"ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ - ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ "ΓΕΝΙΚΗ" ΑΝΑΣΤΑΣΗ "

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΩΝ ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΝΙΩΘΟΥΝ ΑΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΧΑΡΑ ... 
ΠΩΣ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΣΤΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ Η ΝΑ ΔΙΑΣΤΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ !!!

Ό οσ. Έφραίμ ό Σύρος εύχεται: «Νά αξιωθούμε να μπούμε σ’ εκείνη τη χαρά τήν άνείπωπη, τήν άπερίγραπτη, τήν άνέκφραστη, σ’ αύτά τα όποια επιθυμούν να κατανοήσουν οί Άγγελοι (Α' Πέτρ I, I 2)· όπου είναι οι χορείες και οι τάξεις των δικαίων. Εκεί ή άγκαλιά του Αβραάμ υποδέχεται εκείνους πού ύπομένουν τις θλίψεις, όπως και το Λάζαρο (Λκ I 6, 22). Εκεί άνοίγονται οί θησαυροί των αιωνίων άγαθών· όπου είναι ή άνω Ιερουσαλήμ, ή μητέρα των πρωτοτόκων (πρβλ Έβρ 12, 22-23), σαν νύφη στολισμένη (Άπκ 21,2) και υποδεχόμενη εκείνους πού εργάζονται τις εντολές τού Κυρίου. Εκεί στη μακάρια χώρα των πράων (πρβλ Μθ 5, 5) όπου όλα είναι ήρεμα και άτάραχα, όπου όλα είναι φωτεινά και θεάρεστα, όπου κανείς δεν αδικεί ή διοικείται τυραννικά, όπου δεν υπάρχει αμαρτία και μολυσμός. Εκεί όπου υπάρχει το απρόσιτο φως και ή ανείπωτη χαρά· εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος, ούτε δάκρυα- όπου δεν υπάρχει φροντίδα, ούτε μέριμνα, ούτε θρήνος. Όπου δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα. Όπου δεν υπάρχει Διάβολος, ούτε θάνατος, ούτε νηστεία, ούτε λύπη, ούτε φιλονικία, ούτε ζήλεια, αλλά όλα εξ ολοκλήρου είναι χαρά, ειρήνη, ευφροσύνη Όπου υπάρχει το δροσερό νερό, ό χλοερός τόπος (Ψαλ 22, 2), και ή πηγή πού μοιράζεται στα τέσσερα σημεία (Γεν 2, I 0), και ή κληματαριά πού τήν φροντίζει ό Θεός όλου του κόσμου (πρβλ Ίω 15, I), σ’ εκείνη τη μακάρια γη, πού παράγει τούς καλούς καρπούς, πού στολίζει με φύλλα το δένδρο τής ζωής (Άπκ 22, 2), πού ποτίζεται πλούσια από τις πηγές των πνευματικών χαρισμάτων, στη γη όπου ή άληθινή κληματαριά άπλώνει τα βλαστάρια της, και πού άκούμε ότι άμπελουργός της είναι το Πνεύμα (πρβλ Ίω 15, I )»(Ε4, 299).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΩΜΑ

Διδάσκει ο όσ. Βαρσανούφιος: «Σχετικά με αυτό το όποιο λέει ή Γραφή ότι "ή σάρκα και το αίμα δεν μπορούν να πάρουν μέρος στή Βασιλεία του Θεού, ούτε το φθαρτό μπορεί να κληρονομήσει την άφθαρσία"(Α' Κορ. I 5, 50), ως σάρκα και αίμα εννοεί τήν εμπάθεια και την πονηριά και τα θελήματα του ”παλαιού ανθρώπου". Θέλεις, λοιπόν, να δεις ότι, ένώ είναι άνθρωποι με σώμα, μπορούν να γίνουν πνευματικοί; ’Άκουσε τον Κύριο πού λέει στο Νικόδημο "Πρέπει εσείς όλοι να γεννηθείτε από τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, ή οποία κατεβαίνει από τον ουρανό"(Ίω 3, 3). Και στη συνέχεια του είπε: "Με νερό και Πνεύμα"· και "όσοι γεννιούνται από το Πνεύμα είναι πνευματικοί"(Ίω 3, 5-6). Και σε άλλο σημείο άναφέρει: "Από το Θεό γεννήθηκαν αύτοί και όχι από γυναίκας αίμα, ούτε από έπιθυμία άνθρώπινη ή έπιθυμία και θέλημα άνδρός"(Ίω 1, 13). Και “ό Θεός είναι Πνεύμα". Άν, λοιπόν, έγιναν πνευματικοί ενώ ήταν άκόμη έδώ, αφού γεννήθηκαν από το Θεό, πώς αδυνατεί εκεί ο Θεός να τούς κάνει πνευματικούς; ».
• Ό Έπίσκ. Διοκλείας Κάλλιστος γράφει: «Μας το λέει ό άγιος Έφραίμ ό Σύρος: "Σκέψου τον άνθρωπο μέσα στον όποιο κατοικούσε ή λεγεώνα από κάθε είδους δαίμονες (Μρ 5, 9)· βρίσκονταν εκεί, αν και δεν ήταν αναγνωρίσιμοι, επειδή ό στρατός τους ήταν από ύλικό λεπτότερο και αίθεριότερο άπ’ ό,τι ή ίδια ή ψυχή. Όλόκληρος αύτός ό στρατός κατοικούσε σ’ ένα σώμα.
Εκατό φορές λεπτότερα και αίθεριότερα θα είναι τά σώματα τών δικαίων όταν έγερθούν κατά την άνάσταση: θα μοιάζουν με μιά σκέψι πού είναι ικανή, αν θέλει, να άπλωθεί και να διασταλεί, ή άπεναντίας, αν έπιθυμεί, να συσταλεί και να μαζευτεί: αν συσταλεί, βρίσκεται κάπου· άν διασταλεί βρίσκεται παντού
Αυτή ίσως να είναι ή καλύτερη περιγραφή τής δόξας τής άναστάσεως την οποία μπορούμε να βρούμε. Άς άφήσουμε τα υπόλοιπα στη σιωπή. "Ουπω έφανερώθη τί έσόμεθα" (Α' Ίω 3, 2)». 49, 32)
•      Γράφει ό oσ. Νίκων Μπελιάεφ: «Κάποια μέρα ό π. Βαρσανούφιος μου διηγήθηκε το εξής:
Θα σου μιλήσω για έναν Άγγλο. Δεν ξέρω αν οι σύγχρονοι Άγγλοι άσχολούνται με τέτοια θέματα. Αύτός, όμως, ό συγκεκριμένος τύπος, καθόταν συνεχώς και χάζευε έξω άπ' το παράθυρο του σπιτιού. Και ήλθε σέ έκσταση και σαν βγήκε άπ' την έκσταση του, ψιθύρισε μονολογώντας: Τώρα το κατάλαβα
—Και τί κατάλαβες;, τον ρώτησε ή γυναίκα του.
—Κατάλαβα, πώς θα είναι τα σώματά μας μετά τη γενική ανάσταση.
—Και πώς το κατάλαβες αυτό;
—Να. Κοιτούσα το παράθυρο και σκεπτόμουν, πώς το τζάμι είναι διαφανές. Και μετά, oτι τα υλικά άπ' τα όποια αποτελείται: χώμα, άνθρακας... δεν είναι καθόλου διαφανή. “Έτσι λοιπόν, και το σώμα του ανθρώπου μετά το θάνατο, ενώ Θα έχει γίνει χώμα και στάχτη, με προσταγή του Θεού Θ' άναστηθεί σέ μια διαφορετική, άφθαρτη μορφή. Πιο φωτεινό. Πιο καθαρό. Πιο ελαφρό»(ΡΖ, 38).
•      Διαβάζουμε: «Έστι σώμα πνευματικόν»(Α' Κορ 1 5, 44) «Για να καταλάβουμε κάπως, τι θα πει σώμα κυριαρχημένο από τις πνευματικές δυνάμεις, άς θυμηθούμε το Μωυσή. Έπί σαράντα μέρες συνομιλούσε με το Θεό πάνω στο Σινά. Αυτές τις ημέρες κατά κάποιο τρόπο το σώμα του ήταν "πνευματικό". Δεν αισθανόταν την ανάγκη του φαγητού, του ποτού, του ύπνου. Αλλά και επί άλλες σαράντα μέρες άργότερα πάλι ό Μωυσής εισήρθε στο θείο γνόφο. Ήν εκεί Μωυσής τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας· άρτον ουκ έφαγε και ύδωρ ουκ έπιε· και έγραψεν επί! των πλακών... τούς δέκα λόγους"(Έξ 34, 28). Μάλιστα, αύτή τή δεύτερη φορά ή ενέργεια τής παρουσίας του Θεού κτυπούσε εντονότερα το Μωυσή, όπως άλλωστε, ό ίδιος το είχε ζητήσει (βλ. Έξ 33, I 3), και το σώμα του είχε γίνει πιο "πνευματικό" από ότι την πρώτη φορά. Γι’ αυτό κατεβαίνοντας από το Σινά και πλησιάζοντας πρός το λαό, από το πρόσωπό του εκτοξεύονταν φοβερές λάμψεις σαν τις αστραπές (34, 29-30).
Βέβαια, αυτό πού παρατηρήθηκε στο Μωυσή δεν είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό πού θα συμβεί στή μέλλουσα ζωή, πλην, όμως, μας βοηθά κάπως να καταλάβουμε την ποιότητα του εσχατολογικού μας σώματος. Μας βοηθά να νοιώσουμε, τι θα πει σώμα πού κυριαρχείται και διευθύνεται και ζωοποιείται από τις πνευματικές δυνάμεις»

ΠΗΓΗ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

+++

"Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ"

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΑΝΑΜΜΕΝΟ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ

ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΙΚΩΝ...

ΑΓΑΛΛΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΟΤΑΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΙ !!!

ΓΡΑΦΕΙ Ο Π.ΘΩΜΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκα στο Άγιον Όρος παρακολουθώντας μια αξέχαστη Θεία Λειτουργία σε ένα ταπεινό κελλάκι, με λειτουργό, ευλαβή Ιερομόναχο, αγιασμένη ψυχή που πλέον αυλίζεται εις τόπους,ένθα των δικαίων τα πνεύματα αναπαύονται…

 Νέος παπάς ο γράφων, άγευστος ακόμα της μεταμορφωτικής εμπειρίας του πολιού και σεβασμίου λειτουργού, που κρυμμένος σχεδόν μέσα στο μισοσκόταδο, στέκονταν ευθυτενής παρά το βάρος του χρόνου που αγόγγυστα στους ώμους του κουβαλούσε και τον έβλεπα να μνημονεύει ψυχές, με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του που έτρεμαν προφέροντας σχεδόν μυστικά τα ονόματα των ανθρώπων…
Το μοναδικό κερί που είχε κοντά του, του προσέφερε μια οριακή ματιά σε αυτό που μπορούσε ο καθένας μας να δει όσο το φως του κεριού που τρεμόπαιζε, πολεμούσε να αποδιώξει το μεταμεσονύκτιο σκοτάδι.
Εκείνος, κυπαρίσσι που ο αγέρας της ζωής δεν κατάφερε να ρίξει στην γη, έστεκε κοιτώντας το δισκάριο και μνημόνευε για ώρες, διακόπτοντας μόνο όπου η ακολουθία επέβαλλε την διακοπή για τις εκφωνήσεις. Τον κοίταζα με προσοχή, να διαβάζει ατέλειωτα ονόματα και κάπου, κάπου έβλεπα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του. Πλησίασα αθόρυβα κοντά του, από την μια να καταστώ κοινωνός αυτής της δωρεάς του Θεού, μνημονεύοντας ονόματα δικά μου και από την άλλη να παρακολουθήσω αυτό που εκείνος, την στιγμή αυτή ζούσε. Με κοίταξε σε κάποια στιγμή και μου είπε: -Παπά -Θωμά, καλύτερα να θυμάσαι πιο πολύ τους κεκοιμημένους παρά τους ζωντανούς….
Δεν πολυκατάλαβα το νόημα του λόγου του, συνέχισα να μνημονεύω, χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ τι ζούσε εκείνος! Σε κάποια στιγμή, η μνημόνευση ολοκληρώθηκε, έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Πήγα, δειλά- δειλά κοντά του, με την αναζήτηση του αρχαρίου που αποζητά να μάθει και τον ρώτησα:
-Γιατί γέροντα περισσότερο τους κεκοιμημένους;
Την ώρα εκείνη δεν μου απάντησε. Και αυτό, ήταν μια επιβεβαίωση της δικής μου απειρίας, να τον ρωτήσω, πράγματα που βλέποντας τα, δεν μπορείς να τα καταλάβεις. Ωστόσο, τελειώνοντας η Θεία Λειτουργία, ο σεβάσμιος Γέροντας, με πλησίασε και μου είπε: «Όταν πρωτόρθα, στ” Αγιονόρος , πριν από πολλά χρόνια, μικρότερος από σένα στην ηλικία, είχα την ευλογία να έρθω κοντά στον μακαριστό Πνευματικό Παπά- Τύχωνα. Έτυχε, κάποια στιγμή, ένας από τους πατέρες ενός διπλανού κελλίου να κοιμηθεί αιφνιδίως. Ο παπά- Τύχωνας, θέλησε να τον σαρανταλειτουργήσει. Κάθε μέρα, τελούσε την Θεία Λειτουργία μνημονεύοντας ονόματα, χιλιάδες ονόματα, ιδιαίτερα όσων δεν είχαν πλέον κανέναν να τους θυμάται, αλλά πρώτα του αδελφού που πέρασε την πύλη του Ουρανού.
Τελειώνοντας το σαρανταλείτουργο, στην τελευταία λειτουργία, το είδα αυτό που σου λέω, λίγο πριν βάλει το «δι ευχών» στάθηκε κοιτώντας την προσκομιδή. Η περιέργεια με οδήγησε να κοιτάξω και γω με τρόπο, να δω τι κοιτούσε. Και είδα ξεκάθαρα τον κοιμηθέντα να στέκει γονατιστός μπροστά στον Παπά- Τύχωνα, να βάζει μετάνοια, σαν να του λέει ευχαριστώ και ξάφνου να χάνεται από μπροστά του… Το είδα παιδί μου, και αυτό δεν έφυγε ποτέ από την μνήμη μου. Κάθε φορά που στέκω μπρος στην προσκομιδή, θυμάμαι τον Γέροντα και την ψυχή που ήρθε να τον ευχαριστήσει…» Πέρασαν χρόνια από τότε. Και στην σειρά των παλαιών που ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στο Άγιο Βήμα, μπήκαμε οι νεότεροι…
Και όταν στέκω μπρος στην προσκομιδή, θυμάμαι τον ευλαβή λειτουργό του Θεού, θυμάμαι την απέριττη Θεία Λειτουργία, στο Αγιορείτικο Κελί και ευχαριστώ τον Θεό γιατί μέσα στις πολλές δωρεές, έδωσε και τούτη τη Χάρη. Να στέκεις μεταξύ ουρανού και γης και να ενώνεις δυο κόσμους, των φθαρτών και των αιωνίων….  

