Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Η Ανάσταση του Χριστού (κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο)Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη


ana3Η Ἀνάσταση
δέν αὐτονομεῖται
ἀπό τή ζωή τοῦ Κυρίου,
ἀλλά πάντοτε συνθεωρεῖται
μέ ὅλη τήν ἐπί γῆς πορεία Του,
πού σημαίνει
ὅτι δέν θά ὑπῆρχε Ἀνάσταση
ἄν δέν ὑπῆρχε Σταύρωση.

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη
1. Ὁ μέγας Πατήρ καί οἰκουμενικός Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὁ κατεξοχήν ἑρμηνευτής καί κήρυκας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀναφέρεται συχνά πυκνά στό ὑπερφυές γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἡ Ἀνάσταση προβάλλεται ἀπό τόν ἱερό Πατέρα κατά τόν τρόπο πού προβάλλεται καί ἐξαγγέλλεται ἀπό τόν ἴδιο τόν λόγο τοῦ Θεοῦ: ἀπό τά Εὐαγγέλια, ἀπό τόν κατεξοχήν ἀγαπημένο του ἀπόστολο Παῦλο, ἀπό τούς λοιπούς ἀποστόλους, συνεπῶς ὄχι ὡς ἕνα συμβάν στήν ὅλη ζωή τοῦ Κυρίου, ἀλλ’ ὡς ἐκεῖνο μέ τό ὁποῖο  «κατελύθη ὁ Ἅδης καί θάνατος τέθνηκε καί ζως ξιώθημεν», ὡς ἐκεῖνο δηλαδή διά τοῦ ὁποίου ἐπῆλθε ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι τήν ἴδια ἡμέρα πού ἑορτάζουμε τήν λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, κατά τή θεία Λειτουργία καί μάλιστα πρό τῆς θείας Κοινωνίας, τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου κείμενο ἐπιλέγει ἡ Ἐκκλησία μας, τόν γνωστό Κατηχητικό λόγο του, προκειμένου νά τονίσει τή σημασία αὐτῆς: «Ες τις εσεβής καί φιλόθεος, πολαυέτω τς καλς ταύτης καί φαιδρς πανηγύρεως…»
Εἶναι αὐτονόητο συνεπῶς ὅτι γιά τόν ἱερό Πατέρα, ὅπως καί γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία μας, ἡ Ἀνάσταση δέν αὐτονομεῖται ἀπό τή ζωή τοῦ Κυρίου, ἀλλά πάντοτε συνθεωρεῖται μέ ὅλη τήν ἐπί γῆς πορεία Του, πού σημαίνει ὅτι δέν θά ὑπῆρχε Ἀνάσταση ἄν δέν ὑπῆρχε Σταύρωση, ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ ζωή καί ἡ διδασκαλία Του μέ τά θαύματά Του, ἄν δέν ὑπῆρχε προπάντων ἡ ἴδια ἡ Γέννησή Του. Ἐκεῖνος μέ ἄλλα λόγια πού τόνισε ὅτι ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου συνιστᾶ τήν «Μητρόπολιν τν ορτν», ὁ ἴδιος τόνισε ὅτι χωρίς τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή Του δέν θά εὕρισκε αὐτή τό νόημά της, πού σημαίνει ὅτι ἡ Γέννηση μέ τήν προοπτική τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως κατανοεῖται καί ὑμνολογεῖται τόσο πολύ στήν Ἐκκλησία μας. Κι ἀκόμη περισσότερο: ὁ ἴδιος ἱερός Πατήρ πού ἀκριβῶς ἐξυμνεῖ καί ἐξηγεῖ τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου, τοῦ «πρώτου Παρακλήτου», ὡς μοναδικά γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τά τοποθετεῖ γιά τήν ὀρθή τους κατανόηση στήν προοπτική τῆς παρουσίας  τοῦ «δευτέρου Παρακλήτου» Ἁγίου Πνεύματος, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί ἐφεξῆς. Ὁ Κύριος δηλαδή Ἰησοῦς Χριστός εἶναι μέν ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, σ’ Αὐτόν ἑδράζεται ὡς θεμέλιο ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά χωρίς τήν παρουσία τοῦ τρίτου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν θά ὑπῆρχε ἡ Ἐκκλησία. «Ε μή Πνεμα παρν, οκ ν συνέστη ἡ Ἐκκλησία. Ε δέ συνίσταται ἡ Ἐκκλησία, εδηλον τι Πνεμα πάρεστι» (Εἰς τήν Πεντηκοστήν). 
