό σου ζήλο. Όσο για τις ακούσιες και φευγαλέες ψυχράνσεις του ζήλου, που οφείλονται σε ψυχική κόπωση η σωματική ασθένεια, υπάρχει ένας κανόνας: Να υπομένεις και να εκτελείς με συνέπεια τα έργα του Θεού έστω και τυπικά μόνο, δίχως ψυχική συμμετοχή. Χάρη στην καρτερία και την εμμονή σου, σύντομα η ψυχρότητα θα ξαναδώσει τη θέση της στην θέρμη…

"εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με" (Ματθ κε' 36) Η διακονία των φυλακισμένων

Οι δύο πατέρες
(Αληθινό περιστατικό)


Σε μια συνηθισμένη αίθουσα Δικαστηρίου, ασυνήθιστη εγώ, παρακολουθώ ως ένορκος μία πολύ δύσκολη δίκη. Η εικόνα του Εσταυρωμένου ψηλά, οι δικαστές, οι ένορκοι, οι συνήγοροι, οι κατήγοροι, οι μάρτυρες στη θέση τους με απόλυτη τάξη. Ο κατηγορούμενος βέβαια στο εδώλιο. Από τα αριστερό του χέρι κρέμεται η χειροπέδη…! Θεέμου! Είναι παλληκάρι 23 χρονών. Ψηλός με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια, κατάλευκο πρόσωπο και ανέκφραστη…έκφραση. Πώς συνδυάζεται η ομορφιά της νιότης με του κακού τη συμφορά; Ένοχος «εκ προθέσεως»! Γιατί; Τι έκανε; Στην τρέλα τη ηλικίας του αψήφησε τις αρχές, εγκατέλειψε τις σπουδές του, έμπλεξε με παρέες και ουσίες…! Και σε μια κρίση στέρησης σκότωσε τον αδελφικό του φίλο με επτά μαχαιριές…! Του πρέπουν ισόβια αλλά οι μεγαλοδικηγόροι προσπαθούν «να τα σπάσουν» να του δώσουν ευκαιρία στη ζωή…! Ήταν βέβαια παιδί διαλυμένης οικογένειας, μεγάλωσε με προβλήματα…!

Θέλω πολύ να κλάψω, αλλά δεν το επιτρέπει η θέση μου. Η ματιά μου περιφέρεται από πατέρα σε πατέρα. Δύο καταπονεμένοι πατέρες μπροστά μου: Από εδώ ο π α τ έ ρ α ς τ ο υ Δ ρ ά σ τ η πνιγμένος στη ντροπή και στην αγωνία ομολογεί με πικρά δάκρυα μετανοίας «…Δεν ήμουν σωστός πατέρας. Απουσίαζα από την ανατροφή του γιου μου. Του έκανα κακό. Εγώ ευθύνομαι. Εγώ πρέπει να τιμωρηθώ…»! από εκεί ο π α τ έ ρ α ς τ ο υ θ ύ μ α τ ο ς, βυθισμένος στο πένθος και στον πόνο πολεμάει με ηρωισμό ψυχής «…Δώστε μία ευκαιρία στο παλληκάρι. Το έχω συγχωρήσει. Είναι ο φίλος του γιου μου. Τον επισκέπτομαι στη φυλακή. Τον έβαλα στη θέση του παιδιού μου. Είμαι σίγουρος. Δεν ήξερε τι έκανε. Δεν ήθελε αυτό που έκανε…»! Πιο μπροστά από τους πατέρες ο κ α τ η γ ο ρ ο ύ μ ε ν ο ς. «Έχω μετανιώσει ειλικρινά. Υποφέρω. Φρίττω. Ευχαριστώ τους γονείς, που με έχουν συγχωρήσει και μου το δείχνουν με κάθε τρόπο. Όμως ανησυχώ, δ ε ν ξ έ ρ ω, α ν μ ε έ χ ε ι σ υ γ χ ω ρ ή σ ε ι ο Θ ε ό ς…»!

Θαυμάζω την ομορφιά και τη δύναμη της κάθε ψυχής. Πού ήταν κρυμμένες;

Υ.Γ.:Στο Ναό των φυλακών ο κατηγορούμενος νέος, κάτω από το πετρχήλι του Πνευματικού, ένιωσε βαθιά ότι ο Θεός τον έχει συγχωρήσει…!