πηγή: agioritikovima.gr

Η υπέρβαση του φόβου του θανάτου γίνεται ζώντας εν Χριστώ Αλέξανδρος Νικηφόρου, Θεολόγος

Επίσης, ένας άλλος προβληματισμός είναι το πώς μπορούμε να νικήσουμε το θάνατο. Μετά την πτώση ήταν δύσκολο στον άνθρωπο να λυτρωθεί από το θάνατο, έστω και αν πολλοί δίκαιοι της Παλαιάς διαθήκης έζησαν θεοπρεπώς. Ο θάνατος κυρίευε το ανθρώπινο γένος. Με την ενανθρώπιση του Χριστού, το σταυρό, την ανάστασή Του και την κάθοδό του στον άδη, νικήθηκε ο θάνατος.

Ο Χριστός ανοίγει την οδό της νίκης εναντίον του θανάτου. Την πορεία αυτή μπορεί να ακολουθήσει ο Χριστιανός. Σταυρώνει τα πάθη του για να αναστηθεί με τον Χριστό. Πεθαίνει για τη ζωή της αμαρτίας, για να γευθεί από την παρούσα ζωή τα αγαθά της ανάστασης.

Ο εμπαθής βίος και η αμαρτωλή ζωή συνιστούν παρέκκλιση από την κατά φύσιν πορεία του ανθρώπου, σημαίνουν έκπτωση στο παρά φύσιν. Γεννιούνται έτσι τα πάθη και τρέφεται ο θάνατος. Η εν Αγίω Πνεύματι ζωή που δωρίζεται στον Χριστιανό με τη μετοχή στην αγιαστική χάρη των μυστηρίων, την άσκηση, την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των αρετών τον ελευθερώνει από τη φθορά και το θάνατο και τον οδηγεί στο υπέρ φύσιν.

Με το άγιο βάπτισμα συναποθνήσκει ο «παλαιός άνθρωπος». Γεννιέται ο νέος και ανακαινίζεται κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν. Ο βαπτισμένος χρίεται με λάδι. Προετοιμάζεται για τους ιερούς αγώνες. Ακολουθεί τον Χριστό στο μαρτύριο. Πεθαίνει μυστικά για τη ζωή της αμαρτίας. Καλείται να ζήσει τη ζωή της αρετής. Να αναστηθεί από την αμαρτία και να καταργήσει την κυριαρχία του θανάτου. Το βάπτισμα είναι σύμβολο του θανάτου του Χριστού. Είναι ταυτόχρονα πνευματική γέννηση και χάρισμα, δώρο του Θεού. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο νηπιοβαπτισμό, διότι δεν προϋποτίθεται η βούληση του νεοβαπτιζόμενου. Αλλά και το βάπτισμα των ενηλίκων, που γίνεται με τη συγκατάθεση της βούλησης, δεν παύει να έχει το χαρακτήρα της νέας γέννησης και του χαρίσματος. Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, ότι ο Θεός με την άπειρη αγαθότητα και την άρρητη φιλανθρωπία του παρέχει και μετά την πτώση «περιουσία των διακαιωμάτων» στον άνθρωπο. Και συνεχίζει: «Απώλεσας μεν γαρ παράδεισον, έδωκε δε σοι τον ουρανόν. Οράς πως μείζων η εμπορία της ζημίας, πως πλείων ο πλούτος; εδωκέ σοι τόν ουρανόν, ινα καί τήν οικείαν φιλανθρωπίαν επιδείξηται, και τόν διάβολον δάκη, δεικνύς οτι καν μυρία τω των ανθρώπων επιβουλεύση γένει, ουδέν έσται πλέον αυτώ, του Θεού προς μείζονα αεί την τιμήν ανάγοντος».