2. Ἀλλ’ ἄν ὅλα τά γεγονότα τῆς θείας οἰκονομίας, τοῦ σχεδίου δηλαδή τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, ἀπαρχῆς μέχρι τέλους θεωροῦνται ἑνοποιημένα – διότι ἕνας ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἕνας ὁ  Τριαδικός Θεός μας καί κοινές οἱ ἐνέργειές Του γιά ὅλες τίς ὑποστάσεις Του - ἐκεῖνα πού κατεξοχήν συνυπάρχουν τόσο πού τό ἕνα συνιστᾶ τήν προϋπόθεση καί τή  φανέρωση τοῦ ἄλλου εἶναι ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Εἴτε μιλάει ὁ ἱερός Χρυσόστομος γιά τόν Σταυρό εἴτε γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀναφέρεται γιά τά ἴδια ἀγαθά πού ἀπέρρευσαν ἀπό αὐτά. «Ὁ Σταυρός μς προξένησε πειρα γαθά, ατός μς πάλλαξε πό τήν πλάνη τς εδωλολατρίας, ατός μς φώτισε ν ζούσαμε μέσα στό σκοτάδι, ατός μς συμφιλίωσε μέ τόν Θεό, ν εχαμε γίνει χθροί του, ατός μς κανε φίλους του, ν εχαμε ποξενωθεῖ ἀπ’ ατόν, ατός μς φερε κοντά στόν Θεό, νῶ ἤμαστε μακριά του. Ατός ξαφάνισε τήν χθρα, ατός ξασφάλισε τήν ερήνη, ατός γινε γιά μς θησαυροφυλάκιο  πειρων γαθν» (Εἰς τόν Σταυρόν καί τόν Ληστήν). «Νά λοιπόν φθασε ποθητή γιά μς καί σωτήρια ορτή, ἡ ἀναστάσιμη μέρα το Κυρίου μας ησο Χριστοῦ, ἡ προϋπόθεση τς ερήνης, ἡ ἀφορμή τς συμφιλίωσης, ἡ ἐξαφάνιση τν πολέμων, κατάργηση το θανάτου, ἡ ἥττα το διαβόλου. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ναμείχθηκαν μέ τούς γγέλους καί ατοί πού χουν σμα προσφέρουν τή δοξολογία τους μαζί μέ τίς σώματες δυνάμεις. Σήμερα καταργεται ἡ ἐξουσία το διαβόλου, σήμερα λύθηκαν τά δεσμά το θανάτου, ξαφανίσθηκε νίκη τοῦ ἅδη» (Εἰς τό ἅγιον Πάσχα). 
3. Οἱ τόσο μεγάλες αὐτές δωρεές πού καταπάτησαν καί κατήργησαν μάλιστα «τόν σχατον χθρόν» τοῦ ἀνθρώπου τόν θάνατο ὥστε ἐφεξῆς «ἄλλαξε τό νομά του, γιατί δέν λέγεται πιά θάνατος, λλά κοίμηση καί πνος» (Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα), ὀφείλονται στό γεγονός ὅτι Αὐτός πού τίς προσέφερε δέν ἦταν ἁπλός ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ παντοδύναμος Θεός. Ἡ Σταύρωση καί μάλιστα ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἐπιβεβαιώνουν τή θεότητά Του. «Ἀφ’ του Χριστός, Θεός μας, προσφέρθηκε θυσία καί ναστήθηκε, βγαλε πό τή μέση καί ατές τίς νομασίες φιλάνθρωπος Κύριος καί φερε καινούρια καί παράξενη συμπεριφορά στή ζωή μας» (Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα). Διότι «δέν θά ταν δυνατόν κενος πού παρέχει στούς λλους ζωή διά το θανάτου, νά παραμένει διαρκς στόν θάνατο. Γιατί, ν δέν χάνουν ατοί πού πιστεύουν στόν σταυρωμένο, πολύ περισσότερο δέν θά χαθεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ἐσταυρωμένος.  Γιατί κενος πού παλλάσσει τούς λλους πό τήν πώλεια, χει παλλαγε πολύ περισσότερο ὁ ἴδιος πό ατήν. κενος πού παρέχει ζωή στούς λλους, πολύ περισσότερο πηγάζει ζωή γιά τόν αυτό Του» (Εἰς τό κατά Ἰωάννην). 