Μ. Πρωτοκλήτου

Από το περιοδικό «η Δράσις μας» Τεύχος 460,ΙΟΥΝΙΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 2008

Πηγή: ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΩΝ

Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Που βρίσκεται και τι κάνει η ψυχή μετά το θάνατο;

---

---

Ο Χριστός ανασταίνοντας το Λάζαρο, την κόρη του Ιαείρου και το γιο της χήρας της Ναΐν, έδωσε εντολή να επιστρέψει η ψυχή από τον πνευματικό κόσμο στον υλικό και συγκεκριμένα στο σώμα της.

Με το θάνατο του σώματος η ψυχή φεύγει και έχοντας αυτοσυνειδησία οδηγείται στον πνευματικό κόσμο.
Οι ψυχές, ενθυμούνται όλη τη ζωή τους και μόνες τους κατατάσσουν τον εαυτό τους στον παράδεισο ή στην κόλαση. Γίνεται δηλαδή μια μερική κρίση. Αυτή η πρώτη κρίση δε σημαίνει και την τελεσίδικη δικαίωση ή καταδίκη. Η ολική και τελεσίδικη κρίση θα γίνει κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Οι αγαθές ψυχές οδηγούνται στον προθάλαμο του παραδείσου και προγεύονται τη χαρά του σε κάποιο βαθμό. Ο απόστολος Παύλος λέει ότι οι άγιοι δεν απόλαυσαν ακόμα την ουράνια βασιλεία, για να μη λάβουν την τελείωση χωρίς εμάς (Εβρ. 11, 39-40).
Οι πονηρές ψυχές οδηγούνται στον προθάλαμο της κόλασης και προγεύονται κι αυτοί τη θλίψη της σε κάποιο βαθμό. Αυτή η περίοδος ζωής των ψυχών μετά το θάνατο του σώματος και πριν την τελική κρίση λέγεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας «μέση κατάσταση των ψυχών».
Οι μάρτυρες της Εκκλησίας του πρώτου αιώνα μ.Χ. κατά το όραμα του ευαγγελιστή Ιωάννη στην Αποκάλυψη, δε ζουν ολοκληρωμένα τη χαρά του παραδείσου και ζητούν να γίνει η κρίση και να τιμωρηθούν οι σφαγείς τους. Σ’ αυτούς ήλθε απάντηση να αναπαυθούν λίγο ακόμη περιμένοντας και τη θυσία αυτών που πρόκειται στο μέλλον να θυσιασθούν για το Θεό (Αποκ. 6,9-11). Μετά την κρίση ο Χριστός θα ανοίξει την είσοδο του παραδείσου για τους αγωνιστές χριστιανούς (Ματθ. 25,34).
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.136), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

Από τα Πάθη στην Ανάσταση του Κυρίου και στη δική μας Ανάσταση κι αιώνια ζωή δίπλα στο Θεό

Το Μέγα Σάββατο, έχουμε την ανάμνηση της ταφής του Κυρίου ή αλλιώς την«εις Άδου κάθοδον του Κυρίου». Ο τάφος του Ιησού ασφαλίστηκε για τρεις ημέρες διότι, καθώς έλεγαν, «έχουμε υποψία μήπως οι μαθητές Του, αφού κλέψουν την νύχτα το ενταφιασμένο Του σώμα κηρύξουν έπειτα στο λαό ως αληθινή την ανάσταση την οποία προείπε ο πλάνος εκείνος, όταν ακόμη ζούσε· και τότε θα είναι η τελευταία πλάνη χειρότερη της πρώτης».

Αυτά αφού είπαν στον Πόντιο Πιλάτο και αφού πήραν την άδεια του, έφυγαν και σφράγισαν τον τάφο τοποθετώντας εκεί για ασφάλεια του κουστωδία, δηλαδή στρατιωτική φρουρά.