Ο χριστιανός που βαπτίζεται στο όνομα του Τριαδικού Θεού, ενδύεται τον Χριστό. Ο διάβολος δεν έχει εξουσία πάνω του. Ο διάβολος μπορεί να υπενθυμίζει συνεχώς την παρουσία του κακού, δεν μπορεί όμως να παρασύρει σ’ αυτό με τη βία τον άνθρωπο. Αδυνατεί να διαστρέψει την ανθρώπινη προαίρεση. Αλλά και ο Θεός δεν αναιρεί με το βάπτισμα την ανθρώπινη ελευθερία. Ο άνθρωπος διαθέτει το αυτεξούσιο και έχει την ικανότητα να επιλέγει την οδό της ζωής ή του θανάτου. Η μετοχή στα μυστήρια θεραπεύει τη βούληση και καθιστά τον χριστιανό μέτοχο της Χάριτος του Θεού. Έτσι με το μυστήριο της μετάνοιας και εξομολογήσεως, το οποίο στη νηπτική παράδοση χαρακτηρίζεται και ως δεύτερο βάπτισμα ή βάπτισμα δακρύων, θεραπεύεται η βούληση και ενεργοπιείται η Χάρη που δέχθηκε ο πιστός κατά το πρώτο βάπτισμα. Ενώ με τη θεία Ευχαριστία γίνονται «έν σώμα οι πολλοί», αγιάζονται, καθαίρονται και προγεύονται τη δόξα του Θεού.

Εκείνος που δεν φοβάται τον θάνατο βρίσκεται έξω από την τυραννίδα του διαβόλου. Υπερβαίνει κάθε φυσική ή άλλη αναγκαιότητα. Πεθαίνει χριστιανικά. Μέτρο και κριτήριο του κατά πόσο ζει κανείς χριστιανικά, είναι η αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου.

Ο θάνατος, αν και είναι καθολικό φαινόμενο και αφορά αμαρτωλούς και δικαίους, αντιμετωπίζεται εντελώς διαφορετικά από αυτούς. Η δειλία και ο φόβος του θανάτου υπερβαίνονται με τη βίωση της εν Χριστώ ζωής μέσω των μυστηρίων. Η αποκατάσταση των σχέσεων και της κοινωνίας του Χριστιανού με τον Θεό και τους συνανθρώπους χορηγεί την παραμυθία και την παρηγορία.

Πόσο βέβαια είναι αναγκαία στις μέρες μας η εξοικείωση με το θάνατο και η σωστή διαπαιδαγώγηση για την αντιμετώπισή του, μόλις που χρειάζεται να αναφερθεί. Αλλά από το άλλο μέρος η αποσιώπιση του μυστηρίου του θανάτου δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι ο θάνατος έχει μεταβληθεί σε ταμπού. Η απώθηση όμως της πραγματικότητας του θανάτου δεν απαλλάσσει από το φόβο, αλλά αντίθετα τον επιτείνει. Μόνο μέσα από την Ανάσταση του Χριστού υπερβαίνεται ο φόβος του θανάτου και δίδεται διέξοδος στο αδιέξοδο που αυτός δημιουργεί.

Στην ορθόδοξη παράδοση ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει το θάνατο δεν εγκαταλείπεται μόνος. Αυτό θα ήταν τραγικό. Η εκκλησία έχει προβλέψει και πριν το θάνατο, κατά τη διάρκεια δηλαδή της ασθένειας, και κατά την ώρα του θανάτου, αλλά και μετά από αυτόν ειδικές προσευχές και ακολουθίες. Το μυστήριο του ευχελαίου, η ακολουθία εις ψυχορραγούντα, η ανάγνωση του ψαλτηρίου, η νεκρώσιμη ακολουθία, τα μνημόσυνα στο πλαίσιο της εκκλησιαστικής κοινότητας, υποδηλώνουν την αγάπη των μελών της για τον Χριστιανό που έχει κοιμηθεί.