Γιά τόν ἅγιο Χρυσόστομο ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ διά τῆς Ἀναστάσεώς Του ἐπιτείνεται καί ἀπό ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο πού συνιστᾶ μεγάλη παραδοξότητα: τόν «ἀναίτιο» θάνατό Του.  Ὁ θάνατος, σημειώνει,  προϋπέθετε τήν ἁμαρτία. Ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε, ὁπότε κατά φυσικό τρόπο εἰσῆλθε ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἁμάρτησε κι ὅμως πέθανε κι αὐτός. Γι’ αὐτό καί ὁ μέν Χριστός μέ τήν ἀνάστασή Του ἔσπασε τά δεσμά τοῦ θανάτου, ἐνῶ μέ τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου διαλύονται οἱ σωροί τῶν ἁμαρτιῶν του. «Ὁ Χριστός βέβαια ναστήθηκε, φοῦ ἔσπασε τά δεσμά το θανάτου, μς μως μς νέστησε φο διέλυσε τούς σωρούς τν μαρτιν μας» (Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα). Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ φανέρωση καί τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του πρός τά πλάσματά Του. Διότι χωρίς νά ἔχει ἀνάγκη Ἐκεῖνος τῆς Ἀναστάσεως, πέρασε ἀπό τή διαδικασία τοῦ θανάτου καί ἀναστήθηκε γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου. «Χρωστούσε ὁ Ἀδάμ τόν θάνατο, καί τόν κρατοσε φυλακισμένο διάβολος. Δέν χρωστοσε Χριστός οτε τόν κρατοσε διάβολος. ρθε καί κατέθεσε τόν θάνατό Του γιά χάρη το φυλακισμένου, μέ σκοπό νά τόν λευθερώσει πό τά δεσμά το θανάτου. Εδες τά κατορθώματα τς νάστασης; Εδες τή φιλανθρωπία το Κυρίου; Εδες τό μέγεθος τς φροντίδας του;» (Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα).  
4. Γιά τόν ἱερό Πατέρα ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός πού δέν χρήζει ἄλλων ἀποδείξεων πέραν αὐτῶν πού ἐπισημαίνουμε μέσα στήν ἴδια τή Γραφή. Κι οἱ ἀποδείξεις αὐτές εἶναι δύο εἰδῶν: αὐτές πού φέρνουν ἐν τῆ ἀγνοία τους οἱ ἴδιοι οἱ ἐχθροί τοῦ Κυρίου καί αὐτές πού ἔρχονται ἀπό τή θαυμαστή ζωή τῶν ἀποστόλων. Ἡ λεπτολόγος ἀναφορά τοῦ ἁγίου στά ἴδια τά κείμενα τῶν Εὐαγγελίων τόν ὁδηγεῖ καταρχάς στήν ἐπισήμανση ὅτι καί ἡ ἴδια ἡ πλάνη τελικῶς αὐτοαναιρεῖται καί γίνεται συνήγορος τῆς ἀλήθειας. Τί ἐννοεῖ ὁ ἅγιος; «Παντοῦ ἡ πλάνη συγκρούεται μέ τόν αυτό της καί θελά της συνηγορεῖ ὑπέρ τς ληθείας. Πρόσεξε μως. πρεπε νά πιστευτεῖ ὅτι πέθανε, τι τάφη κι τι ναστήθηκε. Κι λα ατά γίνονται πό τούς χθρούς. «Θυμήθηκε», λέγει, «τι κενος πλάνος επε νῶ ἀκόμη ζοσε…».  ρα πέθανε! τι μετά πό τρες μέρες θά ναστηθ. Δσε λοιπόν διαταγή νά σφραγιστεῖ ὁ τάφος. ρα τάφη! Μήπως λθουν ο μαθητές του καί τόν κλέψουν. ρα, ν τάφος σφραγιστε δέν θά γίνει καμμιά πάτη! Δέν γινε λοιπόν.