Το Μέγα Σάββατο το πρωί, έχουμε την ευκαιρία και ευλογία να συμμετάσχουμε στον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, κατά τη διάρκεια της οποίας τελείται και η πρώτη Ανάσταση. Είναι ιδιαίτερη εκείνη η στιγμή, καθώς όταν ψάλλεται το «Ανάστα ο Θεός, κρίνων την γην…», όλοι οι Ναοί σείονται στην κυριολεξία από τα χτυπήματα των πιστών στα καθίσματα και τα στασίδια, να μοιάσει δηλαδή με σεισμό, για να τρομάξει ο Άδης που συμβολίζει τον θάνατο και να κυριαρχήσει η Αιώνια Ζωή και η Ανάσταση, όπως ακριβώς μας έδειξε ο Κύριός μας με τα Πάθη και την Ανάστασή Του, λύνοντάς μας από τα δεσμά του Άδου. Και με αυτόν τον τρόπο, ήδη μπαίνουμε πλέον στο κλίμα της Αναστάσεως και φεύγει ο πένθιμος χαρακτήρας της Μεγάλης Πέμπτης και της Μεγάλης Παρασκευής.

Και φτάνουμε στην Κυριακή του Πάσχα, τη λαμπροτέρα ημέρα της Αναστάσεως! Οι γυναίκες οι οποίες παραβρέθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής, στον ενταφιασμό του Κυρίου, δηλαδή η Μαρία η Μαγδαληνή και οι υπόλοιπες, όταν επέστρεψαν από το Γολγοθά στην πόλη, ετοίμασαν αρώματα και μύρα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού· και την επομένη μέρα απείχαν από κάθε δραστηριότητα λόγω της αργίας του Σαββάτου. Κατά το βαθύ όρθρο, όμως, της Κυριακής, η οποία ονομάζεται από τους Ευαγγελιστές «πρώτη Σαββάτου» και «μια Σαββάτων», δηλαδή πρώτη μέρα της εβδομάδος, μετά από τριάντα έξι σχεδόν ώρες από τη νέκρωση του ζωοδότη Λυτρωτή, έρχονται με νεκρώσιμα αρώματα στον τάφο. Και ενώ σκέπτονταν τη δυσκολία της αποκυλίσεως του λίθου από την είσοδο του τάφου γίνεται σεισμός φοβερός· και Άγγελος με αστραπηφόρα όψη και χιονόφωτη στολή, αφού αποκύλισε το λίθο και κάθισε πάνω σ’ αυτόν, έκανε τους φύλακες να τρομάξουν και τους έτρεψε σε φυγή. Οι γυναίκες, στο μεταξύ, αφού μπήκαν στον τάφο και δε βρήκαν το σώμα του

Η μετά θάνατον ζωή!...

Η μετά θάνατον ζωή!...

Απ’ τα μαθητικά μας χρόνια μαθαίναμε τι συμβαίνει μετά τον θάνατο του ανθρώπου και πώς η ψυχή του πηγαίνει στην Κόλαση ή στον Παράδεισο! Αλήθεια, τι μας εδίδασκαν οι διδάσκαλοί μας για την σωματική ανάσταση και αφθαρτοποίηση των νεκρών, που είναι ένας ερχομός του ανθρώπου απ’ τη γη;

«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν τον μέλλοντος αιώνος».

Από μαθητές ακόμη της Β΄ Λυκείου, υπήρχαν φωτισμένοι δάσκαλοι που μας εδίδασκαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τον θάνατο, την ανάσταση και την Δευτέρα Παρουσία, μέσα από πολλά ευαγγελικά ή πατερικά κείμενα. Εντύπωση, ωστόσο, μας προκαλούσε το μάθημα της Ορθόδοξης Πίστης και Λατρείας, που μας εδίδασκαν οι Καθηγητές μέσα από διάφορα βιβλία, όπως για παράδειγμα αυτό του γνωστού Μοναχού Νικοδήμου (κατά κόσμον Βασιλείου Γ. Μπιλάλη), θεολόγου και Φιλόγου, του οποίου τις σημειώσεις κρατάμε ακόμη «ως κόρην οφθαλμού» στα διάφορα συρτάρια των βιβλιοθηκών μας.
Δράττομαι, λοιπόν, αυτής της ευκαιρίας να καταχωρίσω εδώ τις σημειώσεις που υπήρχαν για το θέμα της μετά θάνατον ζωής, που μπορεί να τις βρει κανείς «αλώβητες» μέσα στο ομώνυμο βιβλίο του γνωστού Μοναχού («Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία»), όπου, μεταξύ άλλων, γράφει και τα εξής:

1. Ο σωματικός θάνατος και η αθανασία της ψυχής.
Η πανανθρώπινη πίστη στη μεταθανάτια ζωή, και μάλιστα μακαριότερη και τελειότερη απ' την παρούσα, είναι τρανότατο δείγμα πως η ζωή είναι η μόνη φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Και ο μεγαλύτερος άπιστος είναι δυσκολότατο να παραδεχθεί αληθινά πως όλα τερματίζουν με τη βαριά και ψυχρή πλάκα του τάφου! Ακριβώς, πολλοί άπιστοι και αδιάφοροι πριν, ατενίζοντας το φρικτό θέαμα του θανάτου και μη θέλοντας να πιστεύσουν στην εξαφάνιση του ανθρώπου, ζήτησαν να ερευνήσουν καλύτερα το μέγα θέμα και βρήκαν την αληθινή και μόνη εξήγησή του στην πίστη του Χριστιανισμού. Γι' αυτό και όσο και αν φαίνεται ίσως για μερικούς αποκρουστικό στην αρχή, είναι πολύ καλό και παρήγορο να μελετήσουν την ωραιότατη νεκρική ποίηση της Εκκλησίας μας, τη Νεκρώσιμη Ακολουθία, για να δουν πώς φιλοσοφεί ο Χριστιανισμός και ποια είναι η πραγματική φιλοσοφία του θανάτου!
Δεν είναι λοιπόν απαισιόδοξος ο Χριστιανισμός, όταν λέγει ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» στη γη αυτή, αλλ' αντίθετα αισιοδοξότατος, γιατί βλέπει και ζητεί την ουσία, την πραγματική και αιώνια ζωή ψυχής και σώματος.
Η παρούσα ζωή έχει νόημα μόνο σαν προπαρασκευή για την αιώνια και μακάρια ζωή, την «ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Είναι στάδιο πνευματικού αγώνα και περίοδος, η μοναδική μάλιστα, μετάνοιας. Το ότι η μέλλουσα ζωή είναι αόρατη, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει και επομένως δεν πρέπει να μας απασχολεί. Και το μέλλον της ζωής αυτής είναι άγνωστο, αλλά και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που τόσο μας απασχολεί όσο αυτό. Η παρούσα ζωή λοιπόν δεν είναι ούτε μπορεί να είναι μόνιμη κατοικία μας, αλλά γέφυρα και πύλη προς την αιωνιότητα.

2. Η ζωή και η κατάσταση της ψυχής μετά το θάνατο.

α'. Μερική κρίση.
Είναι πανανθρώπινη, αλλά κυρίως χριστιανική πίστη πως μετά το σωματικό θάνατο η ψυχή ζει και υπάρχει αθάνατη.