Ιδιαίτερα η νεκρώσιμη ακολουθία συνοψίζει τη διδασκαλία της εκκλησίας όχι μόνο για το θάνατο , αλλά και για τη ζωή. Είναι προσευχή των μελών του εκκλησιαστικού σώματος για τους κεκοιμημένους, αλλά και άριστη διδασκαλία για τους ζωντανούς. Με τα ποιητικά κείμενα, τα βιβλικά αναγνώσματα και τις ευχές, καλλιεργείται η ελπίδα της ανάστασης και διανοίγεται ένα παράθυρο φωτός στην απόγνωση και την τραγικότητα που δημιουργεί με την έλευσή του ο θάνατος.

Παραπομπές: 1.Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Καλλιακμάνη, Ποιμαντική και Εκκλησιολογία, εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη,2013,σελ.404-410,412-413,414-422.
2.Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Καλλιακμάνη, Από το φόβο στην αγάπη, εκδόσεις Πουρναράς,Θεσσαλονίκη,2009,σελ.81.
3.Νίκη Νικολάου, «το γεγονός του θανάτου στη ορθόδοξη θεολογία», Πεμπτουσία, 18 Δεκεμβρίου 2014. (παραπομπή από το διαδίκτυο).

Γιατί ο άνθρωπος φοβάται το θάνατο;Αλέξανδρος Νικηφόρου, Θεολόγος

Ο θάνατος παραμένει ένα απρόσιτο μυστήριο με την έννοια ότι «κατά την ώρα του θανάτου και μετά γίνονται μυστήρια πράγματα, τα οποία δεν μπορεί να συλλάβει η λογική του ανθρώπου από τώρα». Η Εκκλησία, θεωρεί το γεγονός του θανάτου ως το χωρισμό ή την έξοδο της ψυχής από το σώμα και τη μετάβαση από τον φθαρτό υλικό κόσμο στην αιώνια ζωή. Ο θάνατος, δηλαδή, σηματοδοτεί το τέλος της βιολογικής ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι το μόνο σίγουρο στη ζωή του από τη στιγμή που γεννήθηκε, είναι ότι θα πεθάνει. Η ώρα του θανάτου του, όμως, είναι άγνωστη για το λόγο ότι εάν ο άνθρωπος γνώριζε πότε θα πεθάνει, «δεν θα σταματούσε να αμαρτάνει και να μην αδιαφορεί για την αρετή».

Για τον Χριστιανισμό δύο είδη θανάτου πρυτανεύουν στην ανθρώπινη ύπαρξη: ο σωματικός και ο πνευματικός. Τρεις είναι οι τρόποι του σωματικού θανάτου: ο φυσικός, ο αιφνίδιος και ο αναμενόμενος. Κατά τον πρώτο τρόπο, ο θάνατος έρχεται με τα βαθιά γεράματα, ενώ κατά το δεύτερο έρχεται μετά από ένα ξαφνικό φόνο ή δυστύχημα. Υπό το πρίσμα του τρίτου τρόπου, όταν δεν μπορεί να θεραπευθεί μια ασθένεια ενός ανθρώπου, τότε ο ασθενής χαρακτηρίζεται ως θνήσκων και καταβάλλονται προσπάθειες ώστε να έχει ένα «καλό» θάνατο, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.

Το δεύτερο είδος θανάτου, είναι ο πνευματικός. Πρόκειται για το χωρισμό της ψυχής από το Άγιο Πνεύμα, την πηγή κάθε χάριτος. Ο άνθρωπος επιλέγει να βλασφημήσει εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Η βλασφημία είναι η προσβολή και η ύβρις του Θεού και των θείων γενικότερα, αλλά και το αντίθετο του αίνου και της δοξολογίας του Θεού και παντός δημιουργήματός Του. Θεωρείται ως βαρύτατο αμάρτημα. Ως αποτέλεσμα, το Άγιο Πνεύμα εγκαταλείπει τον άνθρωπο και αυτός οδηγείται στην αιώνια κόλαση. Αυτού του είδους η αμαρτία, συνιστά οντολογικό γεγονός της διακοπής της σχέσης Θεού και ανθρώπου. Ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό, τον συνάνθρωπό του και την κτίση. Εντούτοις, ο άνθρωπος, εφόσον παραμένει ζωντανός σωματικά, μπορεί να μετανοήσει και να επανέλθει σε κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα. Κατά τον Δαμασκηνό «μετάνοια ἐστιν ἐκ τοῦ παρὰ φύσιν εἰς τὸ κατὰ φύσιν». Με τη μετάνοια, ο άνθρωπος αποκαθιστά τις σχέσεις του με τον Δημιουργό του, τον συνάνθρωπό του και την κτίση. Να σημειωθεί ότι ο διαχωρισμός των ειδών του θανάτου είναι μια σχολαστική ερμηνεία των Ορθόδοξων θεολόγων και τόσο ο φυσικός όσο και ο σωματικός θάνατος δεν νοούνται ξεχωριστά.