πομένως ἡ ἀπόδειξη τς ναστάσεως, μέ σα προτείνατε σες, γινε ναντίρρητη. Γιατί φο σφραγίστηκε, δέν συνέβη καμμιά πάτη. άν δέ δέν γινε καμμιά πάτη, βρέθηκε μως κενός τάφος, εναι φανερό τι νέστη σαφς καί ναντιρρήτως. Εδες τι καί χωρίς νά τό θέλουν ποστηρίζουν τήν πόδειξη τς λήθειας;» (Εἰς τό κατά Ματθαῖον). Καί δεύτερον, ὅ,τι συνέβη στούς Ἀποστόλους φανερώνει τό πόσο ἀληθινό γεγονός ὑπῆρξε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Τί συνέβη; Πρῶτον, ὅτι ἔχουμε ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ πού ἡ πολλαπλότητά τους συνιστᾶ ἀτράνταχτη ἀπόδειξη ὅτι πράγματι ἀναστήθηκε. «Ὅποιος θέλει νά κρατήσει λογαριασμό, ς προσέχει μήπως κάνουμε λάθος στήν ρίθμηση…μφανίστηκε λοιπόν στίς γυνακες πρτα, πειτα στόν Πέτρο γιά δεύτερη φορά, πειτα στόν Κλεόπα καί σ’ ατόν πού ταν μαζί του γιά Τρίτη φορά, πειτα στούς δέκα ταν ταν κλειστές ο πόρτες καί πουσίαζε Θωμς, γιά τέταρτη φορά. πειτα στους νδεκα ταν ταν παρών καί Θωμς. Νά, Πέμπτη φορά. πειτα πάλι μφανίζεται σέ παντακόσιους δλεφούς…Νά ἡ ἕκτη φορά. πειτα μφανίστηκε στους πτά κείνους πού ψάρευαν στή θάλασσα τς Τιβεριάδος. πειτα μφανίστηκε στόν άκωβο, σύμφωνα μέ τόν Παλο. πειτα σ’ λους τούς ποστόλους» (Εἰς τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου). Κι ἔπειτα ἡ ἴδια ἡ θαυμαστή ζωή τους. Κυρίως τά θαύματα τῶν ἁγίων ἀποστόλων ἀποτελοῦν γιά τόν ἅγιο Χρυσόστομο περίτρανη ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου: Αὐτός ὡς Θεός ἦταν παρών στή ζωή τους καί τούς ἐνίσχυε προκειμένου νά κηρύσσουν τό Εὐαγγέλιο καί νά μεταστρέφουν τούς ἀνθρώπους στήν πίστη Ἐκείνου. «Ἀπόδειξη τς ναστάσεως εναι τά θαύματα τν ποστόλων» (Περί μη ἀποσιωπήσεως τῶν κηρυττομένων). 
5. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος μεταξύ τῶν ἄλλων εἶναι ἐκεῖνος πού ἀναφέρεται καί στό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Κυρίου. Ἀκολουθώντας τίς Γραφές διαπιστώνει ὅτι τό σῶμα τοῦ Κυρίου εἶναι μέν τό ἴδιο πού εἶχε καί πρό τῆς Ἀναστάσεως, γιατί τά σημάδια τοῦ Πάθους τά προσάγει πρός ἀπόδειξη τοῦ Θωμᾶ καί τῶν ἄλλων μαθητῶν, ὅμως ταυτοχρόνως εἶναι καί διαφορετικό, ἄλλης ποιότητος σῶμα, ἄφθαρτο καί μή ὑποκείμενο πιά στούς νόμους τῆς φύσεως. «Μετά π’ ατά φανερώθηκε στούς μαθητές Του στή λίμνη τς Τιβεριάδος….Τί σημαίνει τό «φανέρωσε»; π’ατό εναι φανερό τι δέν ταν ρατός, ν δέν κανε παραχώρηση, ξαιτίας τς νθρώπινης δυναμίας, πειδή πλέον τό σμα Του ταν φθαρτο καί δέν πιδεχόταν βλάβη» (Εἰς τό κατά Ἰωάννην). «Εναι πορίας ξιο πς σμα φθαρτο δειχνε τά ποτυπώματα τν καρφιν καί μποροσε νά τό γγίξει χέρι. λλά μή θορυβηθες, γιατί ατό συνέβη κατά συγκατάβαση. Γιατί τό τόσο λεπτό κι λαφρύ σμα πού εσλθε ν ο πόρτες ταν κλειστές, ταν παλλαγμένο πό κάθε λική σύσταση» (Ες τό κατά ωάννην). 