Ανάσταση του Χριστού και αιώνια ζωή Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Το σπουδαιότερο γεγονός στην ιστορία είναι η ανάσταση του Χριστού. Ο αρνητής Ρενάν δήλωσε ότι ο Χριστιανισμός στηρίζεται σε έναν άδειο τάφο. Ο απ. Παύλος επισημαίνει ότι η ανάσταση του Χριστού προετοιμάζει και την δική μας ανάσταση κατά την Δεύτερη Παρουσία Του. Ο Θεάνθρωπος αναστήθηκε και ένωσε έτσι ουρανό και γη, συμφιλίωσε Θεό και άνθρωπο, γκρέμισε το φράγμα μεταξύ Θεού και ανθρώπων και άνοιξε τον Παράδεισο για όλους. Είναι ο μεγάλος ειρηνοποιός με το αίμα του σταυρού Του. Υπάκουσε ως νέος Αδάμ στον Θεό Πατέρα και μάλιστα μέχρι θανάτου. Είναι γι’ αυτό ο μοναδικά αυθεντικός άνθρωπος στην ιστορία. Και «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δώσεις την ζωή σου γι’ όσους αγαπάς», δίδαξε ο Χριστός και το έκανε πράξη με τη θυσία Του. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είχε προαναγγείλει όσο ζούσε επί της γης την δική Του ανάσταση: Θυμίζουμε τα λόγια του: «Γκρεμίστε αυτόν τον ναό και σε τρεις ημέρες θα τον οικοδομήσω και πάλι» (Ιω. 2,19). Τότε νόμιζαν πως εννοεί τον ναό των Ιεροσολύμων, αλλά μετά την ανάστασή του φάνηκε καθαρά ότι μιλούσε για το ένδοξο σώμα Του. Και θυμίζει η θυσία του Χριστού τη γνωστή διήγηση (εγκώμιο) περί της πελεκάνου – μάνας, η οποία διαθέτοντας αίμα που παρέχει ανοσία στο δηλητήριο του φιδιού, δεν φείδεται και αυτής της ζωής της, σκίζοντας με το ράμφος της το στήθος της, προκειμένου το αίμα που ξεπετάγεται να επουλώσει τις πληγές και να σώσει τα τραυματισθέντα από το επικίνδυνο ερπετό νεογνά της.
Στο πρόσωπο του Χριστού πραγματοποιήθηκαν οι πάμπολλες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης και του εθνικού κόσμου για τον ερχόμενο Μεσσία. Οι προφητείες μάλιστα αυτές καταγράφτηκαν σε διάστημα 1.200 περίπου ετών, από διαφορετικούς ανθρώπους και σε διαφορετικά γεωγραφικά περιβάλλοντα: «Να, ο βασιλιάς σου έρχεται σε σένα, πράος και ταπεινός, επιβαίνων σε ένα γαϊδουράκι» (Ζαχ. 9,9) – «όρισαν την αμοιβή μου στα τριάντα αργύρια» (Ζαχ.11,12) – «τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου» (Ψ. 22,16) – «κόκκαλό Του δεν θα σπάσει» (Ψ. 34,20) – «στη δίψα μου με πότισαν με ξύδι» (Ψ. 69,21) – «Αυτός τραυματίστηκε για τις δικές μας ανομίες…… με τις δικές Του πληγές εμείς γιατρευτήκαμε», επισημαίνει ο Ησαΐας (53,4-5) – «μοιράστηκαν τα ρούχα μου μεταξύ τους και για το εξωτερικό μου ιμάτιο έριξαν κλήρο» (Ψ. 22,18) – «Ο τάφος Του ορίστηκε με τους κακούργους. Όμως, στο θάνατο Του στάθηκε με τον πλούσιο» (Ησαΐας 53,9) – «δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα επιτρέψεις στον άγιόν σου να γνωρίσει σωματική αποσύνθεση (διαφθορά)» (Ψλμ. 15,10) – Ο Δανιήλ, εκτός άλλων προφητειών, αναφέρθηκε σε διάστημα «Εβδομήντα εβδομάδων», μέχρι να εμφανιστεί και χριστεί ο Άγιος των αγίων, ο «Ηγήτωρ Χριστός», ο οποίος μάλιστα, όπως γράφει, θα θανατωθεί, «θα εκκοπεί, και όχι για τον εαυτό του» (9, 25-27) – Η τραγωδία «Προμηθέας Δεσμώτης» ακόμη, του Αισχύλου, ομιλεί για ένα Θεό που μόνο αυτός κατεβαίνοντας στον άδη θα λύτρωνε τον Προμηθέα και θα έπαιρνε πάνω Του τα πάθη του.
Στο τριήμερο του θανάτου του Κυρίου (Παρασκευή 15:00 – 18:00: τμήμα ημέρας, Παρασκευή 18:00 – Σάββατο 18:00: πλήρες 24ωρο και Σάββατο 18:00 – Κυριακή πρωινές ώρες) και πριν γίνει η ζωηφόρος ανάστασή Του, ο Θεάνθρωπος (η ανθρώπινη ψυχή Του ενωμένη με τη θεότητά Του) μετέβη στον άδη και λύτρωσε τα εν τη φυλακή πνεύματα (όσους είχαν τις προϋποθέσεις να αποδεχθούν το κάλεσμά Του). Γι’ αυτό η Εκκλησία σταματά το πένθος την Μ. Παρασκευή το πρωί, όταν τελείται η ακολουθία της Αποκαθήλωσης. Διότι ο Λυτρωτής έχει ήδη θριαμβεύσει επί του θανάτου.

Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός που πιστεύει σε Μένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει

Γεννήθηκα, έζησα, πέθανα. Αυτό ήταν όλο; Ο Ιησούς Χριστός μας διαβεβαιώνει, ότι υπάρχει αιώνια ζωή. Μία ζωή κοντά στον Πατέρα Θεό, τον Υιό Του τον Ιησού Χριστό, τους αγίους και τους αγγέλους, σε ένα ένδοξο και απερίγραπτο περιβάλλον, όπου δε θα υπάρχει, πόνος, δάκρυα, θλίψη, δυστυχία, αδικία, αρρώστιες, πόλεμοι, αλλά θα βασιλεύει η παρουσία του Θεού, η ειρήνη, η χαρά, η αγάπη και όλα όσα ποθεί η ψυχή του ανθρώπου εδώ στη γη και δεν μπορεί να τα απολάυσει.
Μέσα στο ευαγγέλιο, ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, μας φανερώνει, ότι ο Ίδιος είναι η ανάσταση και η αιώνια ζωή. Αν Τον δεχτούμε με όλη μας την καρδιά και Τον ακολουθήσουμε, τότε έχουμε εξασφαλίσει την αιώνια ζωή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ζητήσουμε από το Χριστό να έρθει στη ζωή μας, μετανοημένοι για τη μέχρι τώρα αμαρτωλή μας ζωή,ζητώντας από Αυτόν να μας κάνει νέα κτίσματα (Β’ Κορ. 5:17), να αποσπάσει τη λίθινη καρδιά μας (Ιεζεκιήλ 36:26), που είναι γεμάτη εγωισμό, κακία, πλεονεξία, φθόνο κ.λπ. και να μας χαρίσει μια νέα καρδιά σάρκινη, απαλή, τρυφερή και σπλαχνική και καθαρή. Το παρακάτω »γράμμα» που αποτελείται από εδάφια της Καινής Διαθήκης, είναι μία πρόσκληση του Ιησού Χριστού σε σένα, μια πρόσκληση αιωνιας ζωής. Ο Χριστός είπε : »Ελάτε σε Μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και Εγώ θα σας αναπαύσω.
Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από Μένα επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός Μου είναι καλός, και το φορτίο Μου ελαφρύ» ( Ματθ. 11:28-30 ). Είπε επίσης ότι »Κάθε τι που μου δίνει ο Πατέρας, θάρθει σε Μένα και εκείνον που έρχεται σε Μένα, δεν θα τον βγάλω έξω» ( Ιωάννης 6:37 ). Δέξου λοιπόν την πρόσκληση του Χριστού και δώσε την καρδιά σου σε Αυτόν, που σε αγάπησε τόσο πολύ, ώστε έγινε θυσία για σένα τον αμαρτωλό και πέθανε για τις αμαρτιές σου, αλλά και αναστήθηκε για τη δικαιώσή σου.
Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός που πιστεύει σε Μένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει ( Ιωάνν. 11:25 ) γιατί όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει ζωή αιώνια, όποιος όμως απειθεί, δε θα δει ζωή, αλλά η οργή του Θεού μένει επάνω του ( Ιωάνν. 3:36 ). Γι’ αυτό, όποιος διψάει ας έρθει σε Μένα κι όποιος θέλει, ας λαμβάνει το ύδωρ της ζωής δωρεάν ( Αποκ. 22:17 ), επειδή όποιος πιει από το ύδωρ που Εγώ θα του δώσω, δε θα διψάσει στον αιώνα, αλλά το ύδωρ που θα δώσω σ’ αυτόν, θα γίνει μέσα του πηγή ύδατος, που θα αναβλύζει σε ζωή αιώνια ( Ιωάνν. 4:13-14 ).
Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής ( Ιωάνν. 6:48 ), που κατέβηκε από τον ουρανό και αν κάποιος φάει απ’ αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα ( Ιωάνν. 6:51 ),
και όποιος τρώγει τη σάρκα Μου και πίνει το αίμα Μου, έχει ζωή αιώνια κι Εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα ( Ιωάνν. 6:54 ).

Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς († 1979)

Εάν υπάρχει μια αλήθεια στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Και ακόμη, εάν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Μόνο στην ανάσταση του Χριστού εξηγούνται όλα τα θαύματά Του, όλες οι αλήθειές Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.

Μέχρι την ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει εκ του θανάτου εις την ζωήν, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και έτσι εξασφάλισε στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση εκ του θανάτου στην ανάσταση.

Με την αμαρτία ο άνθρωπος έγινε θνητός και πεπερασμένος· με την ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Και για αυτό χωρίς την ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός. Μεταξύ των θαυμάτων η ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι εκείνο το οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίο ανυψώνει τον Κύριο υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σε όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.

Ανάσταση και αιώνια ζωή είναι ο ίδιος ο Χριστός! Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

[Προηγούμενη δημοσίευση: http://bitly.com/1pUGIgf]

Η καινούργια εντολή του Χριστού δεν είναι απλώς εντολή για αγάπη με την γενικότερη έννοιά της. Άλλωστε αυτή είναι έμφυτη ως «σπερματικός λόγος» μέσα στον άνθρωπο και όλοι λίγο-πολύ αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Το καινούργιο εδώ βρίσκεται στο «καθώς ηγάπησα υμάς». «Ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι»[4]. Ο Χριστός θυσιάστηκε για τους άλλους. Και το «καθώς ηγάπησα υμάς» σημαίνει να θυσιάζεται ο πιστός για τους άλλους. Η αγάπη που αγκαλιάζει και τους εχθρούς είναι αδιανόητη και ουτοπική χωρίς την ανάσταση. Και η ανάσταση είναι ο θρίαμβος της αγάπης.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η ανάσταση και η αγάπη, τα βασικά αυτά θεμέλια της δογματικής και της ηθικής διδασκαλίας του Χριστιανισμού αντίστοιχα, δεν αποτελούν θεωρητικές η ιδεολογικές διατυπώσεις, αλλά εμπειρικές αλήθειες, που έζησε η αποστολική κοινότητα και παρέδωσε στην Εκκλησία με ιστορική εγγύηση την αδιάκοπη αποστολική διαδοχή. Οι χριστιανικές αλήθειες δεν υπαγορεύονται από τον ουρανό, αλλά φανερώνονται εμπειρικά μέσα στην ιστορία με την ενεργό παρουσία του Λόγου του Θεού και την συνεργασία των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι και οικείωσή τους από τους ανθρώπους μέσα στην ροή της ιστορίας δεν πρέπει να έχει θεωρητικό η ιδεολογικό αλλά βιωματικό και εμπειρικό χαρακτήρα.

Στον συχνότατα επαναλαμβανόμενο κατά την αναστάσιμη περίοδο της Εκκλησίας ύμνο, «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», περιέχεται μιά βασική αλήθεια, που έχει ιδιαίτερη σπουδαιότητα. Ο ύμνος δεν λέει «Χριστός ανέστη εκ νεκρών τον θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», αλλά «θανάτω θάνατον πατήσας». Ο Χριστός δεν νίκησε τον θάνατο με την θεϊκή παντοδυναμία του η με κάποια θαυματουργική ενέργειά του, αλλά με τον θάνατο που υπέμεινε από αγάπη προς τον άνθρωπο. Ο δίκαιος θάνατος του ανθρώπου αφανίστηκε με τον άδικο θάνατο του Θεανθρώπου.

Στην αρχή της Αναφοράς της θείας Λειτουργίας του Ιερού Χρυσοστόμου λέγεται για τον Χριστό: «Ος ελθών και πάσαν την υπέρ ημών οικονομίαν πληρώσας…». Ποιά είναι αυτή η «υπέρ ημών οικονομία» που πραγματοποίησε ο Χριστός στον κόσμο; Είναι ασφαλώς η τέλεια υπακοή στο θέλημα του Θεού Πατέρα, που έφτασε ως το πάθος και τον σταυρικό θάνατο, για να ολοκληρωθεί με την ανάσταση. Αυτό που έκανε και εξακολουθεί να κάνει ο άνθρωπος, η παρακοή δηλαδή του θελήματος του Θεού, η οποία έχει ως συνέπεια την δίκαιη υποταγή του στον νόμο του θανάτου, το επανόρθωσε ο Χριστός με την τέλεια υπακοή και τον άδικο θάνατό Του.

Η ανάσταση του Χριστού δεν έχει καμία σημασία στην ζωή του Χριστού, που ως Θεός είναι αθάνατος. Έχει όμως κεφαλαιώδη σπουδαιότητα για τον άνθρωπο. Ο, τι έκανε και ο, τι έπαθε ο Χριστός το έκανε και το έπαθε για τον άνθρωπο, εκπληρώνοντας την «υπέρ ημών οικονομίαν» και υποδεικνύοντας συγχρόνως τον δρόμο που οφείλει να βαδίσει ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν ενανθρώπησε και θυσιάστηκε για τον άνθρωπο, προκειμένου να παραμείνει αυτός ήσυχος και να δεχθεί παθητικά την σωτηρία, αλλά για να ακολουθήσει και αυτός την ίδια πορεία μιμούμενος το παράδειγμα και τηρώντας τις εντολές του.