Μετά το χωρισμό των δύο συστατικών στοιχείων του ανθρώπου, το σώμα τοποθετείται στη γη και εκεί διαλύεται. Διασπάται γιατί είναι σύνθετο, δηλαδή αποτελείται από πολλά στοιχεία. Αντίθετα, η ψυχή δεν διασπάται, αλλά αλλάζει τρόπο ύπαρξης. Ο Γρηγόριος Νύσσης λέει προς τούτο ότι η ψυχή δεν μπορεί να διασπαστεί, γιατί η διάλυση αποτελεί τη φθορά του σύνθετου όντος, κάτι που θα σήμαινε ότι η ψυχή είναι σύνθετο στοιχείο. Επομένως, εάν η ψυχή διασπόταν, θα είχε τα ίδια συστατικά με το σώμα και κατά συνέπεια δεν θα ήταν αθάνατη. Η ψυχή, λοιπόν, είναι απλή και ασύνθετη, δεν αποτελείται από διάφορα στοιχεία. Κατά την Ανάσταση, αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο στην ψυχή για να βρει τα στοιχεία του σώματος. Η ψυχή ζωοποιεί το σώμα, του δίνει κίνηση, ενέργεια και ζωή και για αυτό όταν η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα, το σώμα πεθαίνει και διαλύεται.

Ο θάνατος δεν προέρχεται από τη θεία βούληση, γιατί είναι αδύνατο να προέλθει κάτι κακό από τον αγαθό Θεό. Ο Θεός, μάλιστα, προσπάθησε να εμποδίσει την έλευση του θανάτου στον κόσμο, για αυτό πριν την πτώση φανέρωσε το θέλημά του, το οποίο οδηγούσε στην αθανασία. «Όταν δημιούργησε τον άνθρωπο δεν τον δημιούργησε για να πεθάνει». Αιτία της έλευσης του θανάτου στην ανθρώπινη φύση και η επέκτασή του σε όλη την κτίση, είναι η κακή χρήση του αυτεξουσίου του ανθρώπου. Η παράβαση των πρωτοπλάστων, είχε ως τίμημα τη στέρηση της ζωής και τον ερχομό του θανάτου στη ζωή του ανθρώπου. Ο Θεός, όμως, προσπάθησε να παρατείνει τη λύπη που προκαλεί ο θάνατος, αυξάνοντας το ανθρώπινο γένος με πολλούς απογόνους και προετοιμάζοντας τον ερχομό του άνθους της αφθαρσίας Ζωοδότη Χριστού. Ο θάνατος είναι κάτι αφύσικο και εχθρός του ανθρώπου και καθήκον του κάθε χριστιανού είναι να τον νικήσει δια του Χριστού. Μετά την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου, ο θάνατος ονομάζεται κοίμηση και καθίσταται μια γέφυρα προς την αιώνια ζωή.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων ο άνθρωπος πλάστηκε αυτεξούσιος και ελεύθερος, δίκαιος και πνευματοφόρος πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο. Χορηγήθηκε σ΄ αυτόν η δυνατότητα μετοχής στη ζωή της αφθαρσίας και της μακαριότητας. Με την πτώση όμως εισήλθε στον κόσμο η φθορά και ο θάνατος. Η φθαρτότητα και η θνητότητα διακρίνονται εντονότερα στη γέννηση και στο θάνατό του. Με πόνους και ωδίνες έρχεται ο άνθρωπος στον κόσμο. Με αγωνία και οδύνη τον εγκαταλείπει.

Ερώτηση: Γιατί είναι σημαντική η Ανάσταση του Χριστού;

Απάντηση: Η Ανάσταση του Ιησού είναι σημαντική για πολλούς λόγους. Πρώτον, αποδεικνύει την τεράστια δύναμη του Θεού. Η πίστη στην ανάσταση είναι πίστη στον Θεό. Εάν ο Θεός υπάρχει και εάν δημιούργησε το σύμπαν και έχει εξουσία επάνω του, έχει τη δύναμη να αναστήσει τους νεκρούς. Εάν δεν έχει τέτοια δύναμη, δεν είναι ένας Θεός άξιος της πίστης και της λατρείας μας. Μόνο Αυτός που δημιούργησε την ζωή μπορεί να την αναστήσει μετά τον θάνατο, μόνο Αυτός μπορεί να αντιστρέψει την φρικαλεότητα που είναι ο ίδιος ο θάνατος και μόνο Εκείνος μπορεί να αφαιρέσει το κεντρί του θανάτου και την νίκη του Άδη (Α΄ Κορινθίους 15:54-55). Με την Ανάσταση του Ιησού από τον τάφο, ο Θεός μας θυμίζει την απόλυτη κυριαρχία Του πάνω στη ζωή και στο θάνατο.

Δεύτερον, η Ανάσταση του Ιησού είναι ένα γεγονός που πιστοποιεί την ανάσταση του ανθρώπου που είναι μια βασική αρχή της Χριστιανικής πίστης. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες θρησκείες, μόνο ο Χριστιανισμός έχει ιδρυτή κάποιον που ξεπερνάει τον θάνατο και υπόσχεται ότι οι πιστοί του θα κάνουν το ίδιο. Όλες οι άλλες θρησκείες ιδρύθηκαν από ανθρώπους και προφήτες που το τέλος τους ήταν ο τάφος. Ως Χριστιανοί, οφείλουμε να μας παρηγορεί το γεγονός ότι ο Θεός μας έγινε άνθρωπος, πέθανε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα. Ο Άδης δεν μπορούσε να Τον κρατήσει. Σήμερα ζει και κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα στον Παράδεισο.

Στην προς Α΄ Κορινθίους κεφάλαιο 15, ο Παύλος εξηγεί με λεπτομέρεια την σπουδαιότητα της Ανάστασης του Χριστού. Κάποιοι στην Κόρινθο δεν πίστεψαν στην ανάσταση των νεκρών και σ΄ αυτό το κεφάλαιο ο Παύλος δίνει έξι καταστροφικές συνέπειες εάν δεν υπήρχε η Ανάσταση: 1) το κήρυγμα για τον Χριστό θα ήταν μάταιο (εδάφιο 14), 2) η πίστη στον Χριστό θα ήταν μάταιη (εδάφιο 14), 3) όλοι οι μάρτυρες και οι κήρυκες της αναστάσεως θα ήταν ψεύτες (εδάφιο 15), 4) κανείς δεν θα λυτρωνόταν από τις αμαρτίες του (εδάφιο 17), 5) όλοι οι πιστοί που πέθαναν θα είχαν χαθεί (εδάφιο 18) και 6) οι Χριστιανοί θα ήταν οι ελεεινότεροι άνθρωποι πάνω στη γη (εδάφιο 19). Αλλά πραγματικά ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς και «έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί» (εδάφιο 20) εξασφαλίζοντας ότι θα Τον ακολουθήσουμε σε ανάσταση.

Ο Θεόπνευστος Λόγος του Θεού εγγυάται την ανάσταση του πιστού στην έλευση του Ιησού Χριστού για την Αρπαγή του σώματός Του (της Εκκλησίας). Μια τέτοια ελπίδα και διαβεβαίωση έχει ως αποτέλεσμα έναν ψαλμό θριάμβου όπως γράφει ο Παύλος στο Α΄ Κορινθίους 15:55 «Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;»

Ποια είναι η σχέση αυτών των εδαφίων με την σπουδαιότητα της Ανάστασης; Ο Παύλος απαντάει «… γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω» (εδάφιο 58). Μας θυμίζει ότι επειδή γνωρίζουμε ότι θα αναστηθούμε σε μια νέα ζωή, μπορούμε να υπομείνουμε την δίωξη και τον κίνδυνο για χάρη του Χριστού (εδάφια 29-31) όπως Εκείνος έκανε. Μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα χιλιάδων μαρτύρων στο πέρασμα της ιστορίας που ευχαρίστως αντάλλαξαν τις επίγειες ζωές τους για την αιώνια ζωή διαμέσου της αναστάσεως.

Η Ανάσταση είναι η θριαμβευτική και ένδοξη νίκη για κάθε πιστό. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε, θάφτηκε και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα σύμφωνα με την Γραφή. Και, έρχεται ξανά! Οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούνε και αυτοί που θα μείνουν και θα είναι ζωντανοί κατά την Έλευσή Του θα αλλάξουν και θα λάβουν νέα, ένδοξα σώματα (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13-18). Γιατί η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι σημαντική για την σωτηρία; Απόδειξε ότι ο Θεός δέχθηκε την θυσία του Ιησού για λογαριασμό μας. Αποδεικνύει ότι ο Θεός έχει την δύναμη να μας αναστήσει από τους νεκρούς. Εγγυάται ότι αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό δεν θα παραμείνουν νεκροί αλλά θα αναστηθούνε σε αιώνια ζωή. Αυτή είναι η ευλογημένη ελπίδα μας!