6. Ἐκεῖ πού ἐπικεντρώνει ἰδιαιτέρως τήν προσοχή του ὁ ἅγιος Πατήρ εἶναι ἡ ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τήν ἀνάσταση καί τῶν ἀνθρώπων, κάτι πού ἀναφέραμε καί παραπάνω. Ἄν ὁ Κύριος ἀναστήθηκε, ἦταν γιά νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά ὑπερβοῦν τή διάσπαση πού εἶχαν ὑποστεῖ λόγω τῆς ἁμαρτίας τους, νά ὑπερβοῦν τόν θάνατο, νά μποροῦν καί πάλι νά εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεό ἐν Χριστῶ. Ὅ,τι ἡ γνωστή εἰκόνα τῆς εἰς ἅδου καθόδου τοῦ Κυρίου προβάλλει, αὐτό στήν πραγματικότητα τονίζει μέ ἔμφαση ὁ ἅγιος Ἰωάννης. «Ἄς γιορτάσουμε τήν ορτή ατή κατά τήν ποία ναστήθηκε Κύριος. Γιατί ναστήθηκε κι νέστησε μαζί Του τήν οκουμένη» (Εἰς τό ἅγιον Πάσχα). Κι ὅπως εἴδαμε καί παραπάνω: «Ο Χριστός ναστήθηκε φοῦ ἔσπασε τά δεσμά το θανάτου, μς μως μς νέστησε φο διέλυσε τούς σωρούς τν μαρτιν μας». Ἔτσι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος μέ τόν τονισμό αὐτό διακρίνει δύο εἴδη θανάτου γιά τόν ἄνθρωπο καί γι’ αὐτό δύο εἴδη ἀναστάσεως. Πέθανε πνευματικά πρῶτα ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἐπανάστασή του κατά τοῦ Δημιουργοῦ του, ἦλθε ἔπειτα κι ὁ σωματικός θάνατος. «Πεθάναμε διπλό θάνατο, πομένως ς περιμένουμε διπλή τήν νάσταση…Στόν Χριστό ταν νας θάνατος, γιατί δέν μάρτησε Χριστός. λλά καί ατός ὁ ἕνας θάνατος γινε γιά μς, γιατί δέν χρωστοσε στόν θάνατο κενος, πειδή δέν ταν πόλογος στήν μαρτία, πομένως οτε στόν θάνατο. Γι’ ατός κενος ναστήθηκε μία φορά πό τόν να θάνατο. μες μως πού πεθάναμε διπλό θάνατο, νασταινόμαστε μέ διπλή νάσταση…ναστηθήκαμε προηγουμένως μία φορά πό τήν μαρτία, γιατί εχαμε ταφε μαζί μέ τόν Χριστό κατά τό βάπτισμα και ναστηθήκαμε μαζί του μέ τό βάπτισμα. πρώτη ατή νάσταση εναι ἡ ἀπαλλαγή πό τίς μαρτίες μας καί δεύτερη εναι ἡ ἀνάσταση το σώματος. Μς δωσε τή μεγαλύτερη, νά περιμένεις καί τή μικρότερη…Γιατί εναι πολύ μεγαλύτερο τό νά παλλαγομε πό τίς μαρτίες, παρά νά δομε νά νασταίνεται τό σμα» (Εἰς τήν Ἀνάστασιν).  
7. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος δέν ἀφήνει περιθώριο καί ἀπό πλευρᾶς λογικῆς προκειμένου νά «ἀποδείξει» τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, συνεπῶς καί τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Κατ’ αὐτόν ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματος – γιατί «δέν θά μποροσε ν’ ναφερθε κυρίως στήν ψυχή ἡ ἀνάσταση, φοῦ ἡ ἀνάσταση νήκει σ’ κενο πού πεσε καί διαλύθηκε, ψυχή μως δέν διαλύεται, λλά τό σμα» (Περί τῆς τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως) - ἀποτελεῖ «ἀναγκαιότητα»: πνευματική, ἠθική, φυσική. Πνευματική γιά τούς λόγους πού εἴπαμε: ὁ  πιστός καί ἐν μετανοία ἄνθρωπος προσδοκᾶ τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, γιατί ζεῖ ἤδη ἀπό τώρα τήν πνευματική του ἀνάσταση. Φτάνει μάλιστα στό σημεῖο ὁ ἱερός Πατήρ νά θεωρεῖ ὅτι ἀκόμη κι ὁ εἰδωλολάτρης, ὁ ὁποῖος ὅμως ζεῖ μία ἐνάρετη ζωή, κι αὐτός ἀκόμη δέν δυσπιστεῖ πρός τή διδασκαλία τῆς κρίσεως πού ἀκολουθεῖ τήν ἀνάσταση. «Κανένας πό κείνους πού ζον νάρετα δέν δυσπιστε πρός τή διδασκαλία τς κρίσεως, ετε εναι εδωλολάτρης, ετε εναι αρετικός» (Εἰς τήν προς Κολασσαεῖς).  Ἠθική, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά ὑφίσταται ὁ δίκαιος δοκιμασίες καί πειρασμούς στή ζωή αὐτή χωρίς νά ὑπάρχει ἀνταπόδοση. «Εναι φανερό τι ζωή μας δέν περιορίζεται μόνο στόν παρόντα κόσμο. Καί τοτο ποδεικνύεται πό τούς πειρασμούς. Γιατί οδέποτε θ’ νεχόταν Θεός κενοι πού παθαν τόσο μεγάλα καί πολλά κακά καί περνον λόκληρη τή ζωή τους μέ πειρασμούς κι ναρίθμητους κινδύνους νά μη ναμειφθον μέ πολύ μεγαλύτερες δωρεές...ν δέν πρχε λλη ζωή, δέν θά πέτρεπε πολλούς πό τούς πονηρούς νθρώπους νά ζον εχάριστα κατά τόν παρόντα βίο, πολλούς δέ πό τούς δικαίους πάλι νά ζον μέ ναρίθμητα κακά» (Εἰς τούς ἀνδριάντας).  Φυσική, γιατί καί ἡ ἴδια ἡ φύση ἀποτελεῖ διαρκή ἐξαγγελία ὅτι πράγματι αὐτό πού φθείρεται μπορεῖ καί νά ἀναστηθεῖ. «Ἄν τά ξετάζουμε μέ τό λογικό, εναι πίστευτα. ν μως μέ τήν πίστη, εναι πολύ πιστευτά. Νά π κάτι περισσότερο πό ατό; Τό σιτάρι μέσα στή γ καταστρέφεται καί νίσταται. Πρόσεχε τι τά θαύματα εναι ντίθετα καί τό να νικ τό λλο. Εναι θαυμαστό τό τι δέν σάπισε, θαυμαστό τό τι φύτρωσε ν σάπισε. Πο εναι κενοι πού λένε ατές τίς νοησίες καί δυσπιστον γιά τήν νάσταση;» (Εἰς τήν προς Κολασσαεῖς). 
Γιά τόν ἅγιο μάλιστα ὁ τρόπος ἀναστάσεως τῶν σωμάτων δηλώθηκε μέ ἔμφαση ἰδίως κατά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ὅπως ὁ Κύριος κάλεσε τόν Λάζαρο νά βγεῖ ἔξω ἀπό τόν τάφο, κατά τόν ἴδιο τρόπο θά καλέσει τούς ἀνθρώπους μέ τά νεκρά καί διαλυμένα σώματά τους κατά τή Δευτέρα Του Παρουσία. «Καί μή μο λέγεις πς μπορε νά ναστηθε τό σμα πάλι καί νά γίνει φθαρτο; Γιατί ταν νεργεῖ ἡ δύναμη το Θεο, τό πς ς μην πάρχει» («Περί τῆς τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως»). «Καί πρόσεχε παρακαλ τό παράδοξο. Δέν επε: «Λάζαρε, ξαναζσε», λλά τι επε; «Λάζαρε, βγα ξω», γιά νά διδάξει τούς παρόντες τι Ατός εναι κενος πού καλε ατά πού δέν πάρχουν σάν νά πάρχουν, γιά νά δείξει στους παρόντες τι Ατός εναι Θεός τν ζωντανν κι χι τν νεκρν, γιά νά δείξει στήν κατάλληλη στιγμή τι τίποτα δέν μπορε νά μποδίσει τήν προσταγή το Θεο, καί γιά νά θυμίσει στούς παρόντες κενον πού λεγε: «Νά γίνει τό στερέωμα. Νά συγκεντρωθον τά νερά σ’ να μέρος. Νά βλαστήσει γ χορτάρι χλωρό. Νά γεμίσουν τά νερά μέ ζωντανά ρπετά» (Εἰς τόν τετραήμερον Λάζαρον). 
8. Γιά τόν ἱερό Πατέρα ὅμως ἡ πνευματική ἀνάσταση ὡς ὑπέρβαση τῶν ἁμαρτιῶν διά τῆς μετανοίας εἶναι τό μεῖζον. Ὅ,τι ὁ ἄνθρωπος γεύτηκε ἀπό τό βάπτισμά του, αὐτό καλεῖται στήν πραγματικότητα νά ἐπιβεβαιώνει καθημερινῶς στή ζωή του, πού σημαίνει ὅτι ὁ πνευματικός ἀγώνας τῆς μετανοίας ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπη προσπάθεια παραμονῆς στήν ἀνάσταση. Γι’ αὐτό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τήν θεωρεῖ μόνο κάτω ἀπό τήν προοπτική αὐτή. «Εδες τό μέγεθος τς δωρες; Διατήρησε τό μέγεθος ατς τς δωρες, νθρωπε. Δέν πιτρέπεται νά ζες μέ διαφορία. Βάλε στόν αυτό σου νόμο μέ κάθε κρίβεια. ζωή εναι γώνας καί πάλη, καί ποιος γωνίζεται πέχει πό λα…Κατάστρεψε λοιπόν πό τήν ρχή τή ρίζα το κακο, γιά νά καταστρέψεις λη τήν ρρώστια…ς ξαφανίσουμε παντο τίς ρχές τν μαρτημάτων» (Εἰς τήν Ἀνάστασιν). 
Ἔτσι ἐνῶ ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν πού ἦλθε ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου ἀναφέρεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους – δέν ὑπάρχει κανείς πού δέν θά μετάσχει τῆς ἀναστάσεως τῶν σωμάτων, εἴτε πιστός εἴτε ἄπιστος – τό ζητούμενο γιά τόν ἅγιο Χρυσόστομο εἶναι ἀκριβῶς ἡ διατήρηση τῆς πνευματικῆς ἀναστάσεως ὡς ζωῆς μετανοίας πάνω στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Μόνον οἱ ἐν μετανοία ζῶντες καί ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό στή ζωή αὐτή θά ζήσουν καί τή δόξα τῆς ἀναστάσεως. «Ὅλοι θ’ ναστηθομε, καθένας μως στό δικό του τάγμα. Τί μως σημαίνουν τά λόγια ατά; τι καί εδωλολάτρης καί ὁ Ἰουδαος καί αρετικός καί κάθε νθρωπος πού πέρασε π’ ατόν τόν κόσμο, θ’ ναστηθε κατά τήν μέρα κείνη…Βέβαια καί τά σώματα τν μαρτωλν νασταίνονται φθαρτα καί θάνατα. τιμή μως ατή γίνεται σ’ ατούς φορμή κόλασης καί τιμωρίας, πειδή νασταίνονται φθαρτα, γιά νά καίονται αώνια» (Περί τῆς τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως).  «Τήν νάσταση λοι θά πολαύσουν. Δοξασμένοι μως δέν θά εναι λοι, λλ’ οἱ ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό» (Εἰς τήν προς Θεσσαλονικεῖς). Γιά τόν ἅγιο θεωρεῖται δεδομένο ἔτσι ὅτι τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν ἀρνοῦνται ὅσοι δέν βαδίζουν πάνω στή μετάνοια, ἔχοντας ἐπιλέξει ὡς τρόπο ζωῆς τό «φάγωμεν, πίωμεν, αριον γάρ ποθνήσκομεν». Καί τοῦτο γιατί δέν συμφέρει σ’ αὐτούς νά πιστεύουν ἐκεῖνο πού ἀποτελεῖ ἔλεγχο τῆς ζωῆς τους. Ἡ ἀθεΐα δηλαδή ἀποτελεῖ σύμπτωμα τῆς πονηρίας τῆς ζωῆς. «Ἐκενος πού δέν περιμένει ν’ ἀναστηθε, οτε ν’ ποδώσει λογαριασμό γιά τίς πράξεις του πού κανε δῶ, ἀλλά νομίζοντας τι τά δικά μας σταματον στήν παροσα ζωή κι τι δέν πάρχει παραπέρα τίποτε περισσότερο, οτε γιά τήν ρετή θά φροντίσει» (Περί τῆς τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως). «Ἐκενος πού ποστηρίζει τι δέν πάρχει τίποτε μετά τήν δ ζωή, ατός κατ’ νάγκη θά μολογήσει τι δέν πάρχει οτε καί Θεός» (Περί εἱμαρμένης καί πρόνοιας). 
9. Ἡ ἐν μετανοία πορεία τοῦ πιστοῦ πού ἐπιβεβαιώνει καί τήν πνευματική του ἀνάσταση, γιατί ἀκριβῶς τόν διατηρεῖ ἑνωμένο μέ τόν νικητή τοῦ θανάτου Κύριο, εἶναι αὐτονόητο ὅτι προϋποθέτει τή συμμετοχή τοῦ πιστοῦ στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, κατεξοχήν δέ στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ὁ ὁποῖος μίλησε προηγουμένως γιά τό βάπτισμα πού φέρει τήν πνευματική ἀνάσταση, ὁ ἴδιος μιλᾶ καί γιά τή συμμετοχή στή Θεία Εὐχαριστία ὡς γεγονός συμμετοχῆς στή λογχισμένη πλευρά τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν ὁποία ἐξῆλθε αἷμα καί ὕδωρ. «Ὅταν προσίς τ φρικτ ποτηρίῳ, ὡς π’ ατς πίνων τς πλευρς, οτω προσίς» (Ὅταν προσέρχεσαι στό φρικτό ποτήριο, νά προσέρχεσαι σάν νά πίνεις ἀπό τήν ἴδια τήν πλευρά τοῦ Σωτῆρος).  Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι ὁ πιστός ζεῖ ἀναστημένος ἤδη ἀπό τώρα, ὄχι μόνο γιατί βαπτίσθηκε καί ἔγινε μέλος τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί γιατί ἐπιτείνει καί διαρκῶς ἀνανεώνει τήν ἑνωσή του μέ τόν Κύριο ἀπό τήν ἐν μετανοία τροφοδοσία του ἀπό τό θεωμένο σῶμα καί αἷμα Αὐτοῦ. Ὁ Κατηχητικός λόγος μάλιστα τοῦ ἁγίου πού μνημονεύσαμε παραπάνω ἔρχεται μέ τή μεγαλύτερη δυνατή ἀμεσότητα νά ἐξαγγείλει τήν ἀλήθεια αὐτή. «Οκον εσέλθετε πάντες ες τήν χαράν το Κυρίου μν… τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. μόσχος πολύς, μηδείς ξέλθ πεινν. Πάντες πολαύσατε το συμποσίου τς πίστεως…Μηδείς φοβείσθω θάνατον· λευθέρωσε γάρ μς το Σωτρος θάνατος…». 
 Λοιπόν ἐν τέλει: «Ἄς ορτάσουμε ατήν τήν πολύ μεγάλη καί λαμπρή ορτή, κατά τήν ποία ναστήθηκε Κύριος. ς τήν ορτάσουμε μως μέ χαρά καί θεοσέβεια μαζί, γιατί ναστήθηκε Κύριος καί νέστησε μαζί Του τήν οκουμένη» (Εἰς τήν Ἀνάστασιν).